POLSKA

Zbigniew Kękuś do prezydenta Komorowskiego

04/03/2015

482 Wyświetlenia

0 Komentarze

62 minut czytania

Zbigniew Kękuś do prezydenta Komorowskiego

Wnioski o:

złożenie – na podstawie art. 6.2, art. 1.1, art. 2.4, art. 3, art. 23.1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu – przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wstępnego wniosku o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej byłego Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska za naruszenie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.),

Pan

Bronisław Komorowski

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

ul. Wiejska 10

00-952 Warszawa

Dotyczy:

Wnioski o:
1. złożenie – na podstawie art. 6.2, art. 1.1, art. 2.4, art. 3, art. 23.1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu – przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wstępnego wniosku o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej byłego Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska za naruszenie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.),
2. dopełnienie obowiązku określonego w art. 304 § 2 k.p.k. przez złożenie we właściwej miejscowo prokuraturze zawiadomienia o popełnieniu przez Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska w dniu 16 maja 2009 r. przestępstwa z art. 129 k.k.: „Kto, będąc upoważniony do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją, działa na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.”
3. sporządzenie i doręczenie mi wyjaśnienia – w tym podanie podstawy prawnej stanowiska zaprezentowanego w piśmie z dnia 10 grudnia 2012 r. /Załącznik 4/ – dlaczego niedopełnił Pan szczególnego obowiązku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i nie skorzystał z konstytucyjnych i ustawowych uprawnień Prezydenta, gdy pismem z dnia 4 grudnia 2012 r. zgłosiłem Panu naruszenie ustawy przez Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska, który z mocy prawa określonego w art. 1.1. ustawy z dnia z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu za naruszenie ustawy ponosi odpowiedzialność konstytucyjną przed Trybunałem Stanu.
4. sporządzenie i doręczenie mi wyjaśnienia, dlaczego sam zachowawszy się jak w pkt. I.3, podpisanie się pod pismem do mnie z dnia 10 grudnia 2012 r. zawierającym informację o Pana stanowisku delegował Pan na Głównego Specjalistę w Biurze Listów i Opinii Obywatelskich Kancelarii Prezydenta RP Magdalenę Kycię – Załącznik 4, Załącznik 5.
Wniosek o sporządzenie i doręczenie mi odpowiedzi na wnioski jak w pkt. I bez zbędnej zwłoki, nie później niż terminie miesiąca od daty złożenia niniejszego pisma.
Zawiadomienie, że kopia niniejszego pisma oraz kopia odpowiedzi na nie zostaną umieszczone w Internecie, w tym na stronie http://www.kekusz.pl.

„Zamierzam ubiegać się ponownie o wybór na urząd prezydenta RP. Zachęcają mnie do tego wysokie oceny mojej pracy, wysoki poziom zaufania, widzę w tym akceptację zaproponowanego przeze mnie i realizowanego

przez pięć lat modelu prezydentury opartej o dialog, współpracę i poszukiwanie tego, co nas łączy, a nie dzieli”
Bronisław Komorowski, 5 lutego 2015 r.

Część I. Przepisy prawa

Artykuł 101 § 1 Kodeksu karnego: „Karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat (…) 2a) 15 – gdy czyn stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności przekraczającą 5 lat.”
Artykuł 231 Kodeksu karnego: „§ 1. Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.”
Artykuł 304 § 2 Kodeksu postępowania karnego: „Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa.”

Część II. Uzasadnienie

W zamieszczonym w wydaniu z dnia 8 sierpnia 2009 r. tygodnika „POLITYKA” artykule pt. „Emirat na gazie” red. Wawrzyniec Smoczyński podał – Załącznik 1:

„Po południu 16 maja w Kancelarii Premiera panowała nerwowa atmosfera. Od czterech dni trwała licytacja polskich stoczni. Uczestnicy składali oferty za pośrednictwem Internetu, pozostając dla siebie anonimowi,

ale rząd wiedział, kto bierze udział w przetargu.

Godzinę przed zamknięciem wciąż brakowało najbardziej wyczekiwanej oferty.

W końcu Donald Tusk kazał połączyć się z premierem Kataru szejkiem Hamadem Bin Dżasimem Al-Sanim.

Kilkanaście minut później w systemie pojawiła się oferta Stiching Particulier Fonds Greenrights, spółki z Antyli Holenderskich, która ostatecznie wygrała przetarg na stocznie w Gdyni i Szczecinie.”

Źródło: Wawrzyniec Smoczyński, „Emirat na gazie”; „POLITYKA” nr 32, 8 sierpnia 2009r., s. 34 – Załącznik 1

Pismem z dnia 10 maja 2012 r. skierowanym do ministra Skarbu Państwa Mikołaja Budzanowskiego złożyłem: „Wniosek – na podstawie art. 63 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – o doręczenie mi Procedury, według której Ministerstwo Skarbu Państwa prowadziło w 2009 r. zakończoną niepowodzeniem sprzedaż stoczni w Gdyni i w Szczecinie.”

W odpowiedzi otrzymałem sporządzone w dniu 24 maja 2012 r. przez Dyrektora Biura Kontroli Ministerstwa Skarbu Państwa Irminę Jabłońską pismo o treści – Załącznik 2: „Ministerstwo Skarbu Państwa Biuro Kontroli Warszawa, dnia 24 maja 2012 r. Sprawa: BK-WG-051-46/12 Pismo: MSP/BK/1316/12 Zbigniew Kękuś /adres – ZKE/W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 10 maja 2012 r., w którym zwraca się Pan z wnioskiem o udostępnienie procedury, według której Ministerstwo Skarbu Państwa prowadziło w 2009 r. sprzedaż stoczni w Gdyni i Szczecinie informuję co następuje:
Sprzedaż stoczni była i jest prowadzona zgodnie z ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. 2008 r. Nr 233, poz. 1569).

Kompensacja następuje w drodze postępowania wszczętego pod nadzorem ministra właściwego od spraw Skarbu Państwa przez Prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu S.A., realizowanego przez niezależnego zarządcę kompensacji (art. 2 uust. 1 w.w. ustawy). Przebieg postępowania kompensacyjnego jest monitorowany przez obserwatorów powołanych przez Ministra Skarbu Państwa w uzgodnieniu z Komisją Europejską (art. 10 w.w. ustawy).

Prezes Agencji Rozwoju Przemysłu wydał postanowienia o wszczęciu postępowań kompensacyjnych w obu stoczniach. Wstępne zgromadzenie wierzycieli podjęło uchwały w sprawie ustanowienia zarządcy kompensacyjnego (art. 24 ust. 3 ustawy).

Wykonując postanowienie w.w. ustawy Zarządca Kompensacji przekazał do zatwierdzenia Prezesowi Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. plany sprzedaży. Prezes Zarządu Agencji Rozwoju Przemysłu S.A., wydał postanowienia o zatwierdzeniu planów sprzedaży składników majątkowych obejmujące określenie trybu i oznaczenie terminów ich sprzedaży (art. 79 ustawy).

Sprzedaż składników majątku stoczni uregulowana jest w rozdziale 9 ustawy. Zgodnie z postanowieniami tego rozdziału zarządca kompensacji dokonuje sprzedaży składników majątku stoczni wyodrębnionych w planie sprzedaży, na rzecz kupującego wyłonionego w otwartym, przejrzystym, bezwarunkowym, niedyskryminacyjnym przeprowadzonym z zachowaniem warunków uczciwej konkurencji, przetargu nieograniczonym (art. 82 ustawy).

Prezes Agencji Rozwoju Przemysłu wydaje decyzję o zakończeniu postępowania kompensacyjnego, jeżeli został wykonany zatwierdzony plan podziału (art. 130 ustawy). Prawomocna decyzja o zakończeniu postępowania kompensacyjnego wywołuje takie skutki jak wniosek dłużnika o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku (art. 138 ustawy).

Wraz z odpowiedzią przesyłam tekst opisywanej ustawy.

Jednocześnie informuję, iż szczegółowe informacje o przeprowadzonych postępowaniach kompensacyjnych publikowane są na stronie internetowej zarządcy kompensacyjnego – Bud-Bank Leasing sp. z o.o. http://www.bbl.com.pl/. Dyrektor Biura Kontroli Irmina Jabłońska”

Źródło: Ministerstwo Skarbu Państwa Biuro Kontroli Warszawa, Sprawa: BK-WG-051-46/12 Pismo: MSP/BK/1316/12, pismo z dnia 24 maja 2012 r. Dyrektora Biura Kontroli Irminy Jabłońskiej – Załącznik 2

Do odpowiedzi, jak wyżej Dyrektor Irmina Jabłońska załączyła kopię ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.) – Załącznik 3: Przepisy tej ustawy z dnia 19.12.2008 r. stanowią między innymi – Załącznik 3:

Artykuł 2.1: „Kompensacja następuje w drodze postępowania wszczętego pod nadzorem ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa przez Prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu S.A., realizowanego przez niezależnego zarządcę kompensacji, zwanego dalej „zarządcą kompensacji”.
Artykuł 7: „Organami właściwymi w sprawach kompensacji są: minister właściwy do spraw Skarbu Państwa oraz Prezes Agencji Rozwoju Przemysłu S.A., zwany dalej „Prezesem Agencji”.
Artykuł 64: „1. Zarządcą kompensacji może być osoba fizyczna posiadająca licencję syndyka lub osoby, o których mowa w art. 25 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r. o licencji syndyka lub osoba, która prowadziła likwidację.
2. Zarządcą kompensacji może być również spółka handlowa, która prowadziła likwidację, lub której wspólnicy ponoszący odpowiedzialność za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem albo przynajmniej jeden z członków zarządu reprezentujący spółkę posiada uprawnienia, o których mowa w ust. 1.”
Artykuł 82.1: „Zarządca kompensacji dokonuje sprzedaży składników majątku stoczni wyodrębnionych w planie sprzedaży, na rzecz kupującego wyłonionegow otwartym, przejrzystym, niedyskryminacyjnym, bezwarunkowym przetargu, przeprowadzonym z zachowaniem warunków uczciwej konkurencji, przetargu nieograniczonym. Do przetargu stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, z tym że:
1) szczegółową procedurę przetargu oraz wysokość wadium określa Prezes Agencji w postanowieniu, o którym mowa w art. 79:
2) o przetargu należy zawiadomić przez ogłoszenie o zasięgu ogólnokrajowym i w prasie o zasięgu lokalnym, co najmniej na dwa tygodnie, a jeżeli przetarg dotyczy składników majątkowych stanowiących nieruchomości – co najmniej na osiem tygodni przed jego terminem,
3) przetarg prowadzi zarządca kompensacji,
4) otwarcia ofert dokonuje zarządca kompensacji,
5) wyboru oferty dokonuje zarządca kompensacji,
6) postanowienie o zakończeniu procedury przetargowej wydaje Prezes Agencji, w terminie nie dłuższym niż tydzień od dnia wyboru ofert.”

Źródło: Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym

znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.) – Załącznik 3

Prezes Rady Ministrów Donald Tusk nie był członkiem „zarządcy kompensacji”.

Nawet gdyby nim był, nie miał prawa ingerować w sposób opisany przez red. W. Smoczyńskiego w przejrzysty, niedyskryminacyjny, prowadzony z zachowaniem warunków uczciwej konkurencji przetarg na sprzedaż stoczni w Gdyni i Szczecinie.

Jak wiadomo ostatecznie przetarg zakończył się fiaskiem.

Wybrany – w okolicznościach opisanych przez red. W. Smoczyńskiego – na zwycięzcę przetargu, jak się okazało libański handlarz bronią, nie uiścił dwukrotnie opłaty.

Stocznie w Gdyni i Szczecinie upadły. Pracę utraciło łącznie – pracownicy stoczni i firm powiązanych z nimi – około 100 tys. osób. Upadł przemysł stoczniowy w Polsce.

Naruszając w opisany przez red. W. Smoczyńskiego sposób ustawę z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.) Prezes Rady Ministrów popełnił przestępstwa:

z art. 231 § 1 k.k.: „Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.”
z art. 129 k.k.: „Kto, będąc upoważniony do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją, działa na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.”

Karalność przestępstwa popełnionego przez Prezesa Rady Ministrów D. Tuska z art. 231 § 1 k.k. – przekroczenie uprawnień i działanie na szkodę interesu publicznego – ustała z dniem 17 maja 2014 r.

Przed poniesieniem odpowiedzialności za to przestępstwo uchronił D. Tuska, tak samo jak przed postawieniem go przed Trybunałem Stanu za naruszenie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego, Adresat niniejszego pisma, ukrywając się za Głównym Specjalistą Biura Listów i Opinii Obywatelskich Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej PolskiejMagdaleną Kycia – patrz: str. 6 niniejszego pisma.

Karalność czynu popełnionego przez D. Tuska z art. 129 k.k. ustanie jednak dopiero w dniu 17 maja 2024 r.

Wskazać należy, że czyn popełniony przez Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 129 ustawy Kodeks karny.

Wybitny prawnik, były prezes Trybunału Konstytucyjnego, były przewodniczący Rządowego Centrum Legislacji, były, przez dwie kadencje, przewodniczący Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości, uznany w kwietniu 2014 r. przez „Dziennik Gazetę Prawną” za „prawnika XX-lecia” – listy gratulacyjne przesłali laureatowi Adresat niniejszego pisma oraz marszałek Sejmu Ewa Kopacz, laudację na cześć laureata wygłosił minister sprawiedliwości Marek Biernacki^ⁱ – prof. dr hab. Andrzej Zoll podaje w wydanym pod jego redakcją naukową „Komentarzu do kodeksu karnego” w sprawie trybu ścigania z art.129 k.k.: „(…) Podmiot czynu zabronionego
7. Przestępstwo określone w art. 129 jest przestępstwem indywidualnym właściwym (delictum proprium). Jego sprawcą może być tylko osoba charakteryzująca się określonymi cechami, tj. upoważniona do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją. Podstawą odpowiedzialności karnej jest w przypadku omawianego typu czynu zabronionego mandat do działania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, a więc istniejący obiektywnie tytuł prawny do reprezentowania państwa polskiego w stosunkach zewnętrznych, którego przesłanką jest zaufanie (fiducia) do danej osoby.
(…) 11 Znamiona przestępstwa określonego w art. 129 uzależniają odpowiedzialność karną od istnienia upoważnienia do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach zewnętrznych. Dla realizacji znamion istotne jest więc jedynie istnienie upoważnienia dla sprawcy w chwili podejmowania przez niego określonych działań. Nie ma natomiast żadnego znaczenia czas trwania mandatu, jego rodzaj oraz treść. Upoważnienie do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej może mieć więc charakter trwały i ogólny (np. upoważnienie ambasadora, konsula) lub też ograniczać się jedynie do pewnego celu, określonego zadania, pojedynczej czynności. Odnosić się może do jakiegokolwiek rodzaju działalności, a więc zarówno dyplomatycznej, jak i gospodarczej, wojskowej itp. (por. L. Peiper, Komentarz…, wyd. II, s. 245).

12. Sprawcą przestępstwa określonego w art. 129 może być m.in.(…) Prezes Rady Ministrów (…).

13. Artykuł 129 wyraźnie ogranicza podmiotowo zakres kryminalizacji w przypadku zewnętrznych stosunków Rzeczypospolitej Polskiej z obcymi państwami jedynie do sytuacji występowania upoważnionych przedstawicieli Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z rządami obcych państw lub zagranicznymi organizacjami. Komentowany przepis nie obejmuje ochroną interesów Rzeczypospolitej Polskiej związanych z zewnętrznymi kontaktami z innymi państwami, jeżeli nie mają one charakteru stosunków z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją. (…)

Znamiona określające czynność wykonawczą

15. Zachowanie się sprawcy przestępstwa przewidzianego w art. 129 jest ściśle przez ten przepis określone i polega na działaniu na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej. Komentowany przepis, podobnie jak jego pierwowzór – art. 106 k.k. z 1932 r., nie precyzuje, na czym polega działanie na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej.

(…) 17. Przez szkodę rozumieć należy zarówno szkodę materialną dla interesów Skarbu Państwa, jak i wszelką inną szkodę dla chronionych przez prawo dóbr i interesów politycznych i gospodarczych Rzeczypospolitej Polskiej, w tym także interesów związanych z zadaniami państwa w zakresie organizacji życia zbiorowego. Na gruncie wypracowanym na gruncie art. 106 k.k. z 1932 r. wskazywano, że „szkoda nie musi być materialnej natury, może dotyczyć tzw. prestiżu państwowego, autorytetu w stosunkach międzynarodowych” (zob. J. Makarewicz, Kodeks karny…, s. 321). Z kolei w orzecznictwie SN w odniesieniu do art. 130 k.k. z 1969 r. podkreślano, że brak jednoznacznego określania szkody w znamionach tego przestępstwa pozwala na szerokie rozumienie szkody, która przybierać może postać jakiegokolwiek uszczerbku w dziedzinie trwałych, ważnych aktualnych lub przyszłych interesów ogółu obywateli, przy czym może być to sfera zarówno interesów politycznych, jak i gospodarczych. Takie ujęcie szkody przesądza o tym, że znamiona tego przestępstwa nakierowane są na nadużycie zaufania, które państwo ma wobec swoich funkcjonariuszy reprezentujących je na zewnętrz, na dalszym planie zaś stawiając faktyczne wyrządzenie szkody oraz ewentualną jej wysokość (por. wyrok SN z dnia 21 września 1981 r., I KR 171/81, OSNKW 1981, nr 11, poz. 65, oraz glosy do tego orzeczenia: D. Daszkiewicz, PiP 1983, z. 1, s. 143 i n.; K. Buchała, PiP 1983, z. 4, s. 141 i n.; W. Kubala, OSPiKA 1983, z. 3, poz. 30).

18. Działanie na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej oznacza naruszenie stosunku fiducjarnego, objętego upoważnieniem posiadanym przez sprawcę, i może polegać m.in. na zawarciu niekorzystnej umowy o charakterze politycznym lub gospodarczym, ujawnieniu treści zleceń własnego rządu przedstawicielowi obcego rządu lub zagranicznej organizacji, niewykorzystaniu przez działającego w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej wszelkich walorów w trakcie negocjacji, podpisywaniu niekorzystnych umów, traktatów, kontraktów itp. niezawiadomieniu rządu polskiego o uzyskaniu przez osobę upoważnioną istotnych z punktu widzenia interesów Rzeczypospolitej Polskiej informacji, niekorzystnym przyznaniu koncesji, niekorzystnym udzieleniu zezwolenia, preferowaniu pewnych firm zagranicznych, doprowadzeniu do uzyskania niekorzystnych cen w imporcie lub eksporcie towarów, doprowadzeniu do utraty tradycyjnych rynków zbytu itp. (L. Peiper, Komentarz…, wyd. II, s. 245; A. Marek, Prawo karne…, s. 400.

(…) 21. W piśmiennictwie wskazuje się, że przestępstwo określone w art. 129 ma charakter formalny. Dla realizacji znamion nie jest wymagane rzeczywiste wyrządzenie szkody Rzeczypospolitej Polskiej, wystarczy, aby zachowanie się sprawcy stwarzało możliwość powstania szkody. (…)
22. W odniesieniu do znamion przestępstwa określonego w art. 129 zachowuje aktualność teza zawarta w przedwojennym orzeczeniu SN, wedle której „każde działanie sprawcy sprzeczne z interesem Państwa w zakresie organizacji tej czy innej dziedziny życia zbiorowego, jest działaniem na szkodę Państwa […]. Nie jest przy tym konieczne, aby szkoda rzeczywiście nastąpiła, lecz wystarcza sama możliwość jej powstania” (por. orzeczenie SN z dnia 3 grudnia 1934 r., OSN 1935, nr 246).

(…) Tryb ścigania

30. Przestępstwo określone w art. 129 jest przestępstwem publicznoskargowym, ściganym z urzędu,”

Źródło: Kodeks karny część szczególna, Tom II, Komentarz do art. 117 – 277 k.k. pod redakcją naukową

Andrzeja Zolla, 4 wydanie, 2013 r., LEX Wolters Kluwer business, s.112 – 120

Kluczowe znamiona przestępstwa określonego w art. 129 k.k. zatem to:

„Jego sprawcą może być tylko osoba charakteryzująca się określonymi cechami, tj. upoważniona do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją.”
„Dla realizacji znamion istotne jest więc jedynie istnienie upoważnienia dla sprawcy w chwili podejmowania przez niego określonych działań.”
„Sprawcą przestępstwa określonego w art. 129 może być m.in.(…) Prezes Rady Ministrów (…)”.
„Zachowanie się sprawcy przestępstwa przewidzianego w art. 129 jest ściśle przez ten przepis określone i polega na działaniu na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej.”
„Przez szkodę rozumieć należy zarówno szkodę materialną dla interesów Skarbu Państwa, jak i wszelką inną szkodę dla chronionych przez prawo dóbr i interesów politycznych i gospodarczych Rzeczypospolitej.”
„Na gruncie wypracowanym na gruncie art. 106 k.k. z 1932 r. wskazywano, że „szkoda nie musi być materialnej natury, może dotyczyć tzw. prestiżu państwowego, autorytetu w stosunkach międzynarodowych”
„Działanie na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej oznacza naruszenie stosunku fiducjarnego, objętego upoważnieniem posiadanym przez sprawcę, i może polegać m.in. na zawarciu niekorzystnej umowy o charakterze politycznym lub gospodarczym, (…) preferowaniu pewnych firm zagranicznych”.
„Nie jest przy tym konieczne, aby szkoda rzeczywiście nastąpiła, lecz wystarcza sama możliwość jej powstania.”

Jeśli dokonać porównania wskazanych w Komentarzu do kodeksu karnego pod redakcją naukową prof. dr. hab. Andrzeja Zolla znamion czynu określonego jako przestępstwo w art. 129 k.k. z działaniami rzeczywiście zrealizowanymi przez Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska w dniu 16 maja 2009 r. i opisanymi przez red. W. Smoczyńskiego mamy do czynienia z odpowiedzialnością D. Tuska z art. 129 k.k., którą prof. A. Zoll nazywa: „jak drut”^ⁱⁱ.

Oto bowiem Prezes Rady Ministrów Donald Tusk, upoważniony do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej skontaktował się – naruszając ustawę 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego – w dniu 16 maja 2009 r., godzinę przed zakończeniem trwającego cztery dni przetargu na sprzedaż stoczni w Gdyni i Szczecinie z premierem Kataru szejkiem Hamadem Bin Dżasimem Al-Sanim, ze skutkiem, który tak opisał red. W. Smoczyński – Załącznik 1: „Kilkanaście minut później w systemie pojawiła się oferta Stiching Particulier Fonds Greenrights, spółki z Antyli Holenderskich, która ostatecznie wygrała przetarg na stocznie w Gdyni i Szczecinie.”

Doszło zatem do sytuacji opisanej w Komentarzu… jako „preferowanie pewnych firm zagranicznych”.

Rzeczpospolita Polska poniosła:

ogromną szkodę rzeczywistą, przetarg zakończył się fiaskiem, zwycięzca nie uiścił dwukrotnie opłaty, upadły stocznie w Gdyni i Szczecinie, pracę straciło łącznie ok. 100 tys. osób,
ogromne szkody wizerunkowe, ucierpiały prestiż państwa i autorytet w stosunkach międzynarodowych. Prezes Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej naruszył prawo, według którego Rzeczpospolita Polska prowadziła przetarg na sprzedaż stoczni. Wszyscy uczestnicy przetargu dowiedzieli się, że Prezes Rady Ministrów Donald Tusk osobiście naruszył podstawowe warunki, według których był zorganizowany, tj. przejrzystość, niedyskryminacyjność, uczciwość konkurencji. Dowiedzieli się, że zostali oszukani przez premiera Rzeczypospolitej Polskiej, który z jemu tylko znanych powodów, dyskryminując wszystkich pozostałych uczestników przetargu tuż przed jego zakończeniem skontaktował się z premierem Kataru, który reprezentował ostatecznego zwycięzcę.
Takie zachowanie D. Tuska także i ten miało skutek, że gdy po fiasku pierwszego przetargu zorganizowano drugi, nie było nim zainteresowanych.

xxx

Wskazać należy, że z podanych wyżej przyczyn Prezes Rady Ministrów Donald Tusk popełnił w dniu 16 maja 2009 r. także przestępstwo z art. 231 § 1 k.k.: „Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.”

Nie posiadał uprawnień do skontaktowania się w trakcie przetargu na sprzedaż stoczni w Gdyni i Szczecinie, w jego sprawie, z żadnym z jego uczestników ponieważ:

nie był członkiem „niezależnego zarządcy kompensacji” – art. 2.1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.,
przetarg był z woli ustawodawcy m.in.: przejrzysty, niedyskryminacyjny, przeprowadzonym z zachowaniem warunków uczciwej konkurencji – art. 82.1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.

Kontaktując się w dniu 16 maja 2009 r. z premierem Kataru w okolicznościach opisanych przez red. W. Smoczyńskiego, ze skutkami w postaci fiaska przetargu z jego konsekwencjami dla pracowników stoczni i zakładów z nimi kooperujących w postaci upadku stoczni i utraty pracy oraz upadku przemysłu stoczniowego w Polsce, Prezes Rady Ministrów przekroczył uprawnienia i działał na szkodę interesu publicznego. A także na szkodę interesu prywatnego ok. 100 tys. osób, które utraciły pracę.

Przypomnę, że z podanych wyżej przyczyn pismem z dnia 4 grudnia 2012 r., skierowanym do Adresata niniejszego pisma, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej złożyłem: „Pan Bronisław Komorowski Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej /adres – ZKE/Dotyczy: Wniosek – na podstawie art. 6.2, art. 1.1, art. 2.4, art. 3 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu – o złożenie przez Prezydenta wstępnego wniosku o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska za naruszenie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.).”

W uzasadnieniu podałem przedstawione wyżej fakty oraz przepisy ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu:

Artykułu 1.1: „Za naruszenie Konstytucji lub ustawy, w związku z zajmowanym stanowiskiem lub w zakresie swojego urzędowania, odpowiedzialność konstytucyjną przed Trybunałem Stanu ponoszą: (…) 2. Prezes Rady Ministrów.”
Artykułu 2.4: „Członkowie Rady Ministrów ponoszą odpowiedzialność przed Trybunałem Stanu za naruszenie Konstytucji lub ustaw, a także za przestępstwa popełnione w związku z zajmowanym stanowiskiem.”
Artykułu 3: „Odpowiedzialność konstytucyjna obejmuje czyny, którymi osoby wymienione w art. 1 ust. 1, w związku z zajmowanym stanowiskiem lub w zakresie swojego urzędowania, chociażby nieumyślnie, naruszyły Konstytucję lub ustawę.”
Artykułu 6.2: „Wstępny wniosek o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej osób, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2-7, może być złożony Marszałkowi Sejmu przez: 1) Prezydenta, (…).”

W odpowiedzi otrzymałem sporządzone w dniu 10 grudnia 2012 r. przez Głównego Specjalistę w Biurze Listów i Opinii Obywatelskich Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Magdalenę Kycię pismo o treści – Załącznik 4:

„Warszawa, 10 grudnia 2012 roku Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej /adres – ZKE/ Biuro Listów i Opinii Obywatelskich Nr BLO – 060/3370/54/12/KM/GW Pan Zbigniew Kękuś

Szanowny Panie, Potwierdzamy wpływ Pana kolejnego listu z dnia 4 grudnia 2012 roku skierowanego do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego, a przekazanego do Biura Listów i Opinii Obywatelskich Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej celem udzielenia odpowiedzi.

Odnosząc się do Pana postulatu wyjaśniamy, że zgodnie z art. 144 ust. 3 pkt 13 Konstytucji Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej posiada uprawnienie skierowania wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu członka Rady Ministrów. Jednakże możliwości tej nie rozważa na skutek indywidualnych ocen i próśb obywateli. Jednocześnie należy dodać, że uchwałę o pociągnięciu do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu członka Rady Ministrów podejmuje Sejm większością 3/5 ustawowej liczby posłów (art. 156 Konstytucji). Z poważaniem, Magdalena Kycia Główny Specjalista”
Źródło: Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Biuro Listów i Opinii Obywatelskich, sygn.

060/3370/54/12/KM/GW, pismo z dnia 10 grudnia 2012 roku Głównego Specjalisty Magdaleny Kyci – Załącznik 4

O tyle było to pismo dla mnie ogromnym zaskoczeniem, że kilka miesięcy wcześniej Pani M. Kycia poinformowała mnie pismem z dnia 10 sierpnia 2012 r. – Załącznik 5: „Warszawa, 10 sierpnia 2012 roku Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej /adres – ZKE/ Biuro Listów i Opinii Obywatelskich Nr BLO – 060/3370/42/12/KM

Pan Zbigniew Kękuś Szanowny Panie, Biuro Listów i Opinii Obywatelskich Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej potwierdza odbiór Pana kolejnego listu – wniosku z dnia 8 sierpnia 2012 roku skierowanego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego.

Uprzejmie informujemy, że Prezydent RP nie posiada kompetencji do rozpoznania Pana wniosku.

Jak już był Pan wielokrotnie informowany uprawnienia Prezydenta RP ściśle określa Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy. Prezydent RP z racji pełnionej funkcji jest szczególnie zobowiązany do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i podejmowane przez Niego działania mogą dotyczyć jedynie spraw należących do Jego kompetencji. Z poważaniem Starszy Specjalista Magdalena Kycia”
Źródło: Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Biuro Listów i Opinii Obywatelskich, sygn.

060/3370/42/12/KM, pismo z dnia 10 sierpnia 2012 roku Głównego Specjalisty Magdaleny Kycia – Załącznik 5

Jeśli:

„Prezydent RP z racji pełnionej funkcji jest szczególnie zobowiązany do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i podejmowane przez Niego działania mogą dotyczyć jedynie spraw należących do Jego kompetencji.” – pismo Pani M. Kyci z dnia 10 sierpnia 2012 r. – Załącznik 5
zgodnie z art. 144 ust. 3 pkt 13 Konstytucji Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej posiada uprawnienie skierowania wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu członka Rady Ministrów.” – pismo Pani M. Kyci z dnia 10 sierpnia 2012 r. – Załącznik 4
Artykułu 6.2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu stanowi: „Wstępny wniosek o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej osób, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2-7, może być złożony Marszałkowi Sejmu przez: 1) Prezydenta, (…).”
Prezes Rady Ministrów Donald Tusk naruszył w dniu 16 maja 2009 r. ustawę z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.),

to oczywisty z tego wniosek, że było obowiązkiem szczególnie zobowiązanego do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej złożyć wniosek do Sejmu o pociągnięcie Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu za naruszenie w.w. ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.

Wyjaśnienie Pani M. Kyci z pisma do mnie z dnia 10 grudnia 2012 r. – Załącznik 4: „Odnosząc się do Pana postulatu wyjaśniamy, że zgodnie z art. 144 ust. 3 pkt 13 Konstytucji Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej posiada uprawnienie skierowania wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu członka Rady Ministrów. Jednakże możliwości tej nie rozważa na skutek indywidualnych ocen i próśb obywateli.”… nie znajduje usprawiedliwienia.

To – po prostu – wymówka.

Kiepska.

Z wyjaśnienia, jak wyżej bowiem wniosek, że gdy szczególnie zobowiązanemu do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej umknie naruszenie prawa przez funkcjonariusza publicznego, a poinformuje Pana o tym naruszeniu obywatel, to funkcjonariusz, który naruszył prawo nie poniesie tego konsekwencji, bo… Prezydent Bronisław Komorowski nie korzysta z konstytucyjnych uprawnień na skutek indywidualnych ocen i próśb obywateli.

Niech mi Pan nie ma za złe, ale uważam, że takie stanowisko nie znajduje racjonalnego uzasadnienia.

Ponieważ Pan takowe zaprezentował proszę o podanie dlań podstawy prawnej.

Jak się po kilku latach okazało, Pani Magdalena Kycia sporządziła jedynie pismo z dnia 10 grudnia 2012 r. Autorem zaprezentowanego w nim stanowiska był … Pan sam.

Kwestię autorstwa pomysłu zbycia mnie w grudniu 2012 r. przez Panią M. Kycię w opisany wyżej sposób wyjaśniła mi Dyrektor Biura Listów i Opinii Obywatelskich, Grażyna Wereszczyńska informując mnie pismem z dnia 20 stycznia 2015 r. między innymi – Załącznik 6: „Warszawa 20 stycznia 2015 r. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej /adres – ZKE/ Biuro Listów i Opinii Obywatelskich Nr BLO-0600-3370.101-102.2015.DP.GW Pan Zbigniew Kękuś /adres – ZKE/ Szanowny Panie, Potwierdzamy wpływ kolejnych Pana listów z 7 stycznia 2014 r. (daty wpływu 9 i 12 stycznia 2015 r.) Zapoznaliśmy się z przedstawionymi sprawami i wnioskami oraz z zawartymi w nich uwagami, zastrzeżeniami i oczekiwaniami.

Wszelkie opinie i postulaty nadsyłane przez obywateli, w tym dotyczące inicjatywy ustawodawczej oraz skierowania wstępnego wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej przed Trybunałem Stanu (w tym przypadku Prezesa Rady Ministrów) są – w przyjętym w Kancelarii trybie – przekazywane Panu Prezydentowi. Ich wykorzystanie leży w wyłącznej gestii Prezydenta RP. (…)”

Źródło: Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Biuro Listów i Opinii Obywatelskich, Nr BLO-0600-

3370.101-102.2015.DP.GW, pismo Dyrektora Biura Grażyny Wereszczyńskiej – Załącznik 6

Czyli wyłącznie Pan zdecydował, a Pani Magdalena Kycia mnie o tym li tylko poinformowała pismem z dnia 10.12.2012 r., że … uchroni Pan Donalda Tuska przed postawieniem go przed Trybunałem Stanu, mimo że naruszył ustawę z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego z opisanymi wyżej skutkami.

Jakkolwiek trudno znaleźć racjonalne wyjaśnienie, dla wymyślonej przez Pana linii obrony Donalda Tuska przed z całą pewnością słusznie mu przeze mnie przedstawionym zarzutem, przyjąć można, że ponieważ był to dopiero drugi rok Pana prezydentury, zabrakło Panu wiedzy i doświadczenia.

Wiem, że to kiepski argument, ale nic innego mi do głowy nie przychodzi poza tym jeszcze tylko oczywiście, że … Pan świadomie chronił interesu Donalda Tuska, zasłaniając się bałamutnym wyjaśnieniem, że… „Jednakże możliwości tej nie rozważa na skutek indywidualnych ocen i próśb obywateli.”

Trzymając się korzystnego – wobec w.w. okoliczności – wyjaśnienia, że Pana zacytowane wyżej stanowisko z grudnia 2012 r. było skutkiem li tylko braku wiedzy i doświadczenia wskazać należy, że od tego czasu upłynęły ponad dwa lata i dzisiaj rekomendując nam siebie jako prezydenta na kolejną kadencję informuje nas Pan, dlaczego uważa Pan siebie za lepszego niż inni kandydata:

„– Wystawienie osób nie tyle bez talentów, tylko bez wystarczającej wiedzy zdobytej w praktyce,

bez doświadczenia, wydaje mi się czymś, co nie świadczy o szacunku do państwa polskiego,

nie tyle ze strony kandydatów, tylko ze strony środowisk, które te osoby zgłaszają

Wydaje mi się, że w imię odpowiedzialności za Polskę powinno się kandydować, gdy się już zgromadziło doświadczenie i umiejętności, żeby je w ramach prezydentury Polsce oddać, a nie dopiero się uczyć”

Bronisław Komorowski „Kropka nad i”, 16 lutego 2015 r.

Konstytucja wprawdzie nie stawia kandydatom na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wymagań, które Pan prezentuje, ale to bardzo cenna deklaracja, że Pan już posiada wiedzę zdobytą w praktyce, doświadczenie i umiejętności…

Wskazać bowiem należy, że artykuł 23.1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu stanowi: „Ściganie przed Trybunałem Stanu jest dopuszczalne w okresie 10 lat od popełnienia czynu, chyba że czyn stanowi przestępstwo, dla którego przewidziany jest dłuższy okres przedawnienia. Okoliczność, że sprawca nie sprawuje już urzędu lub nie piastuje funkcji, nie stoi na przeszkodzie do wszczęcia i prowadzenia postępowania.”

W ciągu minionych dwóch lat, które upłynęły od dnia 10 grudnia 2012 r., gdy Pani Magdalena Kycia sporządziła pismo, w którym przedstawiła Pana – jak mi wyjaśniła dyr. Grażyna Wereszczyńska w piśmie z dnia 20 stycznia 2015 r. /Załącznik 6/ – stanowisko w sprawie złożonego przeze mnie pismem z dnia 04.12.2012 r. wniosku o złożenie przez Prezydenta wstępnego wniosku o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska za naruszenie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. ja także pogłębiłem wiedzę, nabyłem doświadczenia.

Uważam, że jakkolwiek moje pismo z dnia 04.12.2012 r. posiadało właściwe uzasadnienie – sprawiło Panu spory kłopot, z którego wybrnął Pan infantylną, jak na osobę, która chwali się swoją wiedzą formułką: „Jednakże możliwości tej nie rozważa na skutek indywidualnych ocen i próśb obywateli.”– niniejszym pismem złożone wnioski są jeszcze lepiej niż tamten uzasadnione.

Przede wszystkim ogromną pomocą okazała się dla mnie lektura wydanego pod redakcją naukową prof. dr. hab. Andrzeja Zolla Komentarza do kodeksu karnego. Zacytowane wyżej jego fragmenty nie mogą budzić najmniejszej choćby wątpliwości co do tego, że Prezes Rady Ministrów Donald Tusk popełnił w dniu 16 maja 2009 r., tuż przed zakończeniem trwającego 4 dni przetargu na sprzedaż stoczni w Gdyni i Szczecinie przestępstwo z art. 129 k.k.

Skonfrontowawszy jego opisane przez red. Wawrzyńca Smoczyńskiego w artykule „Emirat na gazie” zachowanie w dniu 16.05.2009 r. z przepisami ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego stwierdzić należy, że Donald Tusk z całą pewnością naruszył tę ustawę.

Pan nas wprawdzie informuje, że posiada wiedzę praktyczną, ale po licznych z Panem doświadczeniach pozwolę sobie jednak zwrócić Pana uwagę na obowiązek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wynikający nie tylko z tego, czego mnie nauczyła Pani Magdalena Kycia – tj. że: Prezydent RP z racji pełnionej funkcji jest szczególnie zobowiązany do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego (…)” – ale także z art. 304 § 2 k.k.: „Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa.”

Przestępstwo z art. 129 k.k. jest ścigane z urzędu.

Przypominam o tym, bo raz już przecież popełnił Pan przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. niedopełnienia obowiązków określonych w art. 304 § 2 k.p.k. i działania na szkodę interesu publicznego, nie zawiadamiając prokuratury ani Policji w grudniu 2012 r., że Prezes Rady Ministrów Donald Tusk popełnił w dniu 16 maja 2009 r. w opisanych wyżej okolicznościach przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. przekroczenia uprawnień i działania na szkodę interesu publicznego.

Pan chyba jeszcze wtedy nie posiadał wiedzy praktycznej o artykule 231 § 1 k.k.

Jakkolwiek powinien Pan ją posiadać, bo przecież kilka miesięcy wcześniej, w maju 2012 r. skarcił Pana deputowany Ukrainy Wołodymyr Olijnyk po tym, gdy Pan użyczył majestatu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej przestępcy, skazanej za działanie na szkodę własnego państwa na karę siedmiu lat więzienia byłej premier Ukrainy, antypolskiej nacjonalistki Julii Tymoszenko. Media informowały:

„Prezydent Komorowski zwrócił się w środę z prośbą o zmianę „anachronicznego” prawa do wszystkich sił politycznych Ukrainy– i do ugrupowań rządzących, i do opozycji. Deputowany Wołodymyr Olijnyk jako pierwszy odniósł się do apelu prezydenta Polski Bronisława Komorowskiego. (…) Nasi koledzy w Europie powinni zrozumieć, żeTymoszenko odpowiada za przekroczenie uprawnień służbowych,a nie za decyzje polityczne. (…) Podobne zapisy istnieją także w kodeksie karnym Polski.”

Źródło: Polska Agencja Prasowa, 29-05-2012

Deputowany ukraiński W. Olijnyk miał na myśli właśnie obcy Panu, Polakowi, Prezydentowi Polski artykuł 231 § 1 k.k.

Przypomnę, że w złożonym pół roku później piśmie z dnia 4 grudnia 2012 r. podałem: „(…) Prezes Rady Ministrów Donald Tusk przekroczył uprawnienia i działał na szkodę interesu publicznego oraz na szkodę interesu prywatnego pracowników stoczni w Gdyni i Szczecinie oraz firm powiązanych z nimi, tj. popełnił czyn określony jako przestępstwo w art. 231 § 1k.k.”

W grudniu 2012 r. powinien Pan – który jak poświadczyła Pani dyr. Grażyna Wereszczyńska w piśmie z dnia 20 stycznia 2015 r. /Załącznik 6/ osobiście rozpoznawał mój wniosek z pisma z dnia 4 grudnia 2012 r. – już wiedzieć o artykule 231 § 1 k.k.

Po Pana w.w. kompromitacji w maju 2012 r. – pomijając zaprezentowaną przez Pana całemu światu ignorancję czyli znajomość polskiego prawa gorszą niż obywatela innego państwa, wystąpił Pan w obronie nie dość, że przestępcy to antypolskiej nacjonalistki^ⁱⁱⁱ – w skierowanym do Pana piśmie z dnia 24 września 2012 r. podałem: „(…) Pan, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej interweniował u Prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowicza, apelując do niego, by zmienił ukraińskie prawo karne w taki sposób, by na Ukrainie nie można było penalizować polityków za ich działania. Skompromitował Pan Polskę, bo przedstawiciele władz Ukrainy grzecznie acz stanowczo zwrócili Panu uwagę, że przecież w kraju, którego Pan jest Prezydentem obowiązuje prawo, z mocy którego polityk, jako funkcjonariusz publiczny może być penalizowany za niedopełnienie obowiązków i/lub przekroczenie uprawnień – art. 231 § 1 kk. Pan o tym nie wiedział, bo to przecież w Polsce martwy przepis.”

Po zapoznaniu się z treścią niniejszego pisma nie będzie Pan już chyba dalej udawał, że nie jest Panu znane prawo określone w art. 231 § 1 k.k.

Jeśli nie złoży Pan zatem we właściwej miejscowo prokuraturze zawiadomienia o popełnieniu przez Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska w dniu 16 maja 2009 r. przestępstwa z art. 129 k.k., ja złożę zawiadomienie o dwukrotnym – w tym w grudniu 2012 r. – popełnienia przez Pana z art. 231 § 1 k.k. przestępstwa niedopełnienia obowiązku określonego w art. 304 § 2 k.k. i działaniu na szkodę interesu publicznego w ochronie interesu prywatnego Donalda Tuska.

Jeśli referentem w sprawie nie zostanie nad wyraz Panu życzliwy prokurator Bartosz Tomczak z Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście… zostanie Pan przestępcą, który chroni interesu funkcjonariusza publicznego, który z całą pewnością popełnił przestępstwo na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej.

Przypomnę, że art. 2.1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu stanowi: „Prezydent może być pociągnięty do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu za naruszenie Konstytucji, ustawy lub za popełnienie przestępstwa.”

xxx

Ponieważ, jak mi wyjaśniła dyrektor Grażyna Wereszczyńska w piśmie z dnia 20 stycznia 2015 r. – Załącznik 6: „Wszelkie opinie i postulaty nadsyłane przez obywateli, w tym dotyczące inicjatywy ustawodawczej oraz skierowania wstępnego wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej przed Trybunałem Stanu (w tym przypadku Prezesa Rady Ministrów) są – w przyjętym w Kancelarii trybie – przekazywane Panu Prezydentowi. Ich wykorzystanie leży w wyłącznej gestii Prezydenta RP. (…)”, a niniejszym pismem składam wniosek o skierowanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wstępnego wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej przed Trybunałem Stanu byłego Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska, proszę o osobiste przez Pana podpisanie odpowiedzi.

Rekomendując nam siebie jako kandydata na prezydenta zachwala nam Pan swój dotychczasowy model prezydentury:

„Zamierzam ubiegać się ponownie o wybór na urząd prezydenta RP. Zachęcają mnie do tego wysokie oceny mojej pracy, wysoki poziom zaufania, widzę w tym akceptację zaproponowanego przeze mnie i realizowanego

przez pięć lat modelu prezydentury opartej o dialog, współpracę i poszukiwanie tego, co nas łączy, a nie dzieli”
PAP 5 lutego 2015 r.

Dyskredytując innych kandydatów nieskromnie eksponuje Pan swoje, zdiagnozowane przez Pana zalety:

„– Wystawienie osób nie tyle bez talentów, tylko bez wystarczającej wiedzy zdobytej w praktyce,

bez doświadczenia, wydaje mi się czymś, co nie świadczy o szacunku do państwa polskiego,

nie tyle ze strony kandydatów, tylko ze strony środowisk, które te osoby zgłaszają

Bronisław Komorowski „Kropka nad i”, 16 lutego 2015 r.

Pomny opisanego wyżej z grudnia 2012 r. doświadczenia z Panem, ukrytym za Głównego Specjalistę Magdalenę Kycię, proszę, żeby z racji pełnionej funkcji szczególnie zobowiązany do przestrzegania obowiązującego porządku prawnegoPrezydent Rzeczypospolitej Polskiej, zmieniając dotychczasowy model prezydentury, polegający na m.in. chronieniu przestępców oraz funkcjonariuszy publicznych działających na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej, rozpoznał możliwość rozpoznania wniosków, jak w pkt. I, str. 1 niniejszego pisma, następnie rozpoznał je i w poszukiwaniu tego, co nas łączy, tj. szacunku dla państwa polskiego i odpowiedzialności za Polskę poinformował mnie, bez zbędnej zwłoki, o zajętym stanowisku.

Niech mnie Pan proszę nie informuje, co jest powszechnie stosowanym zwyczajem funkcjonariuszy publicznych Rzeczypospolitej Polskiej wszystkich formacji, że zgłoszona przeze mnie sprawa została już rozpoznana, a zatem Prezydent nie oczekuje na kolejną korespondencję, a jeśli takowa nadejdzie, będzie pozostawiona bez rozpoznania.

Przypomnę, że jako jeden z najważniejszych Pana atutów w staraniach o reelekcję podaje Pan zaufanie, jakim jest Pan darzony:

przez pięć lat modelu prezydentury opartej o dialog, współpracę i poszukiwanie tego, co nas łączy, a nie dzieli”
Bronisław Komorowski, 5 lutego 2015 r.

Przedstawione wyżej fakty poświadczają, że zaproponowany przez Pana i realizowany model prezydentury polega m.in. na chronieniu Donalda Tuska przed poniesieniem odpowiedzialności za naruszenie w dniu 16 maja 2009 r. ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. „o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego” , czym spowodował ogromne szkody rzeczywiste, materialne oraz wizerunkowe dla Rzeczypospolitej Polskiej.

Zwracając uwagę, że podnoszona przez Pana potrzeba okazywania szacunku państwu polskiemu to także działalność instytucji publicznych w oparciu o obowiązujące prawo, w tym wypełnianie przez Pana, darzonego jeszcze, dzięki głównego nurtu mediom należącym głównie do zagranicznych właścicieli przez 47 proc. Polaków zaufaniem, szczególnego obowiązku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej przestrzegania obowiązującego porządku prawnego, wnoszę jak na wstępie.

Zbigniew Kękuś

ZałącznikiFw__Rzady_Zydow_w_Polsce__jak_z_winy_Zyda_D.Tuska_:

Wawrzyniec Smoczyński, „Emirat na gazie”; „POLITYKA” nr 32, 8 sierpnia 2009r., s. 34
Ministerstwo Skarbu Państwa Biuro Kontroli Warszawa, Sprawa: BK-WG-051-46/12 Pismo: MSP/BK/1316/12, pismo z dnia 24 maja 2012 r. Dyrektora Biura Kontroli Irminy Jabłońskiej
Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2008 r.)
Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Biuro Listów i Opinii Obywatelskich, sygn. 060/3370/54/12/KM/GW, pismo z dnia 10 grudnia 2012 roku Głównego Specjalisty Magdaleny Kyci
Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Biuro Listów i Opinii Obywatelskich, sygn. 060/3370/42/12/KM, pismo z dnia 10 sierpnia 2012 roku Głównego Specjalisty Magdaleny Kycia
Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Biuro Listów i Opinii Obywatelskich, Nr BLO-0600-3370.101-102.2015.DP.GW, pismo Dyrektora Biura Grażyny Wereszczyńskiej

POPRZEDNI ARTYKUŁZbigniew Kękuś do prokuratora Seremata (2)

NASTĘPNY ARTYKUŁZatoka piratów na oceanie polityki. Co dalej z Partią Piratów?

Maciej Rysiewicz http://www.gorliceiokolice.eu

Dziennikarz i wydawca. Twórca portali "Bobowa Od-Nowa" i "Gorlice i Okolice" w powiecie gorlickim (www.gorliceiokolice.eu). Zastępca redaktora naczelnego portalu "3obieg". Redaktor naczelny portalu "Zdrowie za Zdrowie". W latach 2004-2013 wydawca i redaktor naczelny czasopism "Kalendarz Pszczelarza" i "Przegląd Pszczelarski". Autor książek "Ule i pasieki w Polsce" i "Krynica Zdrój - miasto, ludzie, okolice". Właściciel Wydawnictwa WILCZYSKA (www.wilczyska.eu). Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

628 publikacje

270 komentarze