Z KRZYKU I MILCZENIA

myślisz pewnie że walczę bo mam wilczą duszę…

Myślisz pewnie że walczę bo mam wilczą duszę

I serce wojownika co lubi szczęk broni

A mnie rankiem zachwyca rozedrgana rosa

Śpiew lasu…złoty promień…czuły dotyk dłoni…

I cisza która leży pomiędzy słowami

Gdy trzeba opowiedzieć to co nie nazwane

Różowa radość świtu…chłodny popiół gwiazdy

Co zostaje na głowie gdy wracam nad ranem

Głos Boga co mnie woła znad przepaści czasu

Gdy biegnę lekkomyślnie na spotkanie świata

Przez malwy i przez wierzby do mojej Ojczyzny

Gdzie się maki mieszają z ostami w bławatach

I gdzie cień mnie nie straszy podstępem i zdradą

A ścieżki zawsze wiodą bezpiecznie do domu

Gdzie wiara jest tak wielka jak płomień gromnicy

Który strzeże mnie czujnie przed atakiem gromu

Myślisz pewnie…więc mówię…świat mnie okaleczył

Niech zatem cię nie mylą grymasy cierpienia

Jestem tylko człowiekiem co wyciąga drzazgi

Z krzyża życia który wznoszę z krzyku i…milczenia…