Wyrwane z kontekstu: Oktalog

Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie.
(Mt 5,3-11)

 

Osiem błogosławieństw.

Osiem drogowskazów do nieba.

Dekalog zastąpiony Oktalogiem? Nie, nie zastąpiony, raczej uzupełniony. Przecież natura Ośmiu Błogosławieństw jest całkiem odmienna. Dekalog jest jakby powtórzeniem rajskiego drzewa: oto Bóg – Władca wyartykułował swoje zakazy. Tymczasem Osiem Błogosławieństw – to tylko propozycje. Chrystus, Bóg – Człowiek nie żąda, lecz i nie prosi. Proponuje. Możesz je przyjąć lub nie. Jesteś wszak wolnym człowiekiem.

Pytał Jan Paweł II: czy człowiek może odrzucić Chrystusa? I odpowiadał: Może. Ale czy powinien?

Osiem błogosławieństw.

Osiem drogowskazów do nieba.
Osiem propozycji Miłującego Boga.