Wyrwane z kontekstu: Chleb z Nieba

Ciało Chrystusa – mówi kapłan, pokazując nam mały, biały opłatek.

Amen – odpowiadamy.

W ten sposób liturgia Komunii czyni zadość całkowicie świadomemu i dobrowolnemu aktowi przyjęcia Eucharystii.

Kapłan mówi Ci, co trzyma przed Tobą, żebyś potem nie mówił: „nie wiedziałem, myślałem, że to po prostu mały, biały opłatek”.

Odpowiadasz „amen”: tak, wiem, chcę.

 

Mały, biały opłatek. Jego Ciało za życie świata.

Nie tylko za moje, Twoje, sąsiada.

Za życie świata.

 

Cóż to znaczy: za życie świata?

I dlaczego „Ciało za życie świata”? Czemu nie „na pokarm światu?”
„Za życie świata”, bo Chlebem świata jest Ofiara Chrystusa. To Ona go ożywia, budzi z letargu grzechu. Eucharystia uobecnia Ofiarę w Chlebie – opłatku, który spożywamy w nadziei zachowania życia wiecznego, tak, jak On nam to obiecał: „kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (J 6, 59).

 

Tak oto świat został nakarmiony Ofiarą; od tej pory nie zmierza donikąd. Zmierza ku Chrystusowi.

 

Tak oto człowiek otrzymał Chleb z Nieba; odtąd nie jest wyłącznie zlepkiem atomów skazanych na rozproszenie. Jest nieśmiertelny, na obraz i podobieństwo Stwórcy.