Widziane przez sierpniowe okno

Jak zapewne wiecie – to film niezwykły. Odrestaurowane i pokolorowane autentyczne kroniki z Powstania. Dodana „fabuła”, dialogi kamerzystów spoza ekranu, dwóch braci. Film nie o walkach (żywot kamery na linii ognia raczej krótki) a o ludziach w tym czasie i miejscu. O atmosferze, nastrojach, bez polityki prawie, początkowym entuzjazmie i umęczeniu i braku nadziei na koniec.

Powstanie Warszawskie. Film

Film robi wrażenie, długa cisza na widowni po seansie, ludzie siedzący do końca napisów. Słabe niestety dialogi braci z offu, przez pierwsze pół filmu nawet irytujące. Dźwięk nie harmonizuje ze stylizacją obrazu, jest nowocześnie czyściutki i za głośny.

Mnie poraziła świadomość, że patrzę nie na film, a jakby przez takie okienko w cofniętym czasie. Na prawdziwych ludzi, prawdziwe sytuacje, mógłbym stanąć obok nich i pogadać, pomóc, walczyć. Tyle, że ich już nie ma, zginęli wtedy albo już pomarli. Jednak ich czuję, to prawdziwi ludzie, nawet na końcu jest lista rozpoznanych.

Magia filmu, wielka bo prawdziwa.