W WIGILIĘ NADZIEI

nie czas się licytować o słowa i gesty…

nie czas się licytować o słowa i gesty

gdy smrodem zewsząd ciągnie rzeczywistość nasza

wielkie czyny jak słoma furknęły zbyt szybko

i parzą po kieszeniach srebrniki Judasza

cośmy się nauczyli – z ognia i popiołu

co leży w naszych dziejach w głąb pamięcią złą

co potrafisz odczytać z ziemi swoich ojców

z przykazań rytych kością – wyszywanych krwią

które z ogniw łańcucha co nam pęta nogi

musimy przepiłować upartym mozołem

byśmy mogli znów wszyscy w wigilię nadziei

łamać się naszym sercem ponad polskim stołem