W DRODZE NA BOŻE NARODZENIE

już śnieg po polach obrusy kładzie i mróz firanki zawiesza u okien…

już śnieg po polach obrusy kładzie

i mróz firanki zawiesza u okien

a Oni idą skuleni od zimna

przez nasze życie grudniowym mrokiem

On ją ramieniem czułym prowadzi

bo Okruch Nieba Ona dźwiga drogi

szukają serca które Ich przygarnie

w imię miłości w gościnne progi

więc przyjdźcie do nas ! blasku nadziei

serca kołyska na Niego czeka

gwiazda nad naszym domem już świeci

z ogonem wielkim jak srebrna rzeka

już śnieg po polach obrusy kładzie

i mróz firanki zawiesza białe

a Oni idą z Okruchem Nieba

by Słowo znowu stało się Ciałem !

i zamieszkało tu razem z nami

gdzie świat zapomniał bronić miłości

gdzie słowo Boga jest tą przestrzenią

co nam zapewnia pełnię wolności

już śnieg po polach obrusy ściele

i mróz firanki zawiesza u okien

a Oni idą skuleni od zimna

przez nasze życie zimowym mrokiem