Trzy ukoronowania.

Oczywiście, nie wierzymy już w królów z bożej łaski, którzy władzę otrzymali od samego Boga. Nie wierzymy już w urzędowych  pomazańców, którzy mają nadprzyrodzony dar otwierania lub zamykania  bramy do królestwa niebieskiego. No… dobrze. Zagalopowałem się na niebezpieczny teren. Tako pokornie rzeknę: ja nie wierzę.

Wierzę w Boga, bo po prostu doświadczam w każdej chwili życia, że istnieje. Doświadczam i to jest ten oczywisty stan wiedzy, która nie potrzebuje dowodów ani zaświadczeń urzędowych. Wierzę, bo wiem z najgłębszego doświadczenia. I wiem, że takiej wiedzy nikomu nie przekażę.

 Dlaczego w takim razie pozwalam prostym pytaniom szlifować diament mojej niewiedzy  i  nie ustaję w poszukiwaniu teoretycznej i praktycznej wiedzy?  

To mała zagadka.

Wiem, że tak mało wiem, prawie nic. Ta cała moja wiedza jest jak kropelka w oceanie niewiedzy. A ten ocean mojej niewiedzy – w to wierzę i jakby tego doświadczam – to ocean Bożej Wiedzy. Jaką naturę ma ta wszechwiedza?

Nie wiem. Nie chcę nawet próbować  rozwiązywać rebusów logicznych i teologicznych. Wiem  jakby jednak, że ta wszechwiedza ma zdolność do przenikania mojej maleńkiej wiedzy i ogromnej niewiedzy. Moje „nie wiem” gdzieś tam rozpuści się w końcu w oceanie mojej niewiedzy i połączy z oceanem Bożej Wiedzy. I w to właśnie wierzę. Ale równocześnie staram się słuchać, co mówią inni ludzie: zdarza się bowiem, że otrzymujemy od nich trochę użytecznej wiedzy.

Dobrze jest mieć mądrych nauczycieli i umysł początkującego.

Wiem, że ludzie są równi wobec Boga. Nikt nie jest wyżej ani nikt nie jest niżej. Żadnych królów ani żadnych pomazańców z Bożej Łaski. Lecz są talenty i są dary – rozmaite, wprowadzające zróżnicowanie i niezrozumienie w światach ziemskiego gospodarstwa. A my wciąż nie nauczyliśmy się sztuki takiego wspólnego gospodarzenia, żeby  umiejętnie wydobywać  z każdej osoby i z każdego narodu, na światło poznania i dobra,  tego, co w nas najlepsze. I to jest prawdziwy problem ludzkości. Praktyczny i duchowy.

O tym problemie można wiele powiedzieć. Nie ma on jednak dobrego rozwiązania na poziomie, na którym jest tworzony – na poziomie ego wraz z całą jego wiedzą, przekonaniami, poglądami  i pychą. Rozwiązanie znajduje się na poziomie o jeden wyższym – na poziomie pokory, która otwiera serce dla miłości.

 Czy umysł jest w stanie zobaczyć taką głęboką  prawdę? Wydaje się, że –  po uzdrowieniu ze stresu fizjologicznego, który jest przyczyną zdecydowanej większości  chorób psychicznych i cielesnych w naszej doczesności – powinien zobaczyć.

Ukoronowaniem umysłu jest bowiem widzenie prawdy –  tej prostej, i tej głębokiej.

Tu mogłaby być kropka. Pojawią się jednak jeszcze dwa krótkie zdania.

Ukoronowaniem serca jest miłość  – i ta najprostsza, która współtworzy piękno wspólnie z ukochanym, i ta głębsza, która uczy nas  życia w perspektywach bezinteresowności.

Ukoronowaniem duszy jest Bóg – i ten, który mieszka wewnątrz i szuka sposobności, by się wcielić, i ten transcendentny, który wciąż pozostanie tajemnicą  poza horyzontem naszego widzenia.