Trzy lewice – postkomunistyczna, postpolityczna i werbalna

Mamy aż trzy lewice – „dzieci Jaruzelskiego”, „naćpaną hołotę” i „Chicago-boys od Gilowskiej”.

W Polsce nie mamy lewicy. Albo inaczej – mamy ich aż trzy.

Pierwsza to lewica postkomunistyczna – czyli SLD. Właściwie już jedynym co ich łączy, to obrona swojego życiorysu i dokonań w PRL. Fakt, że na czele Sojuszu znowu stanął członek KC PZPR, oskarżany o branie kasy od Moskwy, twardy obrońca Jaruzelskiego, dobitnie świadczy, że z tej mąki już nic nie będzie. To jedynie polityczny ZBoWiD i nic więcej. Zwłaszcza, że za czasów swojej świetności Leszek Miller obniżał podatki, bratał się z oligarchami i tłumaczył, że lewica powinna zaakceptować skrajny liberalizm, a zajmować się jedynie późniejszym podziałem wypracowanego w ten sposób dochodu. To tak, jakby Janosik akceptował władzę Margrabiego, bywał u niego na balach, a domagał się jedynie wspomagania wieśniaków ziemniakami na zimę.

Druga lewica to lewica postpolityczna – czyli Ruch Palikota. Ta zupełnie nie dba o najbiedniejszych (czego jej zachowanie w trakcie zawieruchy wokół emerytur było najlepszym dowodem), ale za to o gejów, aborterki czy miłośników miękkich narkotyków owszem. Palikot w nosie ma najbiedniejszych i wykluczonych – woli dbać o stałą dostawę marihuany, darmowe operacje zmiany płci i dostęp do skrobanek i eutanazji.

A trzecia lewica to „lewica pobożna” – czyli PiS. Partia ta, choć w swej retoryce bogoojczyżniana i prawicowa, chętnie głosi najbardziej skrajne lewicowe hasła socjalne. Tyle tylko, że jak rządziła, to wprowadziła najbardziej chyba liberalne reformy, których twarzą była Zyta Gilowska, a symbolami obniżenie podatków oraz zniesienie stawki 40% dla najbogatszych. Jest to więc lewica socjalna jedynie werbalnie.

Dlatego można powiedzieć, że w Polsce mamy aż trzy lewice – „dzieci Jaruzelskiego”, „naćpaną hołotę” i „Chicago-boys od Gilowskiej”. Albo prościej – że nie mamy żadnej lewicy.