TĘDY SZEDŁ CHRYSTUS

tędy szedł Chrystus w wielkim płaszczu światła…

tędy szedł Chrystus w wielkim płaszczu światła

jeszcze las klęczy pochylony tchnieniem

tędy przechodził poprzez nasze życie

by w nas obudzić uśpione sumienie

tędy szedł Chrystus  pochylony nisko

nad każdym drzewem nad kolejnym wiekiem

w ciemności świecił zapałką miłości

schylony czule nad każdym człowiekiem

tędy szedł Chrystus z kosturem pielgrzyma

rozmnażał Słowo jak rybę i chleb

przyłącz się do tych co Mu zawierzyli

i idą za Nim jak mistyczny śpiew

tędy szedł Chrystus wzdłuż wiślanych brzegów

świecił krzyżami wśród lasów i pól

tędy przechodził wśród powstań i wojen

by z nami znosić nieszczęścia i ból

tędy szedł Chrystus w blasku Dekalogu

nad każdą naszą pochylony łzą

to On troskliwie pomaga nam wznosić

naszej wolności z wiary mocny dom

tędy szedł Chrystus na nasze spotkanie

mówił zwyczajnie naszą polską mową

kiedy z pielgrzymką czekał na spotkanie

ze swoją Matką gdzieś pod Częstochową

tędy szedł Chrystus w koronie cierpienia

pod krzyżem grzechu samotny i chory

próżno Go szukasz w wystawowych oknach

w blasku mamideł gdy brak ci pokory

tędy szedł Chrystus poranioną stopą

jeszcze wciąż płoną świeże ślady krwi

tędy przechodził dźwigając historię

naszych szalonych niebezpiecznych dni

tędy szedł Chrystus w wielkim płaszczu światła

jeszcze las klęczy pochylony tchnieniem

tędy szedł z płaczem poprzez naszą ziemię

by w nas obudzić uśpione sumienie….