Syn bandyty z SB nagradzany w Niemczech za antypolskie tezy historyczne

Antypolskie twierdzenia Borodzieja o rzekomo polskiej genezie wypędzeń — wpisują się nie tylko w niemiecki, zdeformowany obraz polskiej historii, lecz również w komunistyczną propagandę o rzekomej suwerenności PRL

Syn bandyty z SB nagradzany w Niemczech za antypolską propagandę 

Znany historyk Bogdan Musiał opublikował w Rzeczpospolitej znakomity materiał o Włodzimierzu Borodzieju, specjaliście od uniewinniania Stalina, który jest wysoko cenionym i nagradzanym w Niemczech za postępowość i prawdziwą europejskość. Borodziej jest także specjalistą od pojednania polsko-niemieckiego, chętnie zatrudnianym przez Sejm. Deformując historię, w swoich materiałach Borodziej powiela komunistyczną propagandę o polskiej genezie wypędzeń, co jest umiejętnie propagowane oraz nagradzane w Niemczech. 



Włodzimierz Borodziej zajmuje się także podręcznikami historii polsko-niemieckiej. Już w 1979 roku, mając 23 lata, jako magister bez dorobku naukowego, został on sekretarzem Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej w PRL. Później został mianowany współprzewodniczącym tej komisji. Być może byłby on znakomitym wykładowcą na kursach dla piszących „wspólne“ podręczniki historii, organizowanych w siedzibie p. Steinbach przez ministerswo spraw wewnętrznych Niemiec. 



Szkoda, że tego typu materiałów wykazujących wyjątkową szkodliwość postkomunistycznych „naukowców“ z uczelni w Polsce nie pojawia się więcej. Byłyby one znakomitym dowodem na konieczność przeprowadzenia lustracji i uwolnienia polskiej nauki od wielu „specjalistów“ w dalszym ciągu powielających komunistyczną, antypolską propagandę. Często, dzięki właśnie takim jak on „naukowcom“ żyjącym z fałszowania historii, antypolskie materiały prasowe mogą być podbudowywane autorytetem naukowym. Bo przy stałym zapotrzebowaniu na określoną wersję antypolskiej historii — nikt nie zwraca uwagi na fałsze zawarte w pracach tego typu postkomunistyczych „autorytetów“ naukowych. 

Wzięte bezpośrednio z sowieckiej propagandy twierdzenia Borodzieja o rzekomo polskiej genezie wypędzeń oraz inne lansowane przez niego podobne poglądy — wpisują się także, nie tylko w niemiecki, zdeformowany obraz polskiej historii, lecz również w komunistyczną propagandę o rzekomej suwerenności PRL. Sowiecka, komunistyczna propaganda usiłowała udowodnić, że Polska — będąc de facto sowiecką komunistyczną kolonią — nie była sowieckim dominium, a jej kasty przywódcze złożone z morderców Polaków i mianowane przez tow. Stalina — były samodzielnymi podmiotami mającymi na względzie polski interes narodowy. 



Poniżej kilka cytatów z materiału Bogdana Musiała opublikowanych pod tytułem „Niewinny Stalin i źli Polacy“:



„Wśród polskich historyków cieszących się w Niemczech dużym uznaniem wiodącą rolę odgrywa Włodzimierz Borodziej, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Jest tam uważany za specjalistę od stosunków polsko-niemieckich, wręcz dyżurnego polskiego historyka, w szczególności od historii wypędzeń. Ale zabiera głos także w kwestiach komunistycznego aparatu bezpieczeństwa, kolaboracji oraz polskiej pamięci historycznej. Postrzegany jest w Niemczech jako postępowy, prawdziwie europejski i krytyczny historyk. W Polsce zdobył sobie także mocną pozycję – był między innymi prorektorem Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1999 – 2003, jest członkiem różnych gremiów, jak np. Rady Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie. Był również doradcą szefa Kancelarii Sejmu (1991), dyrektorem Biura Stosunków Międzyparlamentarnych w Kancelarii Sejmu (1991 – 1992) oraz dyrektorem generalnym Biura Analiz Sejmowych (1992 – 1994). (. . .)



Dlaczego Włodzimierz Borodziej długie lata po upadku PRL nadal powiela i utrwala tezy komunistycznej propagandy? Być może źródeł takiego postępowania należałoby szukać również w jego osobistej historii. W Niemczech mówi się i pisze, że Włodzimierz Borodziej jest synem polskiego dyplomaty Wiktora Borodzieja. W istocie status dyplomatyczny był przykrywką dla jego działalności jako funkcjonariusza SB (w organach bezpieczeństwa pracował od 1954 roku). W latach 1962 – 1965 Wiktor Borodziej był wywiadowcą rezydentury wywiadu SB w Berlinie o pseudonimie Albert. Jego syn Włodzimierz chodził wtedy do szkoły podstawowej w Berlinie Zachodnim (1962 – 1965). W latach 70. Wiktor Borodziej był oficjalnie attaché kulturalnym w Ambasadzie PRL w Wiedniu oraz – nieoficjalnie – rezydentem wywiadu w stolicy Austrii. Jego syn Włodzimierz uczęszczał wtedy do gimnazjum w Wiedniu (1970 – 1975). W tym okresie jego ojciec rozpracowywał między innymi Centrum Szymona Wiesenthala, w którym dzisiaj Włodzimierz wygłasza referaty. (. . .)



Tymczasem jego syn Włodzimierz, w wieku 23 lat jako świeżo upieczony magister bez dorobku naukowego, został w roku 1979 sekretarzem Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej, by zostać później jej współprzewodniczącym. Jednocześnie jego ojciec, z racji pełnionych funkcji i wpływów, musiał mieć przynajmniej szczególny wgląd w relacje naukowe – jeśli nawet nie nadzorował ich bezpośrednio – z wrogim wtedy państwem zachodnim – RFN. O bliskich związkach z „kierunkiem niemieckim” jego ojca świadczy przecież wspomniany już fakt, że w latach 60. i 70. pracował w Berlinie jako wywiadowca, a później jako rezydent wywiadu. I właśnie w tym niemieckim kierunku potoczyła się kariera naukowa Włodzimierza Borodzieja. Co ciekawe, w latach 80. wyjeżdżał on wielokrotnie na stypendia naukowe do Niemiec do instytucji, które były jednocześnie inwigilowane przez wywiad komunistyczny PRL.



Pułkownik Wiktor Borodziej jako wysoki funkcjonariusz komunistycznych tajnych służb był zaangażowany w esbecką akcję "Żelazo”. Jego mieszkanie służyło jako lokal kontaktowy, w którym spotykali się jej uczestnicy. Prowadzona z niezwykłym rozmachem akcja "Żelazo” polegała na organizowaniu napadów rabunkowych, kradzieży, a nawet morderstw na terenie Europy Zachodniej. Początkowo łupy służyły finansowaniu działalności wywiadu PRL. Z czasem akcja przekształciła się w mafijny proceder, z którego zyskami dzielili się bandyci oraz przede wszystkim zaangażowani w nią oficerowie SB. A do tych ostatnich należał Wiktor Borodziej. W akcji „Żelazo” tkwią także źródła późniejszych mafijnych powiązań, które odgrywały ważną rolę już po upadku PRL. (. . .)



Przypadek Włodzimierza Borodzieja, wcale nieodosobniony, może być przykładem tego, jakie skutki przyniosło zaniechanie rozliczenia się z dziedzictwem PRL. Ma to bezpośrednie bardzo negatywne konsekwencje dla stanu polskiej historiografii współczesnej, naszej wiedzy na temat dziejów najnowszych, a także wpływa na fatalny wizerunek Polski w zachodniej pamięci zbiorowej.“  Trudno się nie zgodzić z tezą Bogdana Musiała, że dopóki historię Polski, czy stosunków Polski z sąsiadami będą pisać sowieccy, komunistyczni propagandziści — nigdy nierozliczeni przez rzetelnych naukowców za swoją "twórczość“ w systemie komunistycznym — będzie to miało negatywne konsekwencje dla polskiej historiografii. Niestety działalność takich typowo sowieckich, komunistyczych propagandzistów ma także bardzo negatywne konsekwencje nie tylko dla wizerunku Polski na świecie — lecz co gorsza, także i dla interesów w Polski w stosunkach międzynarodowych.

(Ilustracją jest brytyjski plakat propagandowy z okresu brytyjskiej interwencji przeciw sowieckim bandytom z rewolucyjnej czerwonej armii w 1917 r. Autor plakatu jest nieznany. Zob.: http://tr.wikipedia.org/wiki/Dosya:BritishInterventionPoster.jpg)