Stylowa abdykacja Kaczyńskiego

Prawo i Sprawiedliwość zaczyna w końcu odnosić sukcesy usuwając wysłużonych polityków w cień, z Prezesem na czele. Fatum wieloletnich wyborczych porażek PiSu skończył się przy pierwszej próbie wysunięcia innego kandydata niż Kaczyński na prezydenta a to co jeszcze kilka miesięcy temu było nie do pomyślenia, czyli inny możliwy premier niż doświadczony Prezes, stało się faktem. Wyszła Szydło Beata z worka i ma szansę odmienić wieloletnią złą passę patii opozycyjnej i stać się premierem. W końcu dotarło do PiSowskich decydentów to, co dla autora tego bloga od lat było oczywiste: Jarosław Kaczyński jako przywódca. wyborów Po Prostu nie wygrywa.

Prezes miał dobrą rękę przy wyborze Andrzeja Dudy a naturalną konsekwencją zwycięstwa tego ostatniego było wysunięcie organizatorki zakończonej sukcesem kampanii wyborczej na kandydata na premiera. Co istotne, dobrze „zakotwiczonej” w partyjnych strukturach, nie pochodzącej z łapanki tak jak prof. Gliński i reprezentującą płeć piękną tak jak i obecna pani premier. Jest to zresztą być może ewenement na skalę światową: walka o fotel premiera dwóch kobiet i odzwierciedlenie zmieniających się tendencji w światku zdominowanym przez polityczne męskie macho.

Jarosław Kaczyński oczywiście nie odchodzi jeszcze na zasłużoną emeryturę tak samo jak nie odchodzi Macierewicz, ale starsi panowie dwaj przyczyniają się do sukcesu swojej partii usuwając się w cień. Nie tylko jako osobowości, ale głównie jako model prezentowania pewnego rodzaju polityki opartej na konfliktach, skrajnościach, jątrzeniu i kreowaniu konfrontacji. Partia opozycyjna zdobywa zwolenników pragnących oprzeć się na wartościach wyrażanych najlepiej przez Andrzeja Dudę mówiącego „szacunek jest podstawą budowania wspólnoty” i „usiąść przy jednym stole”. Nowe myślenie jest jeszcze na szczytach politycznych nie zawsze akceptowane ale wydaje się, że Polacy są już zmęczeni wzajemnym kopaniem się polityków, czemu dają wyraz w swoich preferencjach wyborczych.

Abdykacja w aureoli zwycięscy – to najlepsze rozwiązanie dla PiSu i dla jego prezesa. Bezkrwawa można powiedzieć i nie powodująca, na razie, żadnych turbulencji w partyjnym systemie nominacji, kandydatur i walki o władzę. Niejako wymuszona na Prezesie, gdyż napędzana adrenaliną sukcesu innych, ale pozwalająca również na kierowanie partią prawie tak jak do tej pory. Już w mniejszym blasku reflektorów i z mniejszym „ciężarem” głosu doradczego oddającego pole innym, pracującym na zwycięstwo Andrzeja Dudy i możliwe Beaty Szydło. To już nie tylko Jarosław Kaczyński jest twarzą opozycyjnej partii lecz również Prezydent elekt, kandydatka na urząd premiera oraz ich najbliższe sztaby.

Tylne siedzenie, obserwacja, porady i polityczne doświadczenie a nie kierownica w rękach, która i tak zresztą nie poprowadziła do władzy. Prezes został niejako zmuszony do zrezygnowania z osobistych ambicji i może skoncentrować się na mniej wyczerpujących zajęciach niż prowadzenie wyborczej kampanii. Nie wydaje się zresztą, aby tak naprawdę miał jeszcze siły i prawdziwą ochotę na powtarzanie tych samych zaklęć i czarnych horoskopów o polskiej ruinie i staniu nad przepaścią. Na emeryturę mógłby już pójść, zgodnie z propozycjami swojej partii kreując jednocześnie nowe miejsce pracy dla młodego pokolenia :), ale nie wydaje się to realistyczne. No i przecież nie ma 100% pewności, że z takich czy innych powodów nie będzie „zmuszony” tekę premiera jednak piastować tak jak i w przeszłości.

Prezes Kaczyński w cieniu młodszych będzie musiał się pogodzić z inną rolą niż do tej pory. Kierowanie partią tak, lecz już bez ambicji, które zawsze nim kierowały: bycie szefem państwa i reformowanie kraju. W Prawie i Sprawiedliwości idzie NOWE. Pogodzenie się z nową rolą nie będzie na pewno łatwe, ale jest nieuchronne. Szkoda tylko, że odbywa się tak późno. Bo przecież uświadomienie sobie swojej niewybieralności kosztowało Prawo i Sprawiedliwość wiele straconych lat. Ale lepiej późno niż wcale.