Artykuły redakcyjne

Stalinowskie kryminalizowanie

12/01/2021

1626 Wyświetlenia

1 Komentarze

82 minut czytania

Jest szczytem bezczelności pokroju NKWD (niektórzy nazywają to przyzwoitością), wynająć przez sędziów prokuratorkę do represjonowania 14 lat upokarzanego i potem jeszcze dobijać ofiarę, prowadząc sfingowany proces o zniesławienie przez nękanego dyspozycyjnej prokurator.

Jelenia Góra, dnia 12 stycznia 2021 r.

Grzegorz Niedźwiecki

Działkowicza 19

58-506 Jelenia Góra

Pan Marek Gajdecki

Prezes Sądu Rejonowego

w Jeleniej Górze

Społeczny odbiór

Wniosek ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości

W związku z faktem, że organ egzekucyjny, czyli Sad Rejonowy w Jeleniej Górze działając w zmowie z Prokuraturą Rejonową w Jeleniej Górze jest zorganizowaną grupą przestępczą prowadząc sfingowane postępowanie karne II K 900/19 ścigane z oskarżenia prywatnego na rzecz koleżanki Anny Surowiak, która postępowaniem 3 Ds. 359/17 terroryzowała Grzegorza Niedźwieckiego psychiatrami i przywłaszczeniem cudzego mienia w postaci komputera oraz przekraczając uprawnienia (naruszyła kwalifikację prawną czynu) w zleconym postępowaniu karnym II K 38/19 (SR Legnica) – II K 1423/18 (SR Jelenia Góra) przeciwko trzynaście lat upokarzanemu Grzegorzowi Niedźwieckiemu przez tenże sąd w postępowaniu egzekucyjnym I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16), prowadząc je sprzecznie z prawem (vide I Co 154/20 w zw. z uchwałą SN III CZP 23/06 Legalis Numer 74973), zamierza nadal uprawiać terror państwowy, zamiast działać zgodnie z literą prawa lub choćby wskazać osobę pokrzywdzoną (Anna Surowiak jest świadkiem) w postępowaniu prywatnoskargowym i wyznaczyć obligatoryjne posiedzenie pojednawcze, wnoszę co następuje.

Oczekuję, aby postępowanie karne II K 900/19 o czyn z art. 212 § 2 k.k. prowadził SSR Jarosław Staszkiewicz (ma w tym doświadczenie – II K 467/07) lub jego żona Anna. Wszyscy znają się jak łyse konie, więc po co świrować. Pan Jarosław Staszkiewicz niech skarze mnie na karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) zł. Wykonanie orzeczonej kary może warunkowo zawiesić na okres próby 1 (jednego) roku. Nie zasądzi od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego – Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie – poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 300 zł, ponieważ ich nie poniósł (nie wpłacił).

Świadek Anna Surowiak, bądź pokrzywdzony prokurator Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie Grażyna Tygielska-Białek, powinni po uprawomocnieniu się wyroku karnego złożyć pozew cywilny przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu o naruszenie dóbr osobistych w trybie art. 11 k.p.c. Zgodnie z właściwością miejscową i dobrymi obyczajami, postępowanie cywilne winno toczyć się przed Sądem Okręgowym w Jeleniej Górze.

Oczekuję w dalszej kolejności, aby postępowanie cywilne o naruszenie dóbr osobistych dowolnego podmiotu, prowadził SSO Wojciech Damaszko, będą się ładnie uzupełniać z panią Anną Surowiak jak w postępowaniu II K 38/19 (SR Legnica) – II K 1423/18 (SR Jelenia Góra) – 3 Ds. 359/17 (PPR Anna Surowiak). Pan Wojciech Damaszko, który spełnił swoją rolę oddalając postanowieniem II S 14/19 skargę na przewlekłość postępowania I Co 441/16, będąc z mocy ustawy wyłączonym (uczynił to tocząc rękoma pani prokurator proces karny przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu), zrobi powtórkę z rozrywki i zasądzi od Grzegorza Niedźwieckiego 10 tysięcy zł nawiązki na Dom dziecka Dąbrówka, za pośrednictwem Rotary Club Jelenia Góra (vide I C 1062/08) oraz przeprosiny o określonej treści i zwrot kosztów procesu. Skarbnikiem Dystryktu Rotary Club jest być może Mieczysław Ligęza i co ma wisieć nie utonie.

Komornik umorzy postępowanie egzekucyjne świadczeń pieniężnych, ponieważ Grzegorz Niedźwiecki z winy organu egzekucyjnego, czyli Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, dekadę czasu jest bezrobotny. Świadczenie niepieniężne weźmie w obroty organ egzekucyjny, czyli Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze. Będzie prowadził egzekucję czynności zastępowalnej przez kolejne trzynaście lat w trybie art. 1050 k.p.c., sprzecznie z prawem (vide I Co 154/20 w zw. z uchwałą SN III CZP 23/06 Legalis Numer 74973). SO trzydzieści razy oddali, bądź odrzuci skargę na przewlekłość.

I tak oto ukradnie mi się dwadzieścia sześć lat życia, o ile dożyję. Jak dożyję, to sfinguje się kolejny proces na zasadzie dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie i tak aż do śmierci. Czyż nie na tym polega niezawisłość?

Gdyby nie była to zorganizowana grupa przestępcza, tylko sędziowie – w myśl definicji – to odpowiedzieliby na pytanie, co jest przyczyną procesu karnego II K 900/19. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Przyczyną jest obstrukcja organu egzekucyjnego, czyli sędziów Sadu Rejonowego w Jeleniej Górze i popleczników (II Cz 233/17, II Cz 675/17). Pan wiceprezes Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Marek Gajdecki, jako jedyny przyznał, że gdyby sędziowie oddalili zgodnie z obowiązującym prawem procesowym postępowanie egzekucyjne już dwanaście lat temu, tak jak uczyniła to postanowieniem I Co 154/20 SSR Anna Romańczyk-Symonowicz, to do żadnych postępowań odwoławczych, skarg na przewlekłość postępowania i sfingowanych procesów karnych by nie doszło. Proces karny II K 900/19 jest skutkiem naruszenia prawa przez sędziów Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, a zatem oni powinni siedzieć na ławie oskarżonych, a nie kryminalizować ofiarę swoich własnych nadużyć (vide Polska Karta Praw Ofiary).

Wykaz niektórych sędziów Sądu Rejonowego uczestniczących w obstrukcji

Wykaz funkcjonariuszy SR represjonujących Grzegorza Niedźwieckiego — kopia

Wykaz niektórych sędziów Sądu Okręgowego uczestniczących w obstrukcji

http://demokracjaisprawiedliwosc.pl/chora-wlasciwosc-miejscowa/

To nie jest zorganizowana grupa przestępcza. Przestępcy mają więcej sumienia i przyzwoitości.

http://grzegorz-niedzwiecki.hexcom.net/wp-content/uploads/2016/11/Wniosek-o-udzielenie-wyjasnien-procesowych-1.pdf

http://grzegorz-niedzwiecki.hexcom.net/2016/11/16/poklosie-niczego/

http://grzegorz-niedzwiecki.hexcom.net/wymiar-niesprawiedliwosci/

http://trybunal-narodowy.pl/producenci-przestepcow/

11 lat zniewolenia

Uzasadnienie

Przebieg postępowania II K 900/19

Prokuratura Rejonowa w Jeleniej Górze – 3 Ds. 247/18 i inne, przekazała sprawę rzekomego znieważenia koleżanki Anny Surowiak kolegom z Prokuratury Rejonowej w Lwówku Śląskim.

Prokuratura Rejonowa w Lwówku Śląskim – 2 Ds. 424/18, wykazała się nadgorliwością, przekroczyła uprawnienia, również w kwestii kwalifikacji prawnej czynu i warunków odpowiedzialności karnej.

W wyniku decyzji Prokuratora Okręgowego w Jeleniej Górze PO IV Dsn 342.2018 sprawę zarejestrowaną pod sygn. PR 3 Ds. 247.2018 Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze w sprawie przekroczenia uprawnień przez prokurator Annę Surowiak w toku prowadzonego postępowania 3 Ds. 359.2017 na moją szkodę, tj. o czyn z art. 231 § 2 k.k. – przekazano do prowadzenia do Prokuratury Rejonowej w Lwówku Śląskim. Prokurator Rejonowy Lwówka Śląskiego Marek Śledziona nie chcąc mieć podobnego zarzutu w sprawie vice versa przekazanej przez kolegów z Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze na rzecz Anny Surowiak, zmienił kwalifikację prawną czynu, bodajże z art. 226 § 1 k.k. na art. 212 § 2 k.k. i odbił piłeczkę do Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie.

Zawiadomienie PO o przekroczeniu uprawnień ws 3 Ds. 359 17 i działaniu na szkodę GN

Zniesławienie Grzegorza Niedźwieckiego w toku postępowania 3 Ds. 359 17 (Polska Karta Praw Ofiary)

Prokuratura Rejonowa w Dzierżoniowie – 1 Ds. 535/19, mimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela i wykazania słusznego interesu społecznego, stworzyła akt oskarżenia z art. 212 § 2 k.k. i przesłała go do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie.

Zawiadomienie o przekazaniu aktu oskarżenia do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie zaniechał maczania palców w nadużyciu uprawnień do ścigania z oskarżenia prywatnego i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze. I tak oto koło się zatoczyło.

W dniu 16 października 2019 r. dyspozycyjna Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Joanna Dworzycka-Skrobowska, wydała przeciwko Tadeuszowi Gałowi i Grzegorzowi Niedźwieckiemu niedopuszczalny wyrok nakazowy w sprawie II K 900/19, ściganej z oskarżenia prywatnego:

Art. 500. KPK – Postępowanie nakazowe

3. Sąd może wydać wyrok nakazowy, jeżeli na podstawie zebranych dowodów okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Art. 501. KPK – Niedopuszczalność wydania wyroku nakazowego

Wydanie wyroku nakazowego jest niedopuszczalne:

2) w sprawie z oskarżenia prywatnego;

3) jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 79 przesłanki obligatoryjnej obrony oskarżonego § 1.

W dniu 23 października 2020 r. jedna ze stron złożyła sprzeciw od wyroku nakazowego i zgodnie z art. 506 § 3 k.p.k. wyrok nakazowy utracił moc. Sprzeciw mógł złożyć tylko prokurator i wyrok również utraciłby moc w całości szanowna pani Przewodnicząca II Wydziału Rodzinnego i Nieletnich Agnieszko Kałużna-Rudowicz.

Nieskazitelni sędziowie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, sugerują, że wyrok nakazowy utracił moc tylko wobec Grzegorza Niedźwieckiego, choć wskazane prawo procesowe nie daje takiej możliwości dzielenia wyroku, bądź dwojakiego rozstrzygnięcia (wyrok nakazowy utracił moc, a jednocześnie jest prawomocny). Patrz – Jedna ze stron postępowania złożyła sprzeciw do wyroku nakazowego przeciwko byłej ambasador RP i wyrok utracił moc.

W dniu 30 grudnia 2020 r. złożyłem wniosek o doręczenie pism procesowych, stanowiących niezbędne elementy do wszczęcia i prowadzenia postępowania karnego o czyn ścigany z oskarżenia prywatnego:

Zawiadomienia złożonego przez oskarżyciela prywatnego Annę Surowiak do organów ścigania o przestępstwie zniesławienia i wniosek o wszczęcie postępowania karnego przeciwko Tadeuszowi Gałowi i Grzegorzowi Niedźwieckiemu o czyn z art. 212 1 k.k.
Postanowienia Prokuratury Rejonowej w sprawie zniesławienia, tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k. postanawiającego wszcząć dochodzenie, wskazując na istnienie słusznego interesu społecznego do ścigania przestępstwa z oskarżenia publicznego.

Postanowienia Prokuratury Rejonowej w sprawie zniesławienia, tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k. postanawiającego na podstawie art. 305 § 1, 2, 3 k.p.k. odmówić wszczęcia dochodzenia wobec stwierdzenia czynu ściganego z oskarżenia prywatnego i braku interesu społecznego w objęciu ściganiem z urzędu tj. o czyn z art. 322 k.p.k.

Wniesionego prywatnego aktu oskarżenia do Sądu Rejonowego przez oskarżyciela prywatnego Annę Surowiak w sprawie zniesławienia, tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k.
Dowodu wpłaty przez oskarżyciela prywatnego Annę Surowiak do kasy sądowej zryczałtowanej równowartości wydatków w wysokość 300 zł
Wstąpienia prokuratora do postępowania wszczętego o czyn ścigany z oskarżenia prywatnego
Wstąpienia oskarżyciela posiłkowego ubocznego do postępowania

Wskazanych pism i informacji nie otrzymałem, ponieważ nie ma ich w aktach sprawy, postępowanie jest nielegalne.

W dniu 5 stycznia 2021 r. złożyłem wniosek o bezwzględne umorzenie postępowania II K 900/19 w związku z negatywnymi przesłankami procesowymi na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. (brak skargi uprawnionego oskarżyciela).

Do wniosku dołączyłem Podziękowanie za odstąpienie od oskarżenia

https://socjolog61.neon24.pl/post/159651,podziekowanie-za-odstapienie-od-oskarzenia

BRAK SKARGI UPRAWNIONEGO OSKARŻYCIELA

Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 9 – niedopuszczalność postępowania powoduje brak skargi uprawnionego oskarżyciela.

Uprawnionym do wniesienia i popierania oskarżenia prywatnego jest pokrzywdzony. Wniesienie oskarżenia polega na skierowaniu do właściwego sądu prywatnego aktu oskarżenia albo na złożeniu ustnej lub pisemnej skargi do Policji (art. 488 kpk), natomiast popieranie takiego oskarżenia polega na prawie do występowania przed sądem w charakterze czynnej strony postępowania prywatnoskargowego na każdym jego etapie.

Brak takiej skargi powoduje niedopuszczalność postępowania. Przesłanka ta nawiązuje do zasady skargowości, a przede wszystkim do art. 14, który w § 1 stanowi: wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu. Przepis ten wskazuje, że istnienie skargi uprawnionego oskarżyciela odnosi się do postępowania jurysdykcyjnego.

Obowiązkiem oskarżyciela prywatnego jest złożenie dowodu wpłaty do kasy sądowej zryczałtowanej równowartości wydatków (aktualnie wysokość tej opłaty wynosi 300 zł) przy złożeniu aktu oskarżenia albo oświadczenia o przyłączeniu się do oskarżenia. Oskarżyciel prywatny z uwagi na sytuację materialną może zostać przez Sąd zwolniony od ponoszenia wskazanej opłaty.

Polska procedura karna przewiduje obok trybu ścigania przestępstw z oskarżenia publicznego tryb prywatnoskargowy. Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego wskazane zostały jako takie w kodeksie karnym, tj.:

– naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia nietrwające dłużej niż 7 dni (art. 157 § 2 i 3 k.k.),

– zniesławienie i pomówienie (art. 212 § 1 i 2 k.k.),

– zniewaga (art. 216 § 1 i 2 k.k.),

– naruszenie nietykalności cielesnej (art. 217 § 1 k.k.).

Uzasadnieniem dla przyjęcia konstrukcji przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego jest koncepcja, iż w przypadku tych przestępstw naruszeniu uległ tylko interes indywidualny, natomiast interes zbiorowy wyłącznie w ograniczonym zakresie.

Postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego toczy się zgodnie z trybem przewidzianym dla postępowania zwyczajnego z uwzględnieniem przepisów rozdziału 52 k.p.k. odnoszącego się wyłącznie do spraw prywatnoskargowych (art. 485 k.p.k.).

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z rażącym przekroczeniem uprawnień i prywatą. Nie po to władza ustawodawcza ustanowiła tryb prywatnoskargowy, żeby funkcjonariusze mogli tworzyć własne prawo.

Prokurator Rejonowy w Lwówku Śląskim nie mógł wszcząć z urzędu dochodzenia o zniesławienie osoby prywatnej z Jeleniej Góry, tj. o czyn z art. 212 § 2 k.k., ponieważ to nie była jego działka i nie było skargi, nie było pokrzywdzonego, nikt nie poczuł się obrażony. Prokurator nie stwierdził słusznego interesu społecznego, pani Anna Surowiak jest tylko świadkiem i to na życzenie prokuratury. Nie było zawiadomienia o przestępstwie zniesławienia, a w zasadzie było, ale nie z inicjatywy pokrzywdzonej, tylko Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze o… znieważenie.

Wszystko kręci się wokół lokalnej sitwy, zaczyna od Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze i kończy na Sądzie Rejonowym w Jeleniej Górze. Patrz punkt wyjścia. Odbijanie piłeczki do organów i urzędów zewnętrznych jest tylko rolkowaniem, robieniem dobrej miny do złej gry.

W dniu 20 sierpnia 2020 r. złożyłem wniosek o podjęcie czynności w trybie art. 37 k.p.k. dając sędziom wzór w postaci kopii postanowienia tegoż Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 listopada 2018 r. sygn. akt II K 1423/18:

Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze (Anna Surowiak – przyp. wł.) wniósł do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze akt oskarżenia przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu oskarżając go o to, że 1 grudnia 2017 r. w Jeleniej Górze, za pośrednictwem Internetu w wiadomości tekstowej e-mail, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych i wykonywaniem czynności służbowych, znieważył funkcjonariusza publicznego Prezesa Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, sędziego Wojciecha Damaszko słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. Sądem właściwym do rozpoznania sprawy jest Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze.

Tenże Sąd wniósł o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości na podstawie art. 37 k.p.k. Wniosek uzasadniono tym, że pokrzywdzonym w przedmiotowej sprawie jest SSO Wojciech Damaszko, sędzia i były Prezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze. Zwrócono uwagę, że personalne powiązania, zarówno o charakterze służbowym, jak i osobistym, między pokrzywdzonym, a sędziami pełniącymi urząd w Sądzie Rejonowym w Jeleniej Górze, mogłyby w społecznym odbiorze tworzyć wrażenie braku warunków do rzetelnego i bezstronnego rozpoznania sprawy. W tych względów, dobro wymiaru sprawiedliwości i troska o to, by rozpoznaniu niniejszej sprawy towarzyszyło społeczne przekonanie, że są one niezależne od relacji zawodowych istniejących między pracownikami wymiaru sprawiedliwości, zasadne jest – zdaniem wnioskującego Sądu – przekazanie sprawy w trybie art. 37 k.p.k. do innego sądu równorzędnego.

Sąd Najwyższy zważył co następuje.

Bezsporne jest, że przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy. Przewiduje bowiem odstępstwo od ustawowych reguł określenia właściwości miejscowej sądu. Stąd też jego zastosowanie może nastąpić tylko wtedy, gdy zaistniałe w sprawie okoliczności jednoznacznie świadczą o tym, że jej pozostawienie do rozpoznania sądowi miejscowo właściwemu byłoby sprzeczne z dobrem wymiaru sprawiedliwości. Treść wskazanej w ustawie klauzuli w orzecznictwie Sądu Najwyższego sprowadza się m.in. do takich sytuacji, które niosą za sobą realne zagrożenie dla rzetelności i sprawności procesu. Rozważając sprawność procesu trzeba mieć na uwadze także i takie okoliczności, w których skuteczne i sprawne przeprowadzenie procesu wydaje się być niewykonalne bez przełamania zasady wynikającej z art. 31 § 1 k.p.k., a więc zasady właściwości miejscowej sądu.

Taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu Najwyższego w niniejszej sprawie dobro wymiaru sprawiedliwości uzasadnia przekazanie sprawy do innego sądu rejonowego. Wynika to ze szczególnych okoliczności niniejszej sprawy, mianowicie tego, że zarzucany Grzegorzowi Niedźwieckiemu czyn popełniony był na szkodę SSO Wojciecha Damaszko, ówczesnego Prezesa Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze. Nie budzi wątpliwości, że rozważając możliwość przekazania w trybie art. 37 k.p.k., Sąd Najwyższy powinien mieć na uwadze te konkretne okoliczności sprawy. W przedstawionych realiach sprawy w odbiorze społecznym mogłoby zaś powstać przekonanie (zapewne nieuzasadnione), że sprawa Grzegorza Niedźwieckiego może nie zostać rozstrzygnięta w sposób obiektywny. Tymczasem w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się zasadnie, że dobrem wymiaru sprawiedliwości, stanowiącym przesłankę skorzystania z instytucji określonej w art. 37 k.p.k. jest również, a może nawet przede wszystkim, potrzeba uniknięcia jakichkolwiek sugestii, że proces w danej sprawie mógłby być prowadzony w sposób nieobiektywny (por. postanowienie SN z dnia 2 lipca 2003 r., sygn. akt III KO 20/03, LEX nr 78821). Przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu nie jest zatem wyrazem braku zaufania przez Sąd Najwyższy do bezstronności sędziów Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, ale ma na celu wykluczenie mogących powstać w opinii publicznej nieuzasadnionych wątpliwości w tej materii.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz treść art. 37 k.p.k., Sąd Najwyższy przekazał sprawę do rozpoznania w postępowaniu odwoławczym Sądowi Rejonowemu w Legnicy.

Wniosek ten pozostawiono bez biegu, chociaż w polskim prawie obowiązuje zasada formalizmu i pisemności.

Skorumpowani sędziowie jeleniogórscy, dopuszczając się obrazy przepisów prawa procesowego i zasady nemo iudex in causa sua, czyli koterii, obeszli prawo i wyznaczyli termin rozprawy głównej w dniu 10 lutego 2021 r. Czym się różnią od Stefana Michnika i Jana Hryckowiana?

Art. 489. Posiedzenie pojednawcze, postępowanie mediacyjne

1. Rozprawę główną poprzedza posiedzenie pojednawcze, które prowadzi sędzia lub referendarz sądowy.
2. Na wniosek lub za zgodą stron sąd może zamiast posiedzenia pojednawczego wyznaczyć odpowiedni termin dla przeprowadzenia postępowania mediacyjnego. Przepis art. 23a postępowanie mediacyjne stosuje się odpowiednio.

Każde postępowanie karne musi być poprzedzone wyjaśnieniem przyczyn skutku.

Czy postępowania karne przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu o krytykę sędziów prowadzących postępowanie egzekucyjne sprzecznie z prawem (vide I Co 154/20 w zw. z uchwałą SN III CZP 23/06 Legalis Numer 74973) miałyby miejsce, gdyby organ egzekucyjny uszanował zasady działania organów państwa, praworządności, obowiązku przestrzegania prawa oraz godności człowieka i oddalił wadliwą dyspozycję wierzyciela postanowieniem I Co 3259/08 w dniu 13 stycznia 2009 r.?

Nie miałyby miejsca, ponieważ nie byłoby o co kruszyć kopii.

Kto jest winien sfingowanych postępowań karnych?

Organ egzekucyjny, czyli sędziowie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze – zasada winy i skutku.

Czy za wyrządzone szkody moralne i materialne ma zapłacić ofiara?

szkody-moralne-i-materialne

Jeżeli tak, to mamy do czynienia z gangsterstwem, a nie praworządnością i realizacją celów postępowania karnego.

Mamy do czynienia ze stalinowskim penalizowaniem.

Dowód bycia ofiarą a nie sprawcą

W dniu 5 stycznia 2021 r. doręczono Grzegorzowi Niedźwieckiemu postanowienie z dnia 23 grudnia 2020 r., sygn. akt I Co 154/20, umarzające postępowania egzekucyjne wywołane postanowieniami z dnia 9 listopada 2016 r. i 5 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt I Co 441/16.

Postanowienie wydane na podstawie art. 824 § 1 punkt 2 i punkt 6 k.p.c., uprawomocni się w dniu 12 stycznia 2021 r.

Postępowanie I Co 441/16 na wniosek wierzyciela z dnia 26 listopada 2015 r. trwało 1862 dni co stanowi 5 lat, 1 miesiąc i 4 dni, licząc od dnia doręczenia wniosku do Sądu.

W toku jest jeszcze postępowanie I Co 154/20, które jest kontynuacją powyższego postępowania.

Wnoszę do wiceprezesa Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Marka Gajdeckiego o wydanie zarządzenia o zwrocie tytułu wykonawczego wierzycielowi wraz z wnioskiem i zakończenie niniejszego postępowania egzekucyjnego.

Cała egzekucja czynności zastępowalnej, określonej w tytule wykonawczym I C 1062/08, trwa do dnia 12 stycznia 2021 r. 4444 dni co stanowi 12 lat, 2 miesiące, licząc od uruchomienia postępowania I Co 3259/08.

Trzynaście lat organ egzekucyjny, czyli Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze, prowadzi egzekucję świadczeń niepieniężnych sprzecznie z prawem, w sposób upokarzający, w trybie niedopuszczalnym (vide I Co 154/20 w zw. z uchwałą SN III CZP 23/06 Legalis Numer 74973) i za to jeszcze sfinguje mi procesy karne z naruszeniem Polskiej Karty Praw Ofiary.

Art. 824. KPK – Umorzenie z urzędu postępowania egzekucyjnego

1. Postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu:

2) jeżeli wierzyciel lub dłużnik nie ma zdolności sądowej albo gdy egzekucja ze względu na jej przedmiot lub na osobę dłużnika jest niedopuszczalna;

6) jeżeli egzekucję skierowano przeciwko osobie, która według klauzuli wykonalności nie jest dłużnikiem, i która sprzeciwiła się prowadzeniu egzekucji, albo jeżeli prowadzenie egzekucji pozostaje z innych powodów w oczywistej sprzeczności z treścią tytułu wykonawczego.

Art. 212. Zniesławienie

4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Jest szczytem bezczelności pokroju NKWD (niektórzy nazywają to przyzwoitością), wynająć przez sędziów prokuratorkę do represjonowania 14 lat upokarzanego i potem jeszcze dobijać ofiarę, prowadząc sfingowany proces o zniesławienie przez nękanego dyspozycyjnej prokurator.

Reasumując, prokurator Anna Surowiak wykonała dobrą robotę na zlecenie obstrukcyjnych sędziów jeleniogórskich i doprowadziła do skazania Grzegorza Niedźwieckiego o znieważenie byłego prezesa sędziów okręgu jeleniogórskiego (z naruszeniem art. 226 § 1 k.k. i art. 17 § 1 pkt 1 i 9 k.p.k.). W ramach długu wdzięczności, sędziowie jeleniogórscy rewanżują się teraz prokurator Annie Surowiak prowadzeniem sfingowanego procesu karnego przeciwko ofierze swoich nadużyć na rzecz Anny Surowiak. Ani to śmieszne, ani poważne. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze jest stroną.

Sędziowie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze nie mają moralnego prawa osądzać ofiary po 14 latach upokarzania w tej sprawie. Przyczyną tego procesu jest prowadzenie przez sędziów jeleniogórskich egzekucji czynności zastępowalnej w sposób upokarzający i sprzeczny z prawem. Naruszyli prawo do rzetelnego procesu sądowego (art. 6 EKPCz). Wobec braku bezstronności i obiektywności sami pozbawili się legitymacji procesowej do kontynuowania represji.

Odpowiedzcie sobie i opinii publicznej na pytania:

Czy można prowadzić postępowania karne zawisłe od postępowań egzekucyjnych?
Czy nie należało ich zawiesić do czasu rozstrzygnięcia przyczyny?
Czy istoty czternaście lat terroryzujące człowieka mają prawo go osądzać?

Jeżeli tak, to wyrok jest już wydany. Wskazany na wstępie, bo jesteście układem zamkniętym, państwem w państwie.

Praworządność – w szerokim, opisowym sensie jest to przestrzeganie prawa. Praworządne jest państwo czy społeczeństwo, w którym normy prawne są powszechnie przestrzegane. Sposób rządzenia oparty na poszanowaniu prawa określa się również jako nomokrację.

Igor Stachowiak, Tomasz Komenda, Arkadiusz Kraska, Adam Dudała, Bogdan Goczyński, Grzegorz Niedźwiecki…

Załącznik:

Wniosek na podstawie wyżej wskazanych okoliczności oraz zasady nemo iudex in causa sua o wyłączenie sędziów jeleniogórskich ze sprawy dla dobra wymiaru sprawiedliwości i uszanowania godności człowieka.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil” – 5030 dni co stanowi 13 lat, 9 miesięcy i 6 dni represjonowany

– – –

Jelenia Góra, dnia 12 stycznia 2021 r.

Grzegorz Niedźwiecki

Działkowicza 19

58-506 Jelenia Góra

Prezes Sądu Rejonowego

w Jeleniej Górze

Wnoszę

o wyłączenie niżej wskazanych i wszystkich sędziów okręgu jeleniogórskiego z postępowania II K 900/19 i odwołanie rozprawy w dniu 10 lutego 2021 r. w związku z przekroczeniem uprawnień, brakiem skargi uprawnionego oskarżyciela, naruszeniem zasady nemo iudex in causa sua, gangsterstwem, poplecznictwem i stalinowskim kryminowaniem

I WYDZIAŁ CYWILNY

Sędzia Jaromir Antoszewski – Przewodniczący Wydziału

Sędzia Agnieszka Makowska

Sędzia Rafał Kuśmierek

Sędzia Lucyna Mikołajczak

Sędzia Marcin Ozimek – delegowany do Ministerstwa Sprawiedliwości

Sędzia Marcin Rycyk

Sędzia Paweł Woźniak

Sędzia Marek Gajdecki – Wiceprezes Sądu

Sędzia Urszula Długosz

Sędzia Joanna Flak

Sędzia Joanna Ciesielska

Asesor Sądowy Anna Nadybska-Czułowska

Referendarz Sądowy Alicja Konoplicka

Referendarz Sądowy Krzysztof Zieliński

Referendarz Sądowy Anna Sobczuk

II WYDZIAŁ KARNY

Sędzia Jarosław Staszkiewicz – Przewodniczący Wydziału

Sędzia Grzegorz Stupnicki – Zastępca Przewodniczącego

Sędzia Sylwia Zierkiewicz

Sędzia Joanna Polikowska

Sędzia Anna Skibińska

Sędzia Andrzej Muszka

Sędzia Wojciech Grzebień

Sędzia Aleksandra Grzelak – Kula

Sędzia Joanna Dworzycka-Skrobowska

III WYDZIAŁ RODZINNY I NIELETNICH

Sędzia Agnieszka Kałużna-Rudowicz – Przewodniczący Wydziału i Prezes Sądu

Sędzia Elżbieta Wiśniewska – Zastępca Przewodniczącego

Sędzia Anna Kusio-Młodkowska

Sędzia Elżbieta Jeżak-Juszko

IV WYDZIAŁ PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH

Sędzia Anna Staszkiewicz – Przewodniczący Wydziału

Sędzia Marta Ładzińska

V WYDZIAŁ GOSPODARCZY

Sędzia Joanna Skowron – Przewodniczący Wydziału

Sędzia Małgorzata Dowhanycz-Turoń

Sędzia Krzysztof Skrobowski

Sędzia Katarzyna Górecka

Sędzia Anna Romańczyk-Symonowicz

VI WYDZIAŁ KSIĄG WIECZYSTYCH

Starszy Referendarz Sądowy Agnieszka Szczepańska-Rajkowska – Przewodniczący Wydziału

Starszy Referendarz Sądowy Małgorzata Kleśta

Starszy Referendarz Sądowy Zbigniew Dudek

Referendarz Sądowy Agnieszka Biernacka

Referendarz Sądowy Aleksandra Stępień

Referendarz Sądowy Joanna Rybka

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze jest stroną i to negatywną stroną postępowania II K 900/19, w związku z czym zachodzi bezwzględna przesłanka nemo iudex in causa sua, ponieważ Sędzia ulega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie.

Przyczyną sfingowanego procesu karnego II K 900/19 jest prowadzenie przez 4444 dni co stanowi 12 lat, 2 miesiące przez organ egzekucyjny, czyli Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze (I Co 3259/08, I Co 441/16) oraz Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze (II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 22/16, II S 16/18, II S 14/19) egzekucji czynności zastępowalnej określonej w tytule wykonawczym I C 1062/08 w sposób upokarzający, sprzeczny z prawem (vide I Co 154/20 w zw. z uchwałą SN III CZP 23/06 Legalis Numer 74973). To była złośliwa, barbarzyńska, polityczna, umyślna i skutkowa obstrukcja. Nie da się tych okoliczności, mających istotne znaczenie w sprawie pominąć, przy rozpatrywaniu nielegalnego procesu II K 900/19, prowadzonego z naruszeniem Rozdział 52. Postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego, Rozdział 53. Postępowanie nakazowe, zasady nemo iudex in causa sua oraz Polskiej Karty Praw Ofiary.

Wobec ewidentnego terroru państwowego, żaden sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze nie będzie bezstronny i obiektywny przy rozpatrywaniu sprawy II K 900/19, ponieważ musiałby uderzyć w autorytet swój i kolegów:

Wykaz niektórych sędziów Sądu Rejonowego uczestniczących w obstrukcji

Wykaz funkcjonariuszy SR represjonujących Grzegorza Niedźwieckiego — kopia

Wykaz niektórych sędziów Sądu Okręgowego uczestniczących w obstrukcji

http://demokracjaisprawiedliwosc.pl/chora-wlasciwosc-miejscowa/

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Anna Surowiak złożyła do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze akt oskarżenia 3 Ds. 359/17 na rzecz byłego Prezesa Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze Wojciecha Damaszko, czyli zwierzchnika sędziów, którzy mieliby orzekać obecnie przeciwko ofierze obstrukcji. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze uszanował w dniu 19 listopada 2018 r. art. 37 k.p.k. i postanowieniem II K 1423/18 wyłączył się ze sprawy przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości. Dzisiaj zmieniły mu się poglądy i pozostawił bez biegu wniosek z dnia 20 sierpnia 2020 r. o podjęcie czynności w trybie art. 37 k.p.k., co wzmacnia tylko wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów, ponieważ nie ukrywają rządzy sterowania procesem.

Fałsz intelektualny, nadużycie prawa podmiotowego, bezwzględna nieważność czynności prawnych SSO Wojciecha Damaszko w związku z tytułem wykonawczym I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16)

II Cz 222/18
II Cz 260/18
II S 5/18
II S 12/18
II S 16/18
II S 21/18
II S 8/19
II S 12/19
II S 14/19

Dane dotyczą okresu za lata 2017 do 2019.

II K 38/19, II K 1423/18 (3 Ds. 359/17) Art. 48. Wyłączenie sędziego z mocy ustawy (iudex inhabilis)

Pomogę Państwu wrócić do dobrych obyczajów i do zasad współżycia społecznego.

Sygn. akt II K 1423/18

POSTANOWIENIE

19 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Migoń — Karwowska

Po rozpoznaniu w sprawie Grzegorza Niedźwieckiego oskarżonego o czyn z art. 226 § 1 k.k. z urzędu w przedmiocie wystąpienia do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu na podstawie art. 37 k.p.k.

postanawia:

wystąpić do Sądu Najwyższego z wnioskiem o rozważenie możliwości przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu

Uzasadnienie

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Rejonowy w Jeleniej Gorze (Anna Surowiak – przyp. wł) wniósł do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze akt oskarżenia przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu, oskarżając go o to, że w dniu 1 grudnia 2017 roku w Jeleniej Górze woj. dolnośląskie za pośrednictwem Internetu w wiadomości tekstowej w związku z pełnieniem obowiązków służbowych i wykonywanymi czynnościami służbowymi znieważył funkcjonariusza publicznego ówczesnego Prezesa Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze sędziego Wojciecha Damaszko słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

Właściwym do rozpoznania sprawy jest Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze.

Stosownie do treści art. 37 k.p.k. Sąd Najwyższy może z inicjatywy właściwego sądu przekazać sprawę do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu, jeżeli wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości. Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do wystąpienia do Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie tej sprawy innemu sądowi równorzędnemu, ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości. Zważywszy, iż pokrzywdzonym w przedmiotowej sprawie jest ówczesny Prezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, SSO Wojciech Damaszko w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki, o jakich stanowi art. 37 k.p.k. Funkcja pełniona przez SSO Wojciecha Damaszko oraz powiązania zawodowe i osobiste między pokrzywdzonym a sędziami i asesorami orzekającymi w Sądzie Rejonowym w Jeleniej Górze mogłyby w odbiorze społecznym wpływać na swobodę orzekania przez sąd właściwy miejscowo do rozpoznania sprawy. Okoliczność ta, choć oczywiście nie stanowi podstawy do uznania, iż zachodzą uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziów i asesorów orzekających w Sądzie Rejonowym w Jeleniej Górze, uzasadniające wyłącznie tych sędziów w trybie art. 40 § 1 k.p.k. bądź art. 41 § 1 k.p.k., może wywołać jednak błędne przekonanie społeczeństwa, iż sprawa nie zostanie bezstronnie rozstrzygnięta.

„Dobro wymiaru sprawiedliwości uzasadnia odstępstwo od zasad właściwości miejscowej sądu i pozwala stosownie do treści art. 37 k.p.k. przekazać sprawę do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi wówczas, kiedy w sprawie zaistnieją tego rodzaju okoliczności, które mogą wpływać na swobodę orzekania sądu miejscowo właściwego, lub tylko powodować w odbiorze społecznym — nawet mylne — przekonanie o niezdolności tego sądu do obiektywnego i rzetelnego rozpoznania sprawy” (por. postanowienie SN z 14 czerwca 2018 r. sygn. akt III KO 62/18).

Mając na względzie te okoliczności Sąd postanowił jak powyżej.

Zgodność z oryginałem stwierdza

Starszy Sekretarz Sądowy

Anna Zdziech

Niezależnie od powyższego, żaden sędzia jeleniogórski nie może powiedzieć, że nie łączą go kontakty służbowe z prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Anną Surowiak. Gdzie w ramach obowiązków pani Anna Surowak składała akty oskarżenia jak nie według właściwości do Sądu Rejonowego i Okręgowego w Jeleniej Górze. Do Gołdapi?

Nie boicie się, że przez swoje bezprawie, prywatę i znęcanie się odpowiecie za namowę do samobójstwa, nieumyślne spowodowanie śmierci, bądź z art. 156 § 3 k.k.? Jeżeli do tego doprowadzicie, to skończy się poplecznictwo.

Szarsze uzasadnienie stanowią:

Grzegorz Niedźwiecki „Nil” – 5030 dni co stanowi 13 lat, 9 miesięcy i 6 dni represjonowany

– – –

Dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie

Postępowania karne PR 3 Ds. 359/17, PR 3 Ds. 183/18, PR 1 Ds. 535/19 są przekroczeniem uprawnień, a wyroki II K 38/19/20, II K 851/18, II K 900/19 nielegalne, nieważne z mocy prawa.

Art. 7. Zasady działania organów państwa

Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Art. 83. Obowiązek przestrzegania prawa

Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 2. Zasada demokratycznego państwa prawnego

Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Art. 30. Zasada ochrony godności człowieka

Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

Art. 3. Jednolitość państwa

Rzeczpospolita Polska jest państwem jednolitym.

Art. 8. Konstytucja jako ustawa najwyższa

Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej.
Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

Art. 2. Cele postępowania karnego

1. Przepisy niniejszego kodeksu mają na celu takie ukształtowanie postępowania karnego, aby:

1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności;

2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego;

3) zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego przy jednoczesnym poszanowaniu jego godności;

4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.

2. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.

BRAK SKARGI UPRAWNIONEGO OSKARŻYCIELA

Polska procedura karna przewiduje obok trybu ścigania przestępstw z oskarżenia publicznego tryb prywatnoskargowy. Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego wskazane zostały jako takie w kodeksie karnym, tj.:

– naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia nietrwające dłużej niż 7 dni (art. 157 § 2 i 3 k.k.),

– zniesławienie i pomówienie (art. 212 § 1 i 2 k.k.),

– zniewaga (art. 216 § 1 i 2 k.k.),

– naruszenie nietykalności cielesnej (art. 217 § 1 k.k.).

Zasadą jest, iż w sprawach ściganych z oskarżenia prywatnego nie działa prokurator jako oskarżyciel publiczny, lecz wyłącznie pokrzywdzony wchodząc w rolę oskarżyciela prywatnego (zob. Wniesienie prywatnego aktu oskarżenia). Podmiotem inicjującym postępowanie jest pokrzywdzony, który z momentem wniesienia do sądu aktu oskarżenia o przestępstwo ścigane w trybie prywatnym staje się oskarżycielem prywatnym. W przypadku gdy akt oskarżenia został już wniesiony przez oskarżyciela prywatnego wstąpienie prokuratora do postępowania sprawia, iż staje się on oskarżycielem posiłkowym ubocznym (art. 60 § 1 i 2 k.p.k.), co opisuje procedura Wstąpienie prokuratora do postępowania wszczętego o czyn ścigany z oskarżenia prywatnego.

Komentarz do art. 212 Kodeksu karnego (zniesławianie)

Autor: adwokat Paweł Wrześniewski

Art. 212. § 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.

[Zastrzeżenie]

Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego

Oskarżyciel prywatny jest stroną procesu i od jego inicjatywy zależy wszczęcie postępowania karnego. Oskarżyciel prywatny sam wnosi do sądu prywatny akt oskarżenia (vide Postanowienie PR Jelenia Góra o odmowie wszczęcia dochodzenia w trybie art. 212 kk).

Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 9 – niedopuszczalność postępowania powoduje brak skargi uprawnionego oskarżyciela.

Uprawnionym do wniesienia i popierania oskarżenia prywatnego jest pokrzywdzony. Wniesienie oskarżenia polega na skierowaniu do właściwego sądu prywatnego aktu oskarżenia albo na złożeniu ustnej lub pisemnej skargi do Policji (art. 488 kpk), natomiast popieranie takiego oskarżenia polega na prawie do występowania przed sądem w charakterze czynnej strony postępowania prywatnoskargowego na każdym jego etapie.

Najważniejszą i najczęściej występującą skargą (zasadniczą) jest akt oskarżenia, który winien spełniać warunki pisma procesowego (art. 119) oraz wymagania określone w art. 332 i 333.

Art. 119. Elementy pisma procesowego (Obraza przepisu art. 238 k.k. w postępowaniu II K 851/18 w zw. z brakiem czynu. Pismo elektroniczne uznaje się za bezskuteczne, a wszczęte postępowanie należało umorzyć na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.)

1. Pismo procesowe powinno zawierać:

4) datę i podpis składającego pismo.

Prokurator może wszcząć postępowanie w sprawie o czyn ścigany z oskarżenia prywatnego, ale nie na wniosek sędziego i z oskarżenia sędziego i nie na rozprawie, która toczy się o inne przestępstwo. Początkowym etapem postępowania karnego jest postępowanie przygotowawcze, które wszczyna się w razie uzasadnionego podejrzenia, że doszło do popełnienia przestępstwa. Tego etapu postępowania w sfingowanych procesach karnych zabrakło. Prokurator mógłby wstąpić do postępowania, gdyby toczyło się ze skargi pokrzywdzonego (art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.).

V KK 85/17, Brak skargi uprawnionego oskarżyciela w – Lex

Sędzia Aneta Andel zadała pytanie w postępowaniu II K 38/19 niewłaściwej stronie czy wyraża zgodę na zmianę kwalifikacji prawnej czynu, pytając o to prokuratora, a nie pokrzywdzonego, który notabene nigdy osobiście, ani jego pełnomocnik, nie pojawił się na rozprawie w wyznaczonym Sądzie. Nie był zainteresowany sprawą.

WYROK Z DNIA 2 GRUDNIA 2005 R.

IV KK 98/05

Z chwilą wniesienia aktu oskarżenia, prokurator traci uprawnienia do modyfikowania zarówno opisu, jak i kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu. Może jedynie albo odstąpić od oskarżenia (art. 14 § 2 k.p.k.), albo złożyć wniosek o zmianę opisu lub kwalifikacji prawnej czynu, jednakże pod warunkiem niewykroczenia poza zakres tożsamości czynu wyznaczony zdarzeniem faktycznym, stanowiącym podstawę faktyczną oskarżenia.

Art. 491. Niestawiennictwo strony na posiedzenie pojednawcze

1. Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na posiedzenie pojednawcze bez usprawiedliwienia uważa się za odstąpienie od oskarżenia; w takim wypadku prowadzący posiedzenie postępowanie umarza.

Art. 496. Odstąpienie oskarżyciela od oskarżenia

1. Postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego umarza się za zgodą oskarżonego, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed prawomocnym zakończeniem postępowania.
2. Zgoda oskarżonego nie jest wymagana, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed rozpoczęciem przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej.
3. Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwienia uważa się za odstąpienie od oskarżenia.

UCHWAŁA Z DNIA 23 WRZEŚNIA 2008 R.
‎I KZP 19/08

Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwienia, w każdej fazie jej prowadzenia, powoduje umorzenie postępowania na podstawie art. 496 § 3 i § 1 k.p.k., przy czym, jeżeli niestawiennictwo takie ma miejsce po rozpoczęciu przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej, warunkiem umorzenia jest wyrażenie zgody przez oskarżonego – art. 496 § 2 k.p.k.

Wyrok w sprawie II K 38/20 i postępowanie II K 38/19 są nieważne z mocy prawa, są nietożsame, dotyczą różnych podmiotów, wykluczają się.

Wyrok w sprawie II K 38/19 nie zapadł. Nie da się uprawomocnić czegoś, czego nie ma.

Sfingowane procesy karne przeciwko 12 lat uporczywie nękanemu, w szczególności niedopuszczalne postępowanie II K 900/19, prowadzone są z naruszeniem zasady nemo iudex in causa sua oraz art. 5 Polskiej Karty Praw Ofiary:

Art. 501. Niedopuszczalność wydania wyroku nakazowego

Wydanie wyroku nakazowego jest niedopuszczalne:

2) w sprawie z oskarżenia prywatnego;

3) jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 79 przesłanki obligatoryjnej obrony oskarżonego § 1.

Obligatoryjne posiedzenie pojednawcze

Art. 489. Posiedzenie pojednawcze, postępowanie mediacyjne

1. Rozprawę główną poprzedza posiedzenie pojednawcze, które prowadzi sędzia lub referendarz sądowy.
2. Na wniosek lub za zgodą stron sąd może zamiast posiedzenia pojednawczego wyznaczyć odpowiedni termin dla przeprowadzenia postępowania mediacyjnego. Przepis art. 23a postępowanie mediacyjne stosuje się odpowiednio.

Kto podlega odpowiedzialności karnej według Kodeksu Karnego?

Czyn zabroniony należy rozumieć w taki sposób, w jaki został określony w przepisach ustawy (art. 115 §1 k.k.), a „nie według uznania czy wręcz w sposób dalece odbiegający od brzmienia właściwego przepisu ustawy”, co wynika z wyroku SA w Gdańsku o sygn. akt II AKa 250/15 z dnia 9 września 2015 roku.

Innymi słowy ustawę należy stosować w brzmieniu dosłownym.

Każde postępowanie karne musi być poprzedzone wyjaśnieniem przyczyn procesu.

Żądam udzielenia informacji i wyjaśnień procesowych mających istotne znaczenie (związek przyczynowo-skutkowy) w sprawie wytoczonych procesów karnych przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu oraz osobom postronnym.

Biorąc pod uwagę art. 3-7 k.p.c., Polską Kartę Praw Ofiary, warunki odpowiedzialności karnej, cele postępowania karnego, czas i miejsce popełnienia czynu zabronionego (art. 6), zasady działania organów państwa, konstytucyjne zasady praworządności, obowiązku przestrzegania prawa, ochrony godności człowieka, zakaz tortur, nieludzkiego i poniżającego traktowania, zasadę prawdy materialnej, art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 16 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 konstytucji i art. 45 konstytucji oraz art. 6 ust. 1 EKPCz, żądam udzielenia wnioskodawcy oraz wydziałom karnym wymienionych sądów fundamentalnej odpowiedzi:

Czy gdyby organ egzekucyjny, czyli Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze (pomijając współudział sędziów Sądu Okręgowego II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S/14…), postanowieniem I Co 3259/08 z dnia 13 stycznia 2009 r. oddalił wniosek wierzyciela z dnia 10 listopada 2008 r. o wszczęcie egzekucji świadczenia niepieniężnego w trybie art. 1050 k.p.c., ponieważ był niedopuszczalny, sprzeczny z prawem (vide I Co 154/20 w zw. z uchwałą SN III CZP 23/06 Legalis Numer 74973), to czy do postępowań odwoławczych, skarg na przewlekłość postępowania i sfingowanych procesów karnych by doszło?
Jeżeli odpowiedź brzmi NIE, to czy winę za przytoczone procesy karne nie ponosi wyłącznie organ egzekucyjny, w związku z uporczywym nękaniem dłużnika i nieprawidłowym prowadzeniem przez dwanaście lat egzekucji czynności zastępowalnej, określonej w tytule wykonawczym I C 1062/08 (nie ma skutku bez przyczyny – 17 § 1 punkty 1-4 k.p.k.)?

Z uwagi na treść art. 16 k.p.k. brak pouczenia, o którym mowa w art. 300 k.p.k., nie może wywoływać ujemnych konsekwencji dla podejrzanego, a niepouczenie powinno być uznane za rażące naruszenie obowiązków procesowych[1].

Odpowiedzcie sobie i opinii publicznej na pytania:

Czy można prowadzić postępowania karne zawisłe od postępowań egzekucyjnych?
Czy nie należało ich zawiesić do czasu rozstrzygnięcia przyczyny?
Czy istoty czternaście lat terroryzujące człowieka mają prawo go osądzać?

Sąd orzeka w oparciu o trzy rzeczy: dowody, przepisy i sumienie.

Tytuł tego bezprawia nie jest przypadkowy. Funkcjonariusze w Polsce korzystając z immunitetów i fałszywie pojętej niezawisłości, działając w zmowie prokuratorsko-sędziowskiej, wydają nielegalne wyroki pokroju Jana Hryckowiana. Równie dobrze mogli mi przypisać gwałt ze szczególnym okrucieństwem. No bo przecież okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą wątpliwości. Papier wszystko przyjmie.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil” – 5030 dni co stanowi 13 lat, 9 miesięcy i 6 dni represjonowany

– – –

Zorganizowana grupa przestępcza

Zbigniew Ziobro – Prokurator Generalny – Minister Sprawiedliwości
Jarosław Staszkiewicz – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze (II K 467/07)
Junona Gajewska – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (I C 1062/08)
Lucyna Mikołajczak (Domagała) – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze (I Co 3259/08)
Paweł Siwek – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze (I Co 3259/08)
Paweł Woźniak – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze (I Co 441/16)
Klara Łukaszewska – Sądzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (VI Ko 66/15)
Tomasz Skowron – Sądzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (VI Ko 66/15)
Waldemar Masłowski – Sądzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (VI Ko 66/15)
Wojciech Kociubiński – Sędzia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu (II AKz 271/15)
Wiesław Pędziwiatr – Sędzia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu (II AKz 271/15)
Stanisław Rączkowski – Sędzia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu (II AKz 271/15)
Beata Kostaś – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II Cz 233/17, II S 16/18, II S 33/18, II S 4/19)
Beata Glazar – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 22/16, II S 12/18, II S 12/19, II S 14/19)
Alicja Izydorczyk – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II S 25/16, II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 22/16, II S 8/17, II S 22/18, II S 33/18, II S 4/19, II S 8/19, II S 12/19, II S 14/19, II S 13/20, II S 13/20, II S 18/20)
Sylwia Bańka-Mrozewska – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II Cz 675/17, II S 5/18, II S 12/18, II S 8/19, II S 31/19, II S 8/20)
Urszula Wiewióra – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II S 8/17, II S 22/18, II S 33/18, II S 4/19, II S 6/19, II S 22/20)
Lidia Orzechowska-Korpikiewicz – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II S 21/18)
Liliana Gambal – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II S 22/18)
Beata Mikołajczyk – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II Cz 233/17, II S 16/18, II S 31/19)
Rafał Kuśmierek – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze (I Co 852/18, I Co 170/19, I C 4851/18, I C 1028/19, I C 1756/19, I C 3035/19, I C 3266/19, I C 3792/19, I C 1566/20)
Agnieszka Kałużna-Rudowicz – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze (A-0231-30-31/2015, A-050-4(18)/19, A-050-4(48)/20, A-050-4(51)/20, A-050-4(107)/20, A-050-4(130)/20)
Piotr Gregier – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II S 11/16, II S 14/16, II S 22/16, II S 8/17, II S 11/17, II S 16/17, II S 22/17, II S 35/17, II S 41/17, II S 6/18, II S 14/18, II S 16/18, II S 21/18, II S 31/19, II S 34/19)
Wojciech Damaszko – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II Cz 222/18, II Cz 260/18, II S 5/18, II S 12/18, II S 16/18, II S 21/18, II S 8/19, II S 12/19, II S 14/19)
Ewa Byik – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (II S 21/20)
Grzegorz Chojnacki – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze (3 Ds. 359/17)
Anna Surowiak – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze (3 Ds. 359/17)
Maciej Bogucki – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze (3 Ds. 183/18)
Grażyna Tygielska-Białek – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie (1 Ds. 535/19)
Kazimierz Chłopecki – Sędzia Sądu Rejonowego w Legnicy (II K 38/19)
Aneta Andel – Sędzia Sądu Rejonowego w Legnicy (II K 38/20)
Jacek Kielar – Sędzia Sądu Rejonowego w Złotoryi (II K 851/18)
Joanna Dworzycka-Skrobowska – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze (II K 900/19)
Andrzej Środek – Sędzia Sądu Okręgowego w Legnicy (IV Kz 259/19, IV Ko 44/20)
Lech Mużyło – Sędzia Sądu Okręgowego w Legnicy (IV Ko 44/20)
Marek Poddębniak – Sędzia Sądu Okręgowego w Legnicy (IV Ko 44/20)
Aleksander Żurakowski – Sędzia Sądu Okręgowego w Legnicy (IV Ko 44/20)
Paweł Pratkowiecki – Sędzia Sądu Okręgowego w Legnicy (IV Kz 442/20, IV Ka 436/20)[2]

– – –

Szkody moralne i materialne w wyniku postępowań funkcjonariuszy, prowadzonych przez dwanaście lat

Koszty wmanipulowania mnie na początku 2011 r. we wznowienie postępowania cywilnego I C 1062/08, choć fundamentem i wniosek dotyczył karnego II K 467/07, postępowanie I C 1227/10 (13.09.2010 r., 07.04.2011 r.) – 320 zł.
Koszty adwokata z urzędu Łukasza Janika w sprawie VI Ko 58/11 (II K 467/07) – 442,80 zł.
Koszty zignorowanej ekspertyzy biegłego sądowego w zakresie informatyki i technologii internetowych BDW CONSULTING Mariusza Czarneckiego ze Szczecina z dnia 13/14 kwietnia 2015 r. – 100 zł.
Koszty adwokackie Magdaleny Krajewskiej od wznowienia postępowania karnego II K 467/07 z 20-27 kwietnia 2015 r. (oddalonego poza rozprawą fikcją ustaleń i nieznanymi domniemaniami sędziego) – 000 zł.
Koszty adwokackie xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx od skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia II Cz 675/17 z 28-09-2017 r. – 460 zł.
Kradzież 16-02-2018 r. pod fałszywym pretekstem ścigania karnego z urzędu o znieważenie podczas…(Anna Surowiak) Komputera typu laptop marki Acer nr S/N: NXGD4EP013710064E27600 wraz z zasilaczem o wartości 3.338 zł
Koszty opłaty sądowej w Sądzie Apelacyjnym, sygn. akt I S 139/16, od skargi na przewlekłość postępowania w Sądzie Okręgowym I C 1080/16 (1.11.2016 r.) – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 22.11.2016 r. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt IV SAB/Wr 200/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 25.11.2016 r. na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt IV SAB/Wr 201/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 30.11.2016 r. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt IV SAB/Wr 203/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 27.12.2016 r. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt IV SAB/Wr 217/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 12.01.2017 r. na bezczynność Prokuratora Rejonowego w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt IV SAB/Wr 3/17 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 7.12.2016 r. na bezczynność Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt II SAB/Wa 764/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 13.12.2016 r. na bezczynność Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt II SAB/Wa 763/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 15.12.2016 r. na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt II SAB/Wa 780/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 19.12.2016 r. na bezczynność Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt II SAB/Wa 773/16 – 100 zł.
Uiszczenie wpisu sądowego dnia 22.12.2016 r. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w sprawie udostępnienia informacji publicznej, sygn. akt II SAB/Wa 775/16 – 100 zł.
Koszty sądowe na przestrzeni 13 lat (wszelkie opłaty sądowe, wpisowe, kopie pism) – 957 zł.
Koszty pomocy prawnej, tworzenia pism procesowych, za pomoc prywatną w interwencjach – 600 zł.
Koszty komunikacji ze stronami (koperty, znaczki, klej, opłaty pocztowe krajowe i zagraniczne) – 072 zł.
Koszty biurokracji (opłaty ksero, tusz drukarski, papier, spinacze, taśmy itp.) – 425 zł.
Koszty podróży do instytucji (bilety, paliwo samochodowe, amortyzacja samochodu) – 700 zł.
Koszty amortyzacji, zużycia urządzeń, środkówtechnicznych (komputer, drukarka, aparat fotograficzny, kamera, telefon) –000 zł.
Koszty zużytej energii elektrycznej (światło, urządzenia techniczne wykorzystane w sumie przez co najmniej 1000 dni) – 000 zł.
Koszty wykluczenia społecznego (niemożność posiadania konta bankowego i dokonywania transakcji, zaciągania kredytów, posiadania majątku) – 000 zł.
Koszty utraconych zarobków (12 lat niemożności posiadania legalnej pracy w Polsce i otrzymywania zarobków – lęk przed zajęciem pensji, proceduralnie zablokowane wyjazdy do pracy w Niemczech, brak stażu do emerytury) – 000 zł.
Koszty zdrowotne (stres, leki, terapia, osłabienie organizmu, skrócenie życia) – 000 zł.
Koszty rodzinne (przerwanie więzi rodzinnych, brak spędzania wspólnego czasu, brak urlopów i wycieczek, brak gier i zabaw, brak słodyczy, brak kieszonkowego i materialnych środków niezbędnych, brak pogody ducha) – 000 zł.
Koszty moralne –000 zł.

Ogółem – 2.032.514,80 zł.

Represyjne sankcje

Na przestrzeni dwunastu lat (12.11.2008 r. – do dnia dzisiejszego) toczą się z obrazą przepisów prawa procesowego i materialnego postępowania egzekucyjne w sprawie I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16, I Co 154/20).

W okresie 05.08.2009 r. – 14.07.2014 r. SSR Sylwia Bańka–Mrozewska nakładała grzywny (2.000, 2.000, 2.000, 4.000, 4.000, 4.500, 8.600 zł) w trybie czynności niezastępowalnej zamiast prowadzić egzekucję w trybie art. 1049 k.p.c.

W okresie 18.01.2013 r. – 07.11.2014 r. SSR Paweł Siwek zamieniał niezasadne grzywny na areszt (łącznie 180 dni).

Sąd zasądził mi umyślnie 27.100 zł grzywien, które zamienił na 180 dni internowania i tylko niezapłacenie zaliczek przez wierzyciela (fałszywego oskarżyciela) uchroniło mnie póki co i moją rodzinę od tragedii.

Etyczne rozwiązanie

Zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia przeprosin (w istocie niesłusznych) w środkach masowego komunikowania nie jest czynnością niezastępowalną jak przyjęli sędziowie używając jako podstawy art. 1050 k.p.c.

Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c. Praktyka i orzecznictwa o tym świadczą (vide SN III CZP 23/06). Mając na uwadze nie tylko powyższy przepis i art. 6 k.p.c. oraz art. 5 k.c. sędziowie powinni umocować wierzyciela do zamieszczenia przeprosin (o ile wierzyciel złoży stosowną dyspozycję) na koszt dłużnika.

Wówczas tak by to wyglądało:

Przeprosiny na stronie internetowej http://www.jelonka.com/ (tekst sponsorowany) – 220 zł netto.
Przeprosiny w tygodniku „Jelonka.com” jeden moduł (rozmiar wizytówki) – 60 zł netto.

Razem – 344,40 zł brutto.

Przeprosiny w tygodniku „Nowiny Jeleniogórskie” jeden moduł ( 4 x 10 cm) – 137,76 zł brutto.

Ogółem – 482,16 zł brutto.

Jak się ma 482,16 zł bezzwłocznych kosztów w przypadku umocowania wierzyciela do zamieszczenia przeprosin na koszt dłużnika do 27.100 zł represyjnych grzywien (180 dni więzienia) i dwanaście lat tortur, bo „sędziowie” mają kaprys stosować reliktowy (nękający) przepis art. 1050 k.p.c. zamiast 1049 k.p.c.? To jest świadoma obraza przepisów prawa procesowego i materialnego. To jest barbarzyńska próba upokarzania i zmuszenia do poświadczenia nieprawdy.

Za niespełna 500 zł irracjonalnych kosztów sędziowie dokonują dwunastoletnich tortur i zmierzają do egzekucji 27.100 zł oraz pół roku więzienia dla niewinnego człowieka.

Należy mi się praktycznie równowartość poniesionych strat. Jako, że przepisy przewidują maksymalną kwotę odszkodowania za przewlekłe postępowanie w sprawie w wysokości 20.000 zł, to takiej kwoty z tego tytułu się domagam.

Wszystkie poniesione przeze mnie koszty materialne, zdrowotne i moralne są winą złośliwych, niemoralnych, przekornych, niezasadnych działań lub zaniechania właściwych działań przez barbarzyńskich funkcjonariuszy. Większość z tych kosztów i strat moralnych mam nadzieję odzyskać od Skarbu Państwa w postępowaniu cywilnym.

Grzegorz Niedźwiecki, 58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19, Tel. 791830093

[1] T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania…, s. 729.

[2] Nie ma skutku bez przyczyny

Sfingowane procesy karne są skutkiem prowadzenia egzekucji czynności zastępowalnej, określonej w tytule wykonawczym I C 1062/08, sprzecznie z prawem (vide I Co 2801/12 oraz I Co 154/20 w zw. z uchwałą SN III CZP 23/06), w sposób upokarzający dwanaście lat Grzegorza Niedźwieckiego i na ławie oskarżonych, winni stanąć sprawcy, czyli sędziowie postępowań I Co 3259/08 Lucyna Mikołajczak (Domagała), Paweł Siwek oraz I Co 441/16 Paweł Woźniak, a także II S 16/18 i II S 14/19 SSO Wojciech Damaszko i dyspozycyjna prokurator Anna Surowiak oraz koteryjni Sędziowie Sądu Okręgowego w Legnicy, którzy dopuszczają się poplecznictwa, tuszują obrazę przepisów prawa procesowego i prawa materialnego dokonaną przez SSR Jacka Kielara i SSR Anetę Andel (naruszenie warunków odpowiedzialności karnej, kwalifikacji prawnej czynu, poświadczenie nieprawdy, niedopełnienie obowiązków, przekroczenie uprawnień, dyspozycyjności, braki formalne (procesowe) oskarżenia, naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego oraz brak skargi uprawnionego oskarżyciela, a także nieobecność pokrzywdzonego na posiedzeniu i rozprawie sądowej skutkująca odstąpieniem od oskarżenia. Bezprawne i nielegalne wyroki, z naruszeniem Polskiej Karty Praw Ofiary

Nie można przerzucać odpowiedzialności za przestępstwo ze sprawcy na ofiarę. Nie można usprawiedliwiać przestępstwa tradycją, kulturą, stereotypami minimalizującymi winę sprawcy.