spotkania w gaju Akademosa ( filozofia w poezji)

spotkanie z Sokratesem

(fraszka z cyklu: w gaju Akademosa)

nazajutrz znowu znalazłem się w gaju –

pośród skał różnych ze śpiewem słowika.

w pienistych wodach Albuni kaskady –

płynęła młoda muzyka natury

aż muzy dotknięte tym pięknem jak z raju

by słuchać

przybiegły z odległej Pallady.

oto z kolei

co to jest piękno? – zadałem pytanie

(gdy napotkałem Sokrata w alei

a była to siwa już głowa

i sławna – zaprosił mnie do dialogu).

i odrzekł: piękno jest obrazem Boga.

do grona bogów zatem nie godzi się wchodzić temu

kto nie jest przyjacielem mądrości – odparłem.

Sokrates wysłuchał te słowa

jak gdyby znane mu były od dawna.

a ja wśród skał granitu pośród oleandrów

pośród błękitów

podziwiając piękno skierowałem kroki

na szczyty Olimpu.

Pustynia

Słońce prażące tu na pustyni

i piasek złoty

I to gwiaździste niebo w nocy,

spalone gardło i obojętność surowa,

piękna i znikąd ratunku

i tylko wektor śmierci

a w źrenicach fata

Jesteś tu w swoim istnieniu,

nagi pomiędzy ziemią a niebem

Przytłoczonym do ziemi, gdzie

znajduje się perła poznania

Natura pyta głosem wyroków

I według doświadczenia dociera

do swej istoty i celu

Przenika rzeczywistość i panuje

nad nią, sprowadza do tego

co jest bezsporne,

posługuje się jedynie jasnym ideałem

tkwiącym w samej sobie

i określa bezbrzeżność wszystkiego

co jej dotyczy i wydaje wyrok

śmierci na tego, kto nie

posiadł kwestii sensu

A Zosia wiedziała

(fraszka)

I cóż jest warte to życie
Syknął( przed sześćdziesiątką) Tadeusz Zosi
Życie jest warte tyle co wnosi
Z uśmiechem odrzekła choć wściekła.

Po czym uśmiechnęła się Zosia w ogrodzie
Do Tadzia męża swego
By jeden promień z drugiego w snop światła się zrodził
I chociaż sześćdziesiąty rok życia dochodził
Bez mała
Odrzekł Zosi
Życie jest tyle warte co sobą wnosi
A ona od zawsze o tym wiedziała

Odpowiedź Arystotelesa
(fraszka)

 

Przechadzałem się ongiś w oliwkowym gaju
A wszystko z mchami srebrnymi się miesza
Opodal Parnas i świątyni zwaliska
I napotkałem przechadzającego się ducha Arystotelesa
I zadałem pytanie.
Czym jest grzech panie?

A on spojrzał w kierunku słońca
I oczy zmrużył jak gdyby jego myśl gorąca
Na sądzie myśli i mądrości słowa swe ważył.
I odpowiedział w słowikach i w sercach promienia
Jak gdyby z boskiego powstawał istnienia
Bo nie chciał by była to odpowiedź z tłumu
I dodał:
Grzech jest czynem poniżającym, niegodziwym
Jest odstępstwem od zasad rozumu.

Etyka i Kierkegaard

(fraszka)

Przechadzałem się ongiś po cedrowym gaju

tak jak to było w mędrców zwyczaju

a myśli moje i mój duch

nie wiedzieć czemu się pęta

(a może nie w cedrowym – dobrze nie pamiętam)

I napotkałem Kierkegaarda

uśmiechnąłem się! – wiedziałem!

że jest to sztuka twarda

a na jego twarzy widzę, że powaga znika.

Czy można mistrzowi zadać pytanie?

Czym jest etyka?

Spojrzał jak gdyby zadających tego typu pytań

nie było wielu

i odparł:

Etyka nie mieści się w granicach tego

kto kogoś innego

dla własnych celów

poświęca.

Nie pytałem już więcej

i tak jak przedtem stałem odszedłem powoli,

Zasłuchany w jego słowo w obszarach oddali.

Polityka
(fraszka)

Dziś spotkałem się w gaju
Przy krystalicznym złotym ruczaju
Z nieznanym mi dotąd Grekiem
Gdy spytałem o politykę
(Szedł z małą dzieciną)
Dziecko mi odrzekło liryką:
Lepiej być nieszczęśliwym człowiekiem
Niż szczęśliwą świnią.

 Tabloidalność

(fraszka)

I znowu jak zwykle znalazłem się w gaju

A Jowisz rzadko tu piorunem karze

Bo tu królują mądrości ołtarze

Pośród cyprysów, srebrnego ruczaju,

Słowik wesołym witał świergotaniem.

Napotkałem ducha Arystotelesa.

Panie nie widziałeś Kierkegaarda

Pośród cyprysów alei szeregu?

Dziś go nie będzie – jest na zabiegu.

Przepraszam, coś poważnego?

Nic takiego, nic takiego, to tylko starość

mój drogi kolego.

(O kolegą mnie nazwał w dobrym głosu tonie

po powrocie do domu pochwalę się żonie).

Pytaj!

Czy nasze p[okolenie MUSI oszukiwać samo siebie,

Czy nie wykształciło się dostatecznie w wirtuozerii tej sztuki?

Odparł:

Powtarzaj to za mną, niech wiedzą to inni,

Nie powinni.

Kwiat paproci
(fraszka)

Dziś gaj był purpurowy
Przechodziło właśnie liberalne lewactwo, sępy
Kruki, wrony i inne robactwo
Zdeptano kwiat paproci
Wskrzesiłem go
Serdecznym i ciepłym oddechem
On odrzekł ze złotym uśmiechem
Tryumfu monet nie znam
Lecz pieśni starożytne
Wejdą w wasze wieszcze
I potoki złote się zleją
W jedno jezioro błękitne
I świat starożytny
Świat kwiatów
Poda rękę wstecznemu
Waszemu światu
Dam lody czystej wody
Rozkołyszę niebo szeroko
I diamentowe deszcze
Z potęgą prawdziwą
Od błękitnych gwiazd
Posypią się jeszcze
W studnię głęboko

Byście czerpać mogli
Błękitną wodę żywą
Wyborny napój cienisty

Po powrocie do domu
Rzekłem: moi złoci
Odkryłem zdeptany kwiat paproci.

Epikur i poezja
(fraszka)

Dzisiaj na spacerze po cedrowym gaju
Przy skał granitu i szklanym ruczaju
Napotkaem Epikura co wygłaszał frazę
Jakby nagraną na płytę
Za każdym razem
Wygłaszał z siłą dziejową, nigdy nie spożytą;

"Wzorem moralnym dla ateisty:
To człowiek nowy i postępowy,
Wykształcony, poligamiczny, entuzjastyczny,
Eutanazjalista, aborter aseptyczny
I jego fartuch śnieżnobiały czysty,
Cenzor co postępowo skreśla argumenty,
To Pawlik Morozow informatyk święty,
Jego postawa wybitna, znakomita,
Wzór altruisty,
To dzieło różańca żywego w Winnicy,
Niezniszczalne dzieło na wieki
Nim zmrużyli na zawsze powieki,
Dla całej gawiedzi
To obozy również opieki,
Gdzie praca czyni wolnym
I labladorskie diamenty Sybiru
Okryte puchem białych niedźwiedzi
I całunem błękitnego kiru,
To równy w równości sodomita
Z nabrzmiałym publicznym paradnym nasieniem
I garnące się do niego dzieci.
Ateiści mają nie do odparcia argumenty –
Jest to naukowy śmiech z przemilczeniem,
Szczyt naukowej metodologii.
Trzymają się przy władzy, bo postęp ich wzlata
W prawach ich poglądy,
Są awangardą świata
Przeciwko chrześcijańskiej demagogii."

Gdy odchodziłem pomyślałem
Epikur to nie tylko myśliciel, to także poeta
Wspaniały,
Wielki dar natury dla historii świata,
Jaka myśl wyrazista,
Metodologia jedynie prawdziwa.
Taki przenikliwy i czytelny
Nigdy nie był ateista.
A poezja! a jaka przenośnia, jaki rym tu dzielny
Jak liry auzońskie drgające bez przerwy
Pod prądem przemiennym.

Wracając spod ruczaju i jego skał granitu
Spojrzałem na posąg dostojny Mi- Nerwy
Ta trzęsła się cała z zachwytu.
I odtąd poeci teiści znani czy nieznani
To tylko grafomani.

Dobro
(fraszka)

A gdy wstąpiłem w samo południe
Do Akademosa zielonego gaju
Ach! jak dziś tu ludnie
Więc stanąłem na dróżek rozstaju
A echo kukułkę powtarzało stale
I oto zbliżył się do mnie Alexander z Hales
Czy wolno zapytać
Kogo mam honor i przyjemność witać?
Ukłoniłem się jemu
Alexander
Miło mi panie
A ja Agamemnon
Czy mogę zadać pytanie
Co to jest dobro?
Odpowiem ci Agamemnonie na nie
Dobro wszelkiego bytu wypływa ze zgodności
Z jego naturą gatunkową
A jeśli chodzi o człowieka?
Dobrem gatunkowym człowieka są czyny
Zgodne z prawym rozumem
Jest to dobro moralne.

Przecież to takie proste wręcz trywialne
pomyślałem i odszedłem w zadumie

Słowo ojca
(fraszka)

I znowu poszedłem starym zwyczajem
W pogoni dobrej myśli w gaju i nad gajem,
Za myślą iść, za nią biec, i pędzić za nią.
O myśli o poranku! czy też nocnej zorzy!
Bo ona ducha kształci i człowieka tworzy.

Kierkegaard nad stawem właśnie stał w zadumie
I patrzył w jego lustro wody,
Zatopiony gdzieś w rozumie,
Zanurzony w antypody.