Bez kategorii

Sadzawka Siloah (3)

10/02/2011

491 Wyświetlenia

0 Komentarze

9 minut czytania

Osobliwe love story w stanie wojennym. Wszelkie postacie i zdarzenia są zmyślone, a jakiekolwiek ewentualne podobieństwo przypadkowe. – Wiesz stary, nie bardzo mam czas dzisiaj… – Ależ Zbychu! Nie rób mi tego. Ze mną nie pójdziesz? To co, może to nie my przemieszkaliśmy razem pięć lat w akademiku? Już zapomniałeś jakeśmy wpieprzali dżem truskawkowy: śniadanie, kolacja, śniadanie, kolacja i tak przez trzy tygodnie aż do następnego stypendium? A teraz nie chcesz na piwo ze mną? – Grzegorz klepnął kolegę po wytartej jesionce. Tamten delikatnie uwolnił się z objęcia. – Kiedy naprawdę nie mam czasu, Grzechu. Może kiedy indziej… Grzegorz spoważniał nagle. – Wiem, o co ci chodzi. Że poszedłem do glin, co? – oczy strzeliły wściekłym spojrzeniem. […]

Osobliwe love story w stanie wojennym.
Wszelkie postacie i zdarzenia są zmyślone, a jakiekolwiek ewentualne podobieństwo przypadkowe.

– Wiesz stary, nie bardzo mam czas dzisiaj…

– Ależ Zbychu! Nie rób mi tego. Ze mną nie pójdziesz? To co, może to nie my przemieszkaliśmy razem pięć lat w akademiku? Już zapomniałeś jakeśmy wpieprzali dżem truskawkowy: śniadanie, kolacja, śniadanie, kolacja i tak przez trzy tygodnie aż do następnego stypendium? A teraz nie chcesz na piwo ze mną? – Grzegorz klepnął kolegę po wytartej jesionce. Tamten delikatnie uwolnił się z objęcia.

– Kiedy naprawdę nie mam czasu, Grzechu. Może kiedy indziej… Grzegorz spoważniał nagle.

– Wiem, o co ci chodzi. Że poszedłem do glin, co? – oczy strzeliły wściekłym spojrzeniem. – Gryzie cię to? Obywatel klasy B, cholera! Może nam jeszcze getto założycie?

– Daj spokój, Grzechu…

– Wiem, wiem, wstydzisz się ze mną iść na piwo. Boisz się, że ktoś nas zauważy, co?

– Może… – w głosie Zbigniewa była ironia, ledwie wyczuwalna, ale na Grzegorza podziałała jak płachta na byka. Opanował się jednak nim zdążył wybuchnąć.

– No, tośmy się dogadali. Jak Polak z Polakiem. Na razie – odwrócił się, wciskając zaciśnięte pięści w kieszenie palta, aż ostrzegawczo zatrzeszczały szwy. Zbigniew przytrzymał go za łokieć.

– Chwileczkę. Coś taki nerwowy. To nie komisariat. Kompleksiki jakieś wyłażą? Dobrze. Chodź, pogadamy. Pamiętaj – sam chciałeś. Ale na piwo nie pójdę.

Grzegorz zawahał się. Myślał przez chwilę intensywnie: nagła utrata równowagi psychicznej odebrała jasność umysłu. Próbował opanować ten zamęt. Kompleksy? Może i kompleksy. A niech to szlag trafi.

– A to czemu nie pójdziesz? – spytał po chwili.

– Bo nie piję.

– Piwa nie pijesz? Ty? Zwariowałeś chyba!

– No, nie piję – Zbigniew spojrzał nań z zakłopotaniem, czy też może z wyższością, nie umiał tego rozpoznać. – Nawet piwa. Bractwo trzeźwości, rozumiesz?

Grzegorz westchnął.

– I ty także. Bractwo trzeźwości. Chyba macie fioła. Bractwo trzeźwości potrzebne jest… bo ja wiem… nałogowcom a nie normalnym, zdrowym ludziom. Czy to grzech łyknąć sobie setuchnę raz na tydzień? Że już nie wspomnę o piwie. Czy to już jest pijaństwo?

– Pijaństwo to może nie. Ale grzech…

Patrzył na Grzegorza spojrzeniem mówiącym: „co ty tam możesz wiedzieć”. Patrzył i milczał, jak gdyby dyskutowanie z nim na ten temat uważał za stratę czasu. Było to irytujące; Grzegorz czuł, że wściekłość, którą z takim trudem opanował, zaraz może wrócić.

Ruszyli alejką. Raz po raz mijały ich gromadki rozwrzeszczanych dzieci. Wiadomo – pora kasztanów. Grzegorz zanurzał nogi w szeleszczącej warstwie liści. Nie wiedzieć czemu, sprawiało mu to przyjemność, koiło napięte nerwy.

– Aleś się wydelikatnił – westchnął ponownie. Wyciągnął papierosy. – To pewnie też nie palisz?

– No nie, tak źle jeszcze nie jest – roześmiał się Zbigniew. – Palę. Ale nie takie – pokręcił głową na widok „Wiarusów”. – Zostałem przy proletariackich.

Znów milczenie, kłopotliwe milczenie.

Na cholerę mi ta rozmowa – pomyślał Grzegorz z rozdrażnieniem. – Śledztwo, psiakrew, to umiem prowadzić a tu…tu jestem bezradny jak dziecko. Gdzieś się coś przerwało… gdzie u diabła. Przecież to Zbychu.

– Jak się to wszystko… pozmieniało – rzucił niezdarnie.

– Co?

No proszę, kpi sobie – pomyślał, obrzucając kolegę podejrzliwym spojrzeniem.

– Jak to co – powiedział. – Choćby my. Gdzie teraz jesteśmy – tacy niegdyś kumple. Na antypodach.

– Na antygonach, jak mawiał pewien stójkowy – roześmiał się Zbigniew. – O! Przepraszam bardzo!

– Nie szkodzi. Przyzwyczaiłem się – mruknął Grzegorz.

– Nie rozumiem o co ci chodzi – nawiązał Zbigniew, jakby usiłując zatuszować sprowokowany nietakt. – Ja nie czuję jakoś, żebym gdzieś wywędrował. To ty odszedłeś i wydaje ci się zaraz, że cały świat się obrócił.

– Ty niczego nie rozumiesz.

– Pewnie że niczego nie rozumiem. Ani geopolityki, ani racji stanu… Nie pieprz mi chociaż ty jeden, bo mamy tego wszyscy po dziurki w nosie.

Grzegorz zrezygnowanym ruchem zgasił niedopałka.

– To pewnie do Solidarności należałeś, co?

– Należałeś? Należę!

Grzegorz przystanął, przyglądając się bacznie koledze.

– Co, co? Węszysz? Nic z tego stary. Taki „trick” – celowo wymówił to słowo fonetycznie. – Należę, bo się nie wypisałem, prawda Nie było okazji, cha, cha…

Znów nie wiedział co powiedzieć. Rozmowa nie kleiła się. Tamten patrzył na niego z ukosa. Grzegorz czuł jakąś wyzywającą ironię w tym spojrzeniu.

– Jakoś nie chcesz mnie… nawracać? – zauważył, starając się odpłacić ironią.

– Ja? Ciebie? Niby dlaczego? To nie leży w zakresie moich obowiązków… służbowych.

– A co? Chcesz powiedzieć, że leży w zakresie moich, tak?

Zbigniew spojrzał na niego z rozbawieniem.

– Posłuchaj. Był u nas w pracy taki jeden jak ty. Szesnastego grudnia bodaj. Spędzili nas w świetlicy, bo chciał rozmawiać o porozumieniu. On chciał rozmawiać o porozumieniu. Szesnastego grudnia. Może go nawet znasz. Wyśmialiśmy go, więc się zarumienił jak szesnastoletnia siksa. Tłumaczył, że to należy do jego obowiązków. Jeśli on miał to w zakresie, to ty chyba też, nie? – kopnął leżącą na dróżce suchą gałąź i spoważniał. – Po kilku dniach przyjechał – tym razem suką. I z kumplami. Zabrali sześciu. Tak się skończyły te… rekolekcje. A ty? Ilu zabierałeś za jednym zamachem?

Grzegorz znów poczuł nawrót wściekłości. Nie, ta rozmowa jest bez sensu.

– Nie traktujesz mnie poważnie.

Zbigniew zatrzymał się i spojrzał mu prosto w oczy. Grzegorz przystanął również.

– Nie. Jesteś jednym z nich. Z własnego wyboru, prawda? Owszem, traktowaliśmy was poważnie. Do trzynastego grudnia. Od tej chwili na to nie zasługujecie.

Grzegorz nie wytrzymał tego spojrzenia. Było zbyt łagodne, żeby odpowiedzieć agresją i zbyt zdeterminowane, by podejmować dyskusję. Pokiwał głową i wyciągnął rękę.

– Cześć. Tośmy sobie pogadali.

Zbigniew też wyciągnął rękę, lecz nie oddał uścisku. Powiedział z ironicznym przymrużeniem oczu.

– Jak Polak z Polakiem.

POPRZEDNI ARTYKUŁTusku, musisz ! (rozpieprzyć te OFE)

NASTĘPNY ARTYKUŁJanusz tak łatwo się nie podda…

tsole

Niespelniony, choc wyksztalcony astronom. Zainteresowania: nauki scisle (fizyka, astronomia) filozofia, religia, muzyka, literatura, fotografia, grafika komputerowa, polityka i zycie spoleczne, sport.

224 publikacje

0 komentarze