Sacrum Romanum Imperium Nationis Germanicæ

Upadek Grecji to początek rozwoju, zmierzającego do restytucji „republikańskiej” edycji Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.

Z chwilą tak zwanego upadku komunizmu, czyli przejęcia steru początkowo w sowieckiej, a później unijnej Europie przez Nowe Oświecenie (komunizm plus uwłaszczenie elit) odstawiono do kąta chrześcijańską wizję wspólnoty równych sobie państw, jaką wytyczyli

ojcowie integracji* Europy

dla kontynentu, zagrożonego rosyjskim totalitaryzmem. Pozorny upadek komunizmu ożywił nadzieje lewackiego pokolenia 68’  w Europie zachodniej na przejęcie władzy i je umożliwił. Tak powstała nowa wizja Europy: antychrześcijańskiego bloku państw zrywających z tradycją;  

skompromitowane slogany

rewolucji francuskiej wzbogacone marksizmem podniesiono do roli kanonu polityki europejskiej. W konsekwencji ideę wspólnoty  (rzeczpospolitej)  zastąpiono wizją władzy centralnej, przejętej z ideologii komunistycznej  (imperium) odwracające przyjęte znaczenie pojęcia

„demokracja”

o 180 stopni. Dyskusja na temat Cesarstwa toczy się w najlepsze: i tak wspólnota państw miałaby się przekształcić (dla ułatwienia rządzenia prowincjami) w „Europę regionów”  ,w której rolę państwa przeznaczono do kasacji w drodze cesji praw suwerennych na sztuczny twór, jakim jest

Unia Europejska

w aktualnym kształcie: superpaństwo, którego władze nie pochodzą z wyboru, z parlamentem, który ma mniejsze znaczenie, od Rady Bojarów w księstwie Iwana Groźnego. Wszystko spowija mit demokracji, spreparowany na użytek mieszkańca Unii. Tymczasem, co przyznaje

Komisja Unii Europejskiej

obywatel nie ma pojęcia, o co w tej Unii chodzi, a zagmatwany sposób wyjaśniania, co to takiego, służy nie tylko promowaniu niewiedzy, ale wręcz świadomie zniechęca Europejczyków do zajmowania się Unią, każąc się cieszyć z jej osiągnięć, które nie są czym nowym, jak choćby

swoboda podróżowania

czy wyboru miejsca pracy i osiedlania się: zlikwidowane dopiero po rewolucji francuskiej ( do państwa zamkniętych w Europie należały natomiast zawsze Rosja i Turcja). Swoboda wyboru miejsca pracy w UE też nie była oczywista: Niemcy np upierały się przy jak najdłuższym

zamknięciu granic

z uwagi na własne interesy gospodarcze, zarzucając „antyeuropejskość” polskim krytykom tej zdecydowanie protekcjonistycznej regulacji. Ale wróćmy do planów reanimacji Cesarstwa: pierwszym krokiem w tym kierunku było wprowadzenie do obiegu rozrachunkowej dotąd waluty –

euro

(dawniej ecu). Wprawdzie gry wojenne na ten temat prowadzono od lat 60. ubiegłego wieku, ale miały one raczej teoretyczny charakter. Raptownego przyśpieszenia projekty nabrały po upadku Związku Sowieckiego, a ich finałem był traktat z Maastricht, w którym powstała

Unia Gospodarcza i Walutowa

wprowadzająca euro w 12 państwach UE (poza Wielką Brytanią Danią i Szwecją). Potem doszły dalsze, małe państwa. Wprowadzenie wspólnej waluty w państwach dotąd suwerennych wymagało od nich cesji suwerenności. Póki euro nie było zagrożone, problem nie istniał. Dopiero

kryzys w Grecji*

unaocznił kruchość sztucznej konstrukcji. Lecz w gruncie rzeczy  kryzys w Grecji (czy we Włoszech, Hiszpanii, Portugalii, Belgii itd.)  jest mile witaną okolicznością przez zwolenników superpaństwa w miejsce wspólnoty. I tak oto jesteśmy świadkami restytucji Świętego Cesarstwa. 

* twórcy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, traktat paryski, 1951

* o tym, że Grecja nie spełniała warunków członkostwa w unii walutowej i że może sprawić „kłopot” wiedziano od samego początku.

lub:

Post scriptum: trwają nawoływania o „rząd gospodarczy”, lub o „przejęcie przez Niemcy przywództwa w Europie (Bank Światowy). Zirytowało to nieco (byłego?) portugalskiego maoistę, José Manuela Durão Barroso, szefa Komisji Europejskiej. Rząd to ja – powiedział. Nawet nie wie, jak jest w błędzie.