Radosna smutna piosenka

Tak się złożyło, że do łukaszkowej szkoły zawitali goście i trzeba było zrobić uroczysty apel.
– Znowu? – jęknęła młoda pani od polskiego. – Przecież ja nie zdążę przerobić programu…

Tak się złożyło, że do łukaszkowej szkoły zawitali goście i trzeba było zrobić uroczysty apel.
– Znowu? – jęknęła młoda pani od polskiego. – Przecież ja nie zdążę przerobić programu…
– Niech pani nie dramatyzuje – zgromił ją brutalnie pan dyrektor i dodał jeszcze brutalniej:
– Te pół lektury na semestr to jest program?
Młoda pani od polskiego zgnębiona zgarnęła szóstą a i wyprowadziła na korytarz. W auli były już zgromadzone inne klasy szóste, część grona pedagogicznego oraz dwóch dostojnych gości. Goście wygłosili swoje przemowy, pierwszy wesołą, a drugi posępną.
– A teraz kolej na naszych wychowanków – zapowiedział ciepło pan dyrektor. – Grupa dzieci zatańczy i zaśpiewa pewną piosenkę.
– To piosenka o tytule "Fascynejszyn" – powiedziała drżącym głosem dziewczynka z szóstej a, która prawie zawsze odzywała się jako pierwsza. – Wykonywał ją zespół duński…
– O, to koło mnie – ucieszył się pierwszy gość, ten wesoły.
– Jak to: koło pana? – zdumiał się pan dyrektor.
– No przecież powiedziała, że ze Zduńskiej Woli…
– Ten zespół jest z Danii – wtrąciła się dziewczynka.
– A gdzie jest Dania? – spytał pierwszy gość.
– Koło Szwecji – podpowiedziała pani od geografii.
– Aaa, koło jest przecież niedaleko, jak się na Konin jedzie – ucieszył się pierwszy gość. – Dobrze mówiłem!
– Źle mówiłeś – odezwał się ponuro drugi gość. – Szwecja przecież jest daleko. Pod Wałczem.
Pani od geografii udała się do ubikacji pod pretekstem, że jej słabo.
– Nam też, nam też! – próbowali tego samego uczniowie (szczególnie szóstej a). Ale pan dyrektor powiedział, że wykluczone i występ mógł się wreszcie rozpocząć.
– Ły liv in fascynejszyn! – radośnie śpiewały i tańczyły dzieci. Ze sceny kipiało młodością, energią i weselem.
– Brawo! – zakrzyknął na koniec pierwszy gość. – Piękna, radosna piosenka!
– Brawo! – zakrzyknęły inne dzieci, nauczyciele i pan dyrektor. – Piękna, radosna piosenka!
– Piękna, owszem – zgodził się  drugi gość. – Cieszy mnie dzieci, że w tej pięknej, spokojnej, dostojnej pieści potępiacie ze wszech miar godne potępienia polskie plemię.
Zapadło milczenie.
– Ależ ta piosenka była radosna i wesoła! – zawołał pierwszy gość.
– Była ponura i potępiająca – powtórzył z naciskiem drugi gość.
– Nnno w zasadzie… Była… – zgodził się po namyśle pierwszy gość.
– Przecież była wesoła, dzieci tańczyły i śpiewały! – zaprotestowali nauczyciele.
– Była ponura i potępiająca – powtórzył z naciskiem drugi gość.
– Ponura, była jasne?! – wydarł się pierwszy gość i spytał drugiego:
– Dobrze mówię?
Drugi gość w milczeniu skinął głową.
– Nnno w zasadzie… Była… – zaczęli łamać się nauczyciele.
– Przecież to bardzo wesoła piosenka – protestowały dzieci.
– Co wy opowiadacie! – strofowali je nauczyciele. – Ponura! Powolna! Potępiająca!
– Na pewno ponura! Na bank ponura! – przekonywał gorączkowo pierwszy gość.
Drugi gość, usatysfakcjonowany, kiwał w milczeniu głową.
– A dlaczego ponura? – rozległ się głos z tłumu uczniów. Pan dyrektor z przerażeniem rozpoznał głos Łukaszka.
– E… Bo… – nauczyciele spojrzeli bezradna na pierwszego gościa.
– Bo… – i pierwszy gość spojrzał na drugiego gościa.
– Nie wiem jak wy – powiedział posępnie drugi gość – ale ja wyraźnie słyszałem "Ły liv in faszyst nejszyn".
– No właśnie! – wybuchnęli entuzjazmem pierwszy gość i nauczyciele.
Kiedy wrócili do klas, Łukaszek miał następne pytania.
– Skąd się biorą tacy gościa jak ci dwaj? Kim oni są?
– To autorytety – wyjaśniła cicho młoda pani od polskiego.- Nie miałam wam co prawda jeszcze tego mówić, ale… Niedługo sami zobaczycie skąd oni się biorą. Za klika dni mamy klasową wycieczkę.