Program gospodarczy dla Ruchu Narodowego

Poproszony zostałem o moją wizję programu gospodarczego dla Ruchu Narodowego. Chcę go oprzeć na niemieckim ordoliberalizmie i angielskim dystrybucjonizmie. Jego główne założenia to wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw, zakazie wspierania przez państwowy interwencjonizm wspierania firm/spółek zagranicznych i państwowych, deregulacji, instytucji zaufania publicznego i mocnego akcentu na osobistą odpowiedzialność (i, co jest odwrotną stroną medalu, wolności do inicjatywy własnej).

Poproszony zostałem o moją wizję programu gospodarczego dla Ruchu Narodowego. Chcę go oprzeć na niemieckim ordoliberalizmie i angielskim dystrybucjonizmie. Jego główne założenia to wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw, zakazie wspierania przez państwowy interwencjonizm wspierania firm/spółek zagranicznych i państwowych, deregulacji, instytucji zaufania publicznego i mocnego akcentu na osobistą odpowiedzialność (i, co jest odwrotną stroną medalu, wolności do inicjatywy własnej).

Punkt po punkcie:
1. Zakaz subwencji z pieniędzy budżetowych dla podmiotów państwowych, zagranicznych i przekraczających 500 tys. zł obrotu rocznego.
2. Zakaz fuzji podmiotów o udziale rynkowym łącznym wyższym niż 20% przy mniej niż 6 podmiotach na rynku – zapobieganie koncentracji gospodarczej i wyłączaniu mechanizmu konkurencji.
3. Podatek obrotowy 1% dla spółek akcyjnych i transakcyjny od dużych przelewów finansowych z zagranicy.
4. Kasacja zwolnień podatkowych jako narzędzi „punktowej” interwencji w formie rozporządzenia ministrów, a także przegłosowywanych ustaw.
5. Kary dla firm, które wygrywają przetargi, a potem rewidują w górę kosztorys – 10% od wysokości podwyżki kosztów.
6. Przywrócenie szkół zawodowych. Przyjmowanie praktykantów ze szkół zawodowych wśród rzemieślników i wolnych zawodach; w zamian za to zwolnienie za każdego praktykanta – z 1% sumy odprowadzonego podatku dochodowego) i firm zagranicznych (ustalanie kwot).
7. Ujednolicenie PITu do liniowego 20%, 1 pp. zwolnienia za każde dziecko, ujednolicenie VAT do 18-20% (za wyjątkami podanymi dalej). Likwidacja przywilejów emerytalnych służb (także mundurowych – tu także podwyższenie wieku emerytalnego) i pewnych grup zawodowych (jak górnicy). Zastąpienie CITu podatkiem obrotowym dla osób prawnych w wysokości 2% od absolutnego przychodu (od którego NIE BĘDĄ odliczane koszty kredytowania). Stopniowe obniżanie VAT o 1-2%, w zależności od koniunktury, co rok i zwiększanie w ten sposób popytu.
8. Zakaz subwencji dla spółek skarbu państwa – w zamian za to wyłącznie niezbędne pożyczki, których spłata będzie przeznaczona na fundusz pożyczkowy (bez oprocentowania) dla mikroprzedsiębiorstw. 8b) Utworzenie takiego funduszu, który pokrywałby mikroprzedsiębiorstwom koszty startowe biznesu do pewnego pułapu.
9. Zwolnienie venture capital, start-upów i business angel ze wszelkich podatków (darowizny, dochodowy, obrotowy) dla projektów i firm, które nie przekroczą 50 000 zł zysku w pierwszym roku działania.
10. Wprowadzenie osobistej odpowiedzialności (majątkowej) prezesa, zarządu i rad nadzorczych spółek akcjonariatu rozproszonego za podejmowane decyzje. Górny pułap pensji dla menadżerów w spółkach z „wyłączoną” kontrolą akcjonariatu rozproszonego (tzn., kiedy akcjonariat rozproszony ma poniżej 50% udziału w firmie).
11. Wprowadzenie kredytów studenckich – z opcją umorzenia odsetek i części kredytu, jeśli a) student ukończy stopień magistra, b) znajdzie pracę. Środki ze spłaty wracają do funduszu. Zwolnienie nie obowiązuje, jeśli student korzystał z uczelnianego akademika. Najlepszym studentom (średnia powyżej 4,75), którzy znajdą pracę pow. 150% średniej krajowej umorzenie kredytu – środki i tak wrócą z tytułu później płaconego podatku dochodowego.
12. Podatek obrotowy ma być do wyłącznej dyspozycji samorządów powiatowych. Odprowadza z niego składka na fundusz centralny ma być przeznaczona wyłącznie na kwestie takie jak drogi krajowe, żegluga śródlądowa, kolej dalekobieżna, kontrola lotnicza etc. Podatek obrotowy ma docelowo służyć niwelacji kosztów zewnętrznych (zanieczyszczenia wód i środowiska) oraz budowie i rewitalizacji krajowej infrastruktury.
13. Całkowita deregulacja dostępu do zawodów poza zawodami medyczno-farmaceutycznymi, obrotem bronią i firmami detektywistycznymi oraz ochroniarskimi (w tym drugim przypadku ma wystarczyć pozytywna opinia policji po spełnieniu wymogów formalnych jak niekaralność i wykształcenie).
14. Stworzenie prawnej instytucji “zaufania publicznego”. Czyli np. wprowadzenie dobrowolności w sprawie przestrzegania wymogów sanitarnych, BHP itp itd – ale gdy zdarzy się wypadek lub przestępstwo wskutek niedopełnienia tych wymogów, kara ma być 3-4x dotkliwsza (grzywna, kara więzienia). Byłby to swego rodzaju poligon na drodze do pełnej deregulacji gospodarki. Mówiąc inaczej, obecne wymogi regulacyjne mają być zaleceniami, których przekroczenie odbywa się na własne ryzyko.
15. Powołanie zespołu deregulacyjnego, czyli 10 osób, które miałyby za zadanie czytać polskie prawodawstwo w celu szukania wymogów administracyjnych, które należałoby znieść – i tworzenia w tym celu stosownych projektów ustaw (zadanie dla prawników). Wynagrodzenie tylko za wyniki: za skasowania jednego wymogu administracyjnego określona zapłata, brak stałej podstawy pensji.
16. Zwolnienie z podatku dochodowego rodzin z dwójką i więcej dzieci, gdzie matka nie pracuje i zajmuje się w nimi domu (gratyfikacja macierzyńska za „pracę w domu”).
17. 0% VAT na artykuły dziecięce, podręczniki szkolne i książki o charakterze naukowym/akademickim. Darmowy dostęp dla studentów do pism naukowych.
18. Zniesienie dla kadry akademickiej i nauczycielskiej wymogów związanych z prowadzeniem rankingu i “kompetencji społecznej”. Nauczyciele i profesorowie mają uczyć, a nie zajmować się bzdurami.
19. Autonomizacja policji. Każde województwo powinno mieć własne kompetencje administracyjne w zarządzaniu służbami policyjnymi. Ma to służyć bardziej efektywnemu wydawaniu publicznych pieniędzy.
20. Utworzenie osobnego pionu sądowego dla spraw typowo gospodarczych. Obowiązek rozstrzygania spraw w ciągu 3 miesięcy, z apelacją pół roku. Pierwszeństwo dla małych firm oraz przy sprawach zaległości w wypłatach dla pracowników.
21. Osobna stopa procentowa dla kredytów konsumpcyjnych i kredytów produkcyjnych (dla gospodarki).
22. Obrona złotówki jako narodowej waluty. Polepszenie sprawności dyplomacji gospodarczej (zwłaszcza z Rosją, tu potrzebne powołanie specjalnego komitetu oraz z Chinami).
23. Deregulacja handlu ulicznego. Zniesienie opłat targowych za wymogiem utrzymania czystości na miejscu handlu i rejestracji w urzędzie miasta (która ma odbywać się automatycznie po wpłynięciu wniosku).
24. Obowiązek sprzedaży sprywatyzowanego wcześniej majątku spółek, których ogłasza się bankructwo w 10 lat od przejęcia – zapobieganie patologii, jakim jest prywatyzacja i kładzenie na łopatki przedsiębiorstwa, w co celowały zachodnie firmy w latach 90′. Kary dla takowych w wysokości 100% wartości prywatyzowanego majątku dla firm, które zrobią to w ciągu 5 lat od wykupu.
25. Skrócenie procedur nadzoru budowlanego. W razie braku zagrożenia zanieczyszczeniami możliwie formalna. Opcjonalna zgoda wszystkich sąsiadów jako pozwolenia.
26. Zakaz reklamy w dzielnicach miast o wysokiej wartości kulturowej. Zakaz wielkopowierzchniowych bilboardów. Wysoki podatek od reklamy komercyjnej. Zakaz reklamy godzącej w dobre obyczaje, tradycyjną rodzinę i wartości religijne.
27. Zaklasyfikowanie kapitału akcyjnego jako pożyczki, której zwrotem jest dywidenda. Zmiana charakteru prawnego dywidendy na pożyczkę (i przymus jej wypłacania jako spłaty ratalnej). Ma to służyć zniesieniu ograniczonej odpowiedzialności i ostatecznego wyklarowania stosunków własnościowych w spółkach akcyjnych. Ten punkt wymaga obszernego i dokładniejszego opracowania.
28. Zakaz prywatyzacji monopoli naturalnych: Wodociągów, sieci energetycznej (ale prywatyzacja elektrowni jako takich), sieci kolejowej.
29. Obniżenie wymogów “wadium” (obecnie: 10 mln zł wkładu) na założenie działalności bankowej. Wprowadzenie wymogów informacyjnych dla firm udzielających tzw. “chwilówki” co do realnego oprocentowania i wszelkich dodatkowych kosztów. Z drugiej strony obrona działalności „chwilówek” tak jak i „umów śmieciowych” przed populizmem lewicy.
30. Wprowadzenie osobistej odpowiedzialności majątkowej dla posłów, senatorów, radnych i wszelkich osób piastujących urzędy zdolne do kształtowania prawodawstwa za prawne buble i złe decyzje prawne/administracyjne w dziedzinie gospodarki.

Osobnym punktem jest kwestia pomocy społecznej:

Jak pokazuje przypadek Niemiec, możliwe jest pewne wyważenie pomiędzy państwem opiekuńczym a efektywną gospodarką, można się umówić, że po pewnym czasie sprawnego funkcjonowania ekonomicznego część przychodów z podatków przeznaczyć na pomoc socjalną. Agencja socjalna powinna tworzyć łatwo podzielne fundusze, które następnie będzie przekazywać koncesjonowanym organizacjom pozarządowym na podstawie  ich dotychczasowej działalności. Rządowe fundusze będą w całości przeznaczane wyłącznie na 3 cele: a) pomoc materialną w postaci bonów na żywność i szkolnictwo dla dzieci, b) podstawową opiekę medyczną, c) mieszkalnictwo. Co roku organizacje obracające rządowymi funduszami, oraz ich działania będą poddawane weryfikacji (audytem na ich koszt). Być może brak demokracji rekompensować będą referenda, w których ich działalność będzie oceniana przez obywateli. Zaletą takiego rozwiązania jest to, że organizacje charytatywne są „bliżej” potrzebujących i lepiej znają ich potrzeby, przez co lepiej radzą sobie z procedurami weryfikującymi, czy ktoś pomocy potrzebuje, czy nie. Państwo zachowuje prawo do „wymuszenia” zapewnienia utrzymania osobie potrzebującej pomocy, jednakże tylko po rozpatrzeniu INDYWIDUALNEJ skargi na nieotrzymanie takowej pomocy. W takim wypadku o tym, czy ktoś pomocy potrzebuje czy nie, decyduje sędzia po zasięgnięciu opinii od sąsiadów, tudzież w wypadku defektu fizycznego, biegłego lekarza.

Zdaję sobie sprawę, że sprawy takie jak instytucja zaufania publicznego, zakazu planowanego bankructwa poprzez wykup czy zniesienia ograniczonej odpowiedzialności (punkt 30) są ciężkie do realizacji. Jednak program gospodarczy służy do stworzenia punktów odniesienia, wedle których dany ruch polityczny ma działać i do których dążyć. Każdy krok uczyniony w kierunku uwolnienia inicjatywy ekonomicznej Polaków, świadomości konsumenckiej i osobistej odpowiedzialności (zwłaszcza anonimowego kapitału zagranicznego, który kolokwialnie mówiąc, robi co chce w Europie Środkowo-Wschodniej) będzie wielkim zwycięstwem.

Kamil Kisiel