Pragnienie mocnego dobra vs Stefan Michnik

W wywiadzie udzielonym „Gazecie Polskiej” dosłownie 10 dni przed śmiercią prof. Janusz Kurtyka powiedział, że musimy działać tak, jakby Powstanie Warszawskie wygrało.

(foto. GP)

Nie było to bynajmniej nawoływanie do zanurzenia się w ułudę. Przeciwnie.



Słowa niezapomnianego prezesa IPN dotykają istoty sprawy – pierwszy sierpnia 1944 r. był aktem wolnych ludzi, potężną inwestycją w polską niepodległość, z której i my dziś czerpiemy profity.



Nie sentymentalizm, ale przygotowanie zwycięstwa



„Walczę i umrę jedynie dlatego, że w wychodku, jakiem jest nasze życie, żyć nie mogę, to ubliża – ubliża mi jako człowiekowi z godnością nie niewolniczą! (…) To nie sentymentalizm, nie mazgajstwo, nie maszynka ewolucji społecznej, czy tam co – to zwyczajne człowieczeństwo. (…) Nie rozpacz, nie poświęcenie mną kierują, a chęć zwyciężenia, przygotowania zwycięstwa" – pisał w 1906 r. Józef Piłsudski. Ale te słowa mogłyby równie dobrze wyjść spod pióra każdego powstańca warszawskiego. Tak jak i uczestnika wojny z bolszewikami w 1920 r., obrońcy Grodna z września 1939 r. czy żołnierza V Brygady Wileńskiej mjr. „Łupaszki". Pierwszy sierpnia nie był bowiem żadnym początkiem straceńczego pochodu stolicy, którego efektem – jak wmawiała nam komunistyczna propaganda, a dziś jej mentalni spadkobiercy – było zdziesiątkowanie warszawskiej elity i zniszczenie miasta. Godzina „W" rozpoczęła kolejny etap przygotowywaniazwycięstwa. Jego odwagą, poczuciem wolności, człowieczeństwem karmiły się kolejne pokolenia. Śmiem wątpić, czy bez sierpnia ’44 nastąpiłby sierpień ’80. W tym sensie Powstanie Warszawskie było potwierdzeniem prawdy, o której pisał Stanisław Witkiewicz: „Od Mieszka I Polska istnieje pod tak różnemi postaciami, że jeżeli jedna Jej forma zapadnie się, to nie znaczy, żeby Ona zginęła, i że trzeba w każdej chwili być gotowym".



Pragnienie mocnego dobra



Komuniści tak zajadle walczyli z przekazem Powstania Warszawskiego, bo było ono jednym z kamieni węgielnych odradzającej się polskiej niepodległości. Nie mogli go przemilczeć (jak choćby obronę Grodna), więc musieli je zakłamać. By uczynić kłamstwo skuteczniejszym, ścigali i mordowali samych powstańców. Każdy, kto dziś wyszydza sierpniowy zryw w stolicy, wpisuje się w najbardziej wrogą Polsce propagandę komunistyczną. Staje się mentalnym spadkobiercą hołoty, która we wrześniu 1939 r. wyłapywała kilkunastoletnich obrońców Grodna i przywiązywała ich jako żywe tarcze do sowieckich czołgów atakujących to bohatersko broniące się miasto. Ale stawia się także w jednym rzędzie z oprawcami wybitnego patrioty Janka Rodowicza ps. Anoda, żołnierza Powstania Warszawskiego zakatowanego w tzw. wyzwolonej Polsce. Bo obrona Grodna, 1 sierpnia w stolicy, całe lata walki antykomunistycznego podziemia – to nasza droga do niepodległości i do człowieczeństwa. Żaden z tych etapów nie miał nic wspólnego z rezygnacyjnym złożeniem siebie w ofierze. Był budowaniem wolności. W przeciwieństwie do każdego działania opluwającego je, nakierowanego na otoczenie Polski więziennym murem.



„Choćby miał po nas przemaszerować chamski but kata, choćby wgniótł w ziemię nasze ciała, zniszczył, zgnoił, rozmazał, choćby zmienił naszą, jakże nędzną, broń w kupę złomu – to przecież dla przyszłych pokoleń będzie ten nasz krzyk nie zaspokojony, nie zdławiony, żarliwy – pragnieniem mocnego dobra. I choćby zawieść miało wszystko, to jedno po nas pozostanie na pewno". To słowa Wacława Bojarskiego, jednego z dwudziestoletnich poetów Warszawy, członka grupy Sztuka i Naród, który zginął jeszcze przed Sierpniem. „Pragnienie mocnego dobra" okazało się skuteczniejsze od setek ubeckich katowni, od tysięcy funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa. Za nie będziemy na zawsze dłużnikami powstańców.



Szaleni i zdrajcy



Komunistyczna propaganda, a dziś jej mentalni spadkobiercy, atakując Powstanie Warszawskie, stawiają się na pozycji rozsądku. Z buchalterską dokładnością sumują straty, załamują ręce nad całkowitym brakiem zysków. Trudno doprawdy o większą maskaradę. Któż oto dokonuje takich rozrachunków? Piewcy przyłączenia Polski do Związku Sowieckiego, bezczynni obserwatorzy zza Wisły bojów powstańczych, późniejsi oprawcy żołnierzy Sierpnia czy w końcu pisarze, poeci i historycy spod znaku sierpa i młota. Trzy lata po powstaniu do drzwi mieszkania matki Krzysztofa Kamila Baczyńskiego zapukali funkcjonariusze UB. Bynajmniej nie przyszli zapytać o zdrowie. Czy młody poeta miał szczęście, że zginął w czwartym dniu powstania na posterunku przy pl. Blanka, a nie trafił w łapy Stefana Michnika czy innego z komunistycznych rzeźników? Rozwiązanie tej straszliwej zagadki przekazuję autorom wszystkich kłamliwych artykułów o warszawskim Sierpniu, jakie do tej pory pomieściły łamy gazety brata wspomnianego Stefana.



„Trzeba było (…) aby to, co było szaleństwem, stało się także i rozumem polskim" – mówił w 1914 r. w Wiedniu Józef Piłsudski. Marszałek nawiązywał do słynnego artykuły Adama Mickiewicza „O ludziach rozsądnych i ludziach szalonych". Każdy fragment tego tekstu jest w istocie potwierdzeniem racji tych, którzy o godz. 17 rozpoczęli 1 sierpnia straszliwy bój o swoją stolicę, a przede wszystkim o swoje człowieczeństwo: „Kiedy Kościuszko stanął na czele Narodu, kiedy Warszawę oswobodzono, Stanisław August, przyjmując deputację rewolucyjną, rzekł na pół z płaczem:«To jest wszystko pięknie! c’est sublime! Ale Mości Dobrodzieje, czyż to rozsądnie? Cóż to z tego będzie?…». Kościuszko umarł na wygnaniu; ale zwłoki jego złożył Naród w grobach królów naszych. Stanisław August, rozsądny, pochowany był z honorami królewskimi w Petersburgu".



Na Wojskowych Powązkach w Warszawie, nieopodal mogił powstańczych, ciągle sterczą grobowce ich katów. Wydobywamy z dołów śmierci rozstrzelane „metodą katyńską" kolejne ich ofiary. Sprawiedliwość, o której pisze Mickiewicz w dwóch ostatnich zdaniach, jeszcze przed nami.

Katarzyna Gójska-Hejke

http://niezalezna.pl/31504-pragnienie-mocnego-dobra-vs-stefan-michnik