Pracowita pszczółka.

Kiedyś rzekła pewna pszczoła
Pot ścierając słony z czoła:
"Utrudzona jestem srodze,
Ale potem dzień osłodzę!"

Na to rzekła pszczole osa:
"Miód ci przejdzie koło nosa,
Bo za sprawą waszych trutni
Nie unikniesz o miód kłótni!"

Na to pszczoła: "Na to lecę!"
Poleciała ku pasiece,
Lecz przy ulu pszczele straże:
"Zapomniałaś o nektarze!"

Wraca zatem owa pszczółka.
Zbiera nektar, robi kółka
I wieczorem z łąki wraca.
"Jaka praca, taka płaca!"

Czeka zatem na wypłatę.
Miód zapłatą bywa latem.
Koleżance niosą słoik.
Pszczoła wciąż się niepokoi!

Nagle niosą cztery plastry.
Czuć wrzos, lipę, rzepak, astry.
Pszczoła już przełyka ślinę,
Lecz te plastry jedzą inne!

Posmutniała nasza pszczoła,
Że po miód ją nikt nie woła.
Miała zaszyć się gdzieś w ulu,
By pochlipać sobie z bólu,

Ale nagle pszczół królowa:
"Gdzie się nasza pszczółka chowa?
Proszę tu na środek sali!
Niech się pszczółka nam pochwali!"

Gdy milczała, to królowa:
"Choć nie mówisz nam ni słowa,
To przy wszystkich cię pochwalę!
Pracowałaś doskonale!

I w nagrodę za staranie
Miód i awans się dostanie!"
Tak to dziatki, ciężką pracą
Również pszczółki się bogacą!