Powidz ostatniego dnia lata…

Gdzieś w bok od szosy głównej.

Powidz ulokowany na Ziemi Gnieźnieńskiej należy do  najstarszych miast Ziem Polskich zaraz po poznańskiej Śródce i Gnieźnie. Akt lokacyjny pochodzi z 1243 roku. Przed lokacją istniał tu gród obronny, którego ślady można znaleźć na wzniesieniu zwanym Górą Zamkową. Miasto to nigdy nie rozwinęło się, ba zostało zdegradowane przez odebranie praw miejskich w 1934 roku. Pozostało na zawsze oazą ciszy i spokoju, sportów wodnych, wycieczek na grzyby, najlepszych ryb wędzonych. Może dlatego ukryto tu  w przepastnych lasach lotnisko wojskowe.

Powidz wita.

Rynek w kwiatach.

Rynek – aleja parkowa.  W 2006 roku umieszczono tu rzeźbione w drewnie figury przedstawiające: Madonnę na lwie oraz  świętych: Franciszka z Asyżu, Floriana i Wawrzyńca.

Rynek został zbudowany według prawa magdeburskiego, tzn.  wszystkie ulice rozchodzą się promieniście pod kątem prostym.

Nie nachalna kampania wyborcza.

Jezioro Powidzkie od strony tzw. Łazienek. W 1922 roku wybudowano tu według projektu profesora Soczkiewicza z Poznania sanatorium, choć  ze zdrojowych wód i mikroklimatu powidzkiego korzystano już w XIX w. Leczono tu choroby nerwowe oraz prowadzono rekonwalescencję wzmacniającą po chorobach ostrych i przewlekłych.

Widok na jezioro z Góry Zamkowej

Figura Świętego Ducha. Podobno jedna z czterech w Europie. Przypuszczalnie została  wystawiona w miejscu, gdzie w 1779 roku stał przytułek dla starszych ludzi pod wezwaniem Ducha Świętego.

XIX wieczny wiatrak koźlak – czasy świetności ma już za sobą, choć jeszcze do 1950 roku pracował.

Kierunek – Dzika Plaża

Krystalicznie czysta i ciepła woda zachęca do pływania.

Jezioro Powidzkie jest jeziorem rynnowym o powierzchni 1175 hektarów. A ryb tu zatrzęsienie: sielawa, sieja, szczupak, lin, sum, węgorz, okoń, sandacz.

Widok na miasto. W wyniku rozbiorów Powidz znalazł się pod zaborem pruskim. Granica przebiegała środkiem jeziora.

Port.

Czas się pożegnać.

Do widzenia. Gnieźnieńska Kolej Wąskotorowa.