Poświaty i cienie. Odejście

  beznamiętnie patrzę na skrawki które cichym szelestem spadają na parapet układają się blisko siebie zupełnie jak ludzie po tamtej stronie za oknem osiem kresek wreszcie skończyłem patrzę na ostrze grafitu teraz mogę skreślić co zechcę rysuję sąd ostateczny – inny niż u memlinga szyba wydaje przeraźliwe dźwięki   flamastrem po cichu stawiam szubienicę