Pomaganie bliźnim.

Ot, nie wiem, co napisać. Zapytam: poezja starzeje się, czy jest wiecznie młoda? Nic odkrywczego bywa odkryciem, gdy sam do tego dojdziesz. Stara zasada chrześcijańska: „kochaj bliźniego swego jako siebie samego” ma przecież taki pragmatyczny sens i wymiar, jak w słowach poniżej. Nic odkrywczego, ale jakże trudno do tego dojść w sercu. Jakże trudno wykonać taką prostą praktykę we współczesnej Polsce. Tu, u nas, każdy chce walczyć z wrogiem i nikt, no prawie nikt, nie marnuje czasu na pomoc bliźniemu swemu i pracę od podstaw. Czy ja śnię? Pewnie tak. Skoro walczymy nawet o pokój, to dlaczego mamy pomagać komukolwiek, kiedykolwiek i gdziekolwiek? To tylko niewinne pytanie.

Pomaganie innym

Biednym, by się bogacili

Bezrobotnym, by mieli pracę

Chorym, by zdrowieli

Cierpiącym, by poczuli ulgę  wytchnienia od bólu

Bezdomnym, by znaleźli dach nad głową

Pogrążonym w depresji, by odkryli własne marzenia

Zagubionym duchowo, by odnaleźli ścieżki sensu

Samotnym i opuszczonym, by poczuli miłość i spełnienie

Próżnym, by los ich nie przekłuł na wylot i nie unicestwił.

Pomaganie innym

bez oczekiwania na nagrodę.

Sens czynów bez motywacji.

Nie izolujesz, nie segregujesz i nie dzielisz światów

na lepsze i  gorsze.

Nie myśl, nie dostarczysz innym motywacji do wdzięczności,

która sprawi,

że przyjdą  z pomocą,

bo znalazłeś się w potrzebie.

Nie myśl tak.

Jeśli choć w jednym świecie

biednym, chorym, cierpiącym, bezdomnym, pogrążonym w smutku, zagubionym, opuszczonym, próżnym

zapaliłeś iskrę

ta iskra

zatańczy.

Odnowi czas

Uwolni  przestrzeń.