Początki Islamu

Historia zrodzenia się i ekspansji islamu

POCZĄTKI ISLAMU

Islam zrodził się na terenach zamieszkałych przez Arabów. W pierwszej połowie tysiąclecia p.n.e. były one rzadko zaludnione, osadnictwo skupiało się koło występujących na tych pustynnych terenach oaz. Gęściej zaś osadnictwo skupiało się na płdn. Arabskiego półwyspu w tak zwanej Arabii Felix, czyli dzisiejszym Jemenie. Tu krzyżowały się główne ówczesne szlaki komunikacyjne prowadzące z Rzymu i Bizancjum do swych posiadłości, a także drogi łączące Egipt z Persją i Indiami. Przeważały w tym czasie na tym obszarze wpływy chrześcijaństwa, judaizmu, politeizm oraz, ze względu na kontakty handlowe, również wpływy innych wierzeń i kultur.

Na takim więc wielo kulturowym obszarze urodził się Mahomet w r. 570 w Mekce, a wywodził się z rodu Korejszytów. Rodzice jego umarli we wczesnych latach jego dzieciństwa. Opiekę nad nim roztoczył stryj, któremu dzieciak towarzyszył w dalekich podróżach związanych z kupiectwem. Tak więc Mahomet od wczesnych lat młodości ocierał się o wiedzę różnych ludów i poznawał ich kulturę. W wieku 25 lat poślubił bogatą wdowę im. Hadidża, zyskując dzięki temu związkowi niezależność materialną.

Odbywał, miesiąc trwające kontemplacje w jaskini Al. – Hira. Gdzie w r. 610, w 27dniu ramadamu, objawił mu się archanioł Gabriel i w kolejnych jego objawieniach otrzymał od niego treść stanowiąca podstawy Koranu. Zawarte w nim nauki były naukami Jedynego Boga, przekazane prorokowi Mahomedowi za pośrednictwem archanioła. Treści te wywodziły się z nauki judaizmu i chrześcijanizmu, jednak zostały oczyszczone z błędów jakie w tych naukach powstały i wzbogacone o nowe idee. Mahomet rozpoczął ich nauczanie od r. 613 pozyskując dla nich zastępy zwolenników. Szerzenie się tej nowej religii zaniepokoiło wyznawców bóstw politeistycznych, gdyż ta głosiła wiarę w jedynego Boga, wobec którego wszyscy są równi, a którego wola przesądza o losach każdego człowieka. Początkowa niechęć do zwolenników nowego proroka zaczęła przekształcać się w nienawiść, tak, że wielu jego zwolenników musiało Mekkę opuścić i emigrować do innych krajów lub miejscowości. Mahomed ucieka w tym czasie z Mekki do Medyny a w 615 r poleca części swych zwolennikom udać się do Etiopii. Byli tam dobrze przyjęci. Wobec tego w następnym roku emigruje do tego kraju następna grupa.

Sam Mahomed już 9.09. 622r. uciekł z Mekki do Medyny i jak wspominają jemu współcześni, musiał kluczyć, by uniknąć prześladowcom. W swej wędrówce przyszedł do miasta Jathriba, gdzie został dobrze przyjęty przez miejscowych chrześcijan i Żydów, których uważał za „Ludzi Księgi” czyli wyznawców Starego i Nowego Testamentu, będących jego sprzymierzeńcami. Tam wzmocnił swój autorytet przez mądre stanowisko w sporze między dwoma plemionami i już pod jego dowództwem plemiona Banu Bakr i Banu Chuzaa (10 tyś. wojowników) ruszyli na Mekkę i ją zdobyli, każąc miejscowym zniszczyć pogańskie bóstwa wokół „Kaaby” tamtejszej świątyni. Następne lata plemiona arabskie pod wodzą Mahomeda zdobywają dalsze tereny. W 632r. cały Połwysep Arabski znajduje się już pod panowaniem teokratycznego państwa Mahomeda. Zmarł on 8.06. 632r. A ponieważ nie wyznaczył swego następcy wkrótce po jego śmierci nastąpił rozłam wśród jego zwolenników: Sunnici wybrali na jego zastępcę kalifa Abu Bakrę. Z wyborem tym nie zgodzili się Szyici, którzy proponowali za następcę Mahomeda jego zięcia Alego (partia Alego).

Do r. 900 islam podbija dalsze kraje. Warto poznać jego postępy: W (634-636) Podbito Syryję; w (639-642) opanowano Egipt; do 698r rozszerzono wpływy na Afrykę płn. i zajęto Kartaginę (w 698r); W kierunku wschodnim wpływy rozszerzono na państwo perskie, dochodząc do Chin i do Indii; Zajęto Bucharę (706 – 709), Samarkandę ((710 –712), tereny nad dolnym Indusem (Sind) r.711 –712). Na Zachodzie w r. 711 przeprawiono się przez Giblartar i opanowano Hiszpanię, w r.846 zagrożony został Rzym i uległa Sycylia (878-9 –Syrakuzy). Natomiast oparł się temu Tsunami Konstantynopol oblegany w latach 717 –718. Marszowi do Europy położył kres cesarz Konstanty, a we Francji Karol Młot w bitwie pod Poitiers (r.732). O ostatecznym zwycięstwie chrześcijan w Hiszpanii zadecydowała bitwa pod Los Nawas de Tolosa w r. 1212.

Jak już wspomniano Muzułmanie wierzą w jednego Boga Allaha, wierzą w anioły, księgi objawione: Koran, Stary i Nowy Testament, w proroków i życie pozagrobowe.

Do głównych czynności religijnych muzułmanina należą:

1.     Publiczne wyznawanie wiary w Allaha; (wahada)

2.     Pięciokrotna (w ciągu dnia) modlitwa; (salat)

3.     Post w miesiącu ramadan……..

4.     Płacenie jałmużny (zakat), na rzecz gminy muzułmańskiej;

5.     Pielgrzymka ( hadżdż) do Al. Kaby w Mekce.

W dzisiejszych czasach za wyznawców Islamu uważa się 20% ludności świata (1,2 mld wyznawców)

Jak powiedziano, wiara islamistów (ich religia) opiera się na nauce Mahometa, której treść zapisana jest w świętej księdze o nazwie „Koran”

Koran (arab. القُرْآن Al-Qur’ān) – święta księga islamu. Według tradycji muzułmańskiej powstawał w latach 610–632, objawiany fragmentami prorokowi islamu, Mahometowi (zm. 632) przez Archanioła Dżibrila (identyfikowanego w islamie z archaniołem Gabrielem).. Według islamu i samego Koranu jego twórcą jest Allah.

Koran składa się ze 114 sur (rozdziałów), które z kolei dzielą się na aje (wersety). Rozróżnia się 90 sur mekkańskich i 24 sury medyńskie, ze względu na miejsce ich objawienia. 

Koran ma wiele wspólnych z Biblią treści. Tradycja muzułmańska uznaje, że Mahometa poprzedziło 24 proroków starotestamentowych (w tym Ibrahim – Abraham, Musa – Mojżesz), nowotestamentowych, m.in. Isa – Jezusa, oraz pozabiblijnych, jak Hud, Salih. Przedstawia i potwierdza również wiele historii biblijnych – między innymi historię o Adamie i Ewie, zwiastowanie Marii z Nazaretu, cuda Jezusa.

Według Koranu Tora (arab. توراة Taurāt) była oryginalnym objawieniem Allaha skierowanym do Izraelitów, którzy je wypaczylii zafałszowali nie zrozumiawszy go.

Wiele biblijnych proroctw odnoszonych jest przez wyznawców islamu do Mahometa. Chrześcijanie odnoszą pierwszy fragment ogólnie do proroków, a w szczególności do Jezusa Chrystusa, drugi zaś dotyczy Ducha Świętego obiecanego przez Jezusa, i zesłanego w Dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 2:1n).

Około pięćset lat po śmierci Jezusa, instynktowne ludzkie dążenie do jedynego Boga rzuciło rasistowskiemu Talmudowi ponowne wyzwanie, tym razem ze strony mas semickich. Arabowie także dotarli do idei jedynego Boga, wspólnego wszystkim ludziom.

Podobnie jak Szaweł w drodze do Damaszku,Mahomed (zbyty przez dr Kasteina określeniem „beduińskiego pól-analfabety”) miał wizję Boga.Jego nauki pod wieloma względami przypominały nauki Jezusa. Podobnie jak Abrahama i Mojżesza, Jezusa uznawał za bożego proroka (choć nie za Mesjasza). Sam mienił się następcą Mojżesza i Jezusa – prorokiem Boga, którego nazwał Allahem.Miał on być jedynym Bogiem, stworzycielem ludzkości; nie plemiennym bożkiem Arabów, lecz Bogiem wszystkich ludzi.Podobnie jak chrześcijaństwo, religia ta nie uczyła nienawiści do innych wyznań. Z szacunkiem odnosiła się do Jezusa i jego matki (tak wyszydzanych przez literaturę talmudzką). W swych podbojach muzułmanie często łagodnie odnosili się do podbitych ludów, a zwłaszcza do Chrześcijan i Żydów, których, przynajmniej w pierwszym okresie, uważali za „ludy Księgi” czyli wyznawców, podobnie jak islamiści, Ksiąg Objawienia.

Nakazy i zakazy

Podobnie jak Biblia, Koran nakazuje płacenie jałmużny, pomoc biednym, czynienie dobra rodzicom, przebaczenie, wiarę w Boga oraz życie w prostocie. Koran (tak samo jak Biblia) zakazuje zabójstwa (z wyjątkiem przypadków kary), samobójstwa, kradzieży, kłamstwa, cudzołóstwa i oddawania czci bogom innym niż Bóg Jedyny. Koran twierdzi, że Bóg nagradza ludzi za powstrzymywanie się od złości, jednak w surze 9 wzywa do walki zbrojnej przeciwko wrogom religii.