Po sejmiku konfederacji na rzecz reform ustrojowych

Jak Państwo wiecie ten nowoczesny system demokracji przedstawicielskiej został opracowany na sejmie konwokacyjnym w 1573 roku. Lud – wtedy szlachecki – przedstawiał królowi do zaprzysiężenia najważniejsze zadania stojące przed Rzeczpospolitą i zastrzegał sobie prawo wypowiedzenia posłuszeństwa w przypadku braku ich realizacji. Za elekcji Henryka Walezego ujawniły się pewne tendencje roszczeniowe i skończyło się tak jak się skończyło. Jednak już za elekcji Stefana Batorego, gdy postawiono przed nim zadanie odzyskania ziem utraconych na rzecz Iwana Groźnego, Jan Zamojski zapewniał kandydata, że pieniądze na ten cel szlachta da.

Zastanówmy się nad genialnością tego rozwiązania. Otóż nasi przodkowie kompletnie odrzucali cechy osobowościowe kandydata na monarchę. Oni pojmowali go jako realizatora pewnych, uzgodnionych, produktów politycznych. Zmienili pomazańca bożego na primus inter pares (pierwszego wśród równych). Wiedzieli, że sejm konwokacyjny to demokracja, która na sejmie elekcyjnym ma zostać zastąpiona jednoosobowym kierownictwem. Trochę wyprzedzali epokę, ale nie można im tego zapisać po stronie winy. Właściwe warunki dla tego pomysłu przyszły właśnie dzisiaj, teraz.

Dalsza część debaty skupiła się na tematach, których żaden pretendent na urząd prezydenta, czy do władzy nam ani nie obieca, ani nie zrealizuje. Nie przez to, aby brakowało mu konceptu, ale przez to, że nie będzie ryzykował pozostania samotnym na placu boju. Tak tak. Brak zaufania do wyborców jest także przyczyną miałkości naszych kampanii wyborczych. Stefan Batory zgodził się na wojnę z Rosją, ale nie za swoje pieniądze!!! Henryk Walezy na tyle przytomny nie był gdy mu sięgano do szkatuły.

O jakich zatem produktach politycznych mówiono.

Chyba największą furorę zrobił wielki nieobecny czyli Frosti Sigurjónsson, minister finansów Islandii ze swoim raportem traktującym o projekcie zmiany architektury monetarnej: http://eng.forsaetisraduneyti.is/media/Skyrslur/monetary-reform.pdf . Nic dziwnego, bo akurat na sali sporo osób uznawało wyzwolenie polski z niewoli odsetkowej jako pierwsze zadanie, które prezydentowi należałoby postawić w Pacta Conventa. Utrata naszej suwerenności monetarnej (Ustawa o NBP z 1997 roku) kosztowała nas średnio około 130 mld zł rocznie od czasu, gdy to w art 4 ustawy o NBP pozwolono nam tylko na emisję znaków pieniężnych ograniczając konstytucyjny zapis art. 227.

Padły zatem na sali słowa, że społeczeństwu – w jakiejś formie – należy się rekompensata za spadek siły nabywczej na skutek inflacji oraz rekompensata środków pieniężnych na wykup wzrostu PKB. Nie chcemy dłużej płacić podatku inflacyjnego banksterom i nie chcemy doprowadzać do absurdu naszego zbiorowego wysiłku tylko po to, aby go sobie wykupić za pożyczone pieniądze.

Raport Frosti Sigurjónssona idzie właśnie w tym kierunku, a jak zauważył jeden z dyskutantów, zaproponowana przez niego formuła emisyjna jest żywcem zerżnięta z systemu monetarnego funkcjonującego u nas „za komuny” ze wszystkimi – niestety – błędami. Błędy dotyczą sposobu rozproszenia emisji. Praktycznie większość dalszej dyskusji toczyła się o tym: jak tych błędów uniknąć. Na szczęście mamy w Polsce doświadczenie bezprzykładnego ataku na naszą walutę i nie da się go zamalować balcerowiczowskim łajnem. Coś w naszych głowach jeszcze pozostało.

Ciekawą propozycją było przeznaczenie emisji pieniądza na dokapitalizowanie udziałów właścicieli i pracowników w spółkach właścicielsko-pracowniczych. Sama istota spółki właścicielsko-pracowniczej jako formy organizacyjnej partnerskiego modelu stosunków przemysłowych jest wartością samą w sobie. Przełamanie kwotami emisji pieniądza egoizmu społecznego jest także wartością samą w sobie. To że wyemitowane pieniądza wcześniej znajdą się po stronie podażowej zanim wypłyną na rynek, będzie stabilizowało system monetarny, gdyż zwiększający się popyt spotka zwiększoną podażą produktów i usług.