Piraci z Karaibów: Na Nieznanych Wodach

Byłem wczoraj w kinie na czwartej części Piratów z Karaibów. Choć jest to kolejny z filmów z tego cyklu, można go traktować spokojnie jako odrębną całość, bez konieczności znania treści poprzednich przygód Jacka Sparrow.

Gdy tylko założyłem okulary do oglądania filmów 3D, od razu byłem przekonany, że niepotrzebnie został on w tej technice nakręcony. I przekonanie to pozostało do końca filmu. Szkoda, bo niepotrzebnie rozprasza i nie pozwala za bardzo się skupić na świetnych dialogach i wartkiej akcji.

Johnny Depp w roli głównej trzyma fason jak w poprzednich częściach. Jest cyniczny, ironiczny, fałszywie skromny i odważny, śmieszny i poważny na przemian. Tak naprawdę, to nie można w ogóle powiedzieć jaki jest Jack Sparrow naprawdę. Rola zagrana wybornie, z dużą lekkością i finezją. Johnny jest rewelacyjny. Jego ruchy i mimika są nie do podrobienia. Świetne!

Nie odstaje od niego poziomem gry Penelope Cruz jako Angelica, córka Czarnobrodego (Ian McShane). Oprócz urody prezentuje inteligencję, bardzo dobrą sztukę fechtunku i nierozpoznawalność oczekiwań, co w zderzeniu z charakterem Jacka tworzy kapitalny duet. Kto w tej rywalizującej ze sobą parze okazał się lepszy? Wystarczy obejrzeć film i przekonać się, kto okazał się mistrzem cynizmu i czarnego humoru, choć niepozbawionego odruchów serca.

Niezwykłą postacią jest Czarnobrody, o nadprzyrodzonych zdolnościach i bezwzględnym stosunku do wrogów i zdrajców. Ma w sobie coś szczególnego-mianowicie oczy. Ich kolor, głębia i coś nieuchwytnego robią wrażenie.

I tak Jack Sparrow, Angelica, Czarnobrody, kapitan Barbossa (Geoffrey Rush) i Hiszpanie w pościgach na lądzie i morzu, w pojedynkach na szable, zmierzają przez Nieznane Wody do Źródła Wiecznej Młodości. Muszą jeszcze po drodze uporać się z pięknymi syrenami, od choć jednej coś zdobyć, by znaleźć się u celu.

Wspaniała przygoda, pełna humoru i dobrych aktorów.