Pełnia księżyca – z testamentu upadłego poety

  Słodzą sobie… słodzą… i nawet nie wiedzą jak tym sobie szkodzą chodząc słowa miedzą.   Kwiecie annalesów… essejów prorocy… co nawet nie widzą księżyca po nocy. Jam to pokolenie podźwignąć się podjął… dziś jestem żebrakiem jakby ręką odjął. Boską, co pamięta każde świata słowo… Najcichsze. Najśmielsze. Opłacone głową.   Dzisiaj jestem silny tak jak nigdy dotąd. Czegoś tylko pluję śliną i krwią w potok, co zmywa ulice z szarej codzienności. Piękne kamienice… Pięknych goszczą gości…   Jam dzisiaj  Żebrakiem co skamle uczucia jak ten pies zbłąkany, co pomarzł bez czucia… Pamiętasz mnie jeszcze? Twoje imię wołam! Gdy włosy na wietrze swe odgarniasz z czoła… Pamiętasz mnie jeszcze? Tyś pełnia księżyca co jasności blaskiem we mroku zachwyca. Pamietasz mnie jeszcze? […]

Słodzą sobie… słodzą…

i nawet nie wiedzą

jak tym sobie szkodzą

chodząc słowa miedzą.

Kwiecie annalesów…

essejów prorocy…

co nawet nie widzą

księżyca po nocy.

Jam to pokolenie podźwignąć się podjął…

dziś jestem żebrakiem jakby ręką odjął.

Boską, co pamięta każde świata słowo…

Najcichsze. Najśmielsze. Opłacone głową.

Dzisiaj jestem silny tak jak nigdy dotąd.

Czegoś tylko pluję śliną i krwią w potok,

co zmywa ulice z szarej codzienności.

Piękne kamienice… Pięknych goszczą gości…

Jam dzisiaj  Żebrakiem co skamle uczucia

jak ten pies zbłąkany, co pomarzł bez czucia…

Pamiętasz mnie jeszcze?

Twoje imię wołam!

Gdy włosy na wietrze

swe odgarniasz z czoła…

Pamiętasz mnie jeszcze?

Tyś pełnia księżyca

co jasności blaskiem

we mroku zachwyca.

Pamietasz mnie jeszcze?

Jam nagły błysk światła!

Kiedy słów nie mieszczę

ni serca co gmatwa…

Pomódlcie się za mnie

we słowie rodacy!

Jam dzisiaj pasożyt…

wy… idźcie do pracy.