Odwaga granicząca z szaleństwem

“Musimy się na nowo policzyć” – Anna Walentynowicz, 29.03.2008

Ewa Stankiewicz , jej postawa, a także wydarzenia ostatniej niedzieli na Krakowskim Przedmieściu powinny nam uświadomić jak wielu nas jest . Te tłumy, tego dnia przestraszyły rządzących , a nam wszystkim dały nową siłę.

Co może zrobić każdy z nas z tą siła?

Jakie gesty solidarności z panią Ewą?

Proponuję się oznakować , niech każdy widzi jak nas jest dużo- a będzie coraz więcej!

Krzyże Smoleńskie (pozwoliłam sobie użyć tego zdjęcia ,ale w dobrej sprawie) na szyi, dla bardziej zdeterminowanych opaski biało czerwone na ręku – każdy sposób dobry. I rozmawiajmy , brońmy naszych racji. Powoli mur niechęci do zmierzania się z prawdą runie- druga strona ma coraz mniej argumentów- to wszystko coraz bardziej się im sypie.

Widzę to po rozmowach z otoczeniem codziennie.

Taka postawa staje się też atrakcyjna i prędzej czy póżniej zacznie wzbudzać podziw. Zwłaszcza wśród młodych. Przykład – mój syn – jedyny w klasie odważnie broni naszej sprawy – powoli zaczyna mu to zjednywać respekt- jego adwersaże podziwiają to ,żę postawił się samotnie większości. A opowieść o wydażeniach pod ambasadą rosyjską jest zwyczajnie cool! Młodzi lubią działanie i rewolucje.

Powoli mury runą.

Trochę odwagi  i ruszajmy do walki o prawdę.

Zwłaszcza, że na razie nie musi to być odwaga granicząca z szaleństwem.