Niezwykły stadion na niezwykłej wyspie

Pozornie Tajwan ma wszelkie warunki, by być krajem ubogim: przeludnienie, brak surowców, położenie w strefie wstrząsów tektonicznych i cyklonów. Ale jego największym bogactwem zawsze byli i są ludzie: w 98% o chińskim rodowodzie i kulturze, pracowici, przedsiębiorczy, zaradni, oszczędni, chętni do nauki, zdyscyplinowani a zarazem przyzwyczajeni do pewnej dozy samodzielności z dala od władzy centralnej na kontynencie czy (w latach japońskiej okupacji 1895-1945) w Tokio. Pamiętajmy, że przez wieki Tajwan (na zachodzie znany ongiś jako Formoza) był w Chinach w pewnym stopniu odpowiednikiem ukraińskich Dzikich Pól na kresach dawnej Rzeczypospolitej: to tam osiedlali się zbiegli chłopi i inni ludzie mający zatarg z władzami. To nie pozostało bez wpływu na charakter dzisiejszych Tajwańczyków. Ale liczyło się też dalekowzroczne podejście do gospodarki władz. Dzięki niemu Tajwan praktycznie nie ma długów zagranicznych. To w połączeniu z talentami mieszkańców sprawiło, że tajwański  PKB na 1 mieszkańca zrównał się już z niemieckim. Tajwan ma imponującą infrastrukturę komunikacyjną (m.in. superszybka kolej THSR zbudowana wspólnie z Japończykami), wiodące w Azji parki technologiczne (największy w Hsinchu) i znane na cały świat firmy takie jak wiodący producenci sprzętu komputerowego: Asus, Acer, MSI, Gigabyte, LiteOn czy Transcend, potentat telefonii komórkowej HTC czy najwięksi na świecie producenci rowerów: Giant i Merida. Podczas gdy kryzys azjatycki w 1997 r. zwalał z nóg kolejne gospodarki Dalekiego Wschodu, Tajwan był (obok Chin kontynentalnych, Singapuru i Wietnamu) oazą ekonomicznej stabilizacji. Nie bez wpływu na to były ogromne rezerwy walutowe, jakie Tajwan gromadzi od lat 80-tych dzięki swym nadwyżkom w handlu zagranicznym. A także elastyczne zarządzanie, widoczne w setkach tysięcy rodzinnych firm, stanowiących kościec tajwańskiej gospodarki.

Ale Tajwan zasłynął także jako miejsce, w którym stoją imponujące konstrukcje, takie jak zaprojektowane przez miejscowych architektów Taipei 101 – najwyższy wieżowiec świata w latach 2004-2010 (509 m) i Tuntex Sky Tower w Kaohsiungu (347,5 m). Tam wreszcie wybudowano pierwszy na świecie stadion w całości zasilany energią słoneczną – Stadion Narodowy w Kaohsiungu, drugim co do wielkości mieście tej wyspy.

Stadion Narodowy w Kaohsiungu (po chińsku Guojia Tiyuchang, zwany niekiedy Longteng Tiyuchang) to wielofunkcyjny stadion w Kaohsiung na Tajwanie służący do rozgrywania meczów piłki nożnej, rugby i zawodów lekkoatletycznych. Rada miasta Kaohsiung zatwierdziła wybudowanie stadionu na World Games 2009 w sierpniu 2005 r., a jego projekt przygotował japoński architekt Toyo Ito. Aktualnie jest to największy stadion na Tajwanie pod względem pojemności. Usytuowany jest on na osi północ-południe. Dzięki temu trybuny osłaniają boisko od letnich wiatrów z południowego zachodu oraz zimowych z północnego zachodu.

Stadion oddano do użytku po dwóch latach budowy w styczniu 2009 r. Zadaszenie stadionu widziane z lotu ptaka ma kształt przypominający ciało smoka – zwierzęcia z chińskiej mitologii. Stadion mieści 40 tys. miejsc siedzących, ale w razie potrzeby może być dostawione kolejne 15 tys. miejsc. Pełnowymiarowe boisko pokryte murawą okala bieżnia z zainstalowanym oświetleniem o natężeniu 3300 luksów oraz dwoma wielkopowierzchniowymi ekranami.

Stadion Narodowy w Kaohsiung jest pierwszym stadionem na świecie, który pokrywa swoje zapotrzebowanie energetyczne korzystając z energii słonecznej. W tym celu stalowa konstrukcja dachu jest pokryta 8844 ogniwami fotowoltaicznymi. W ciągu roku mogą one wygenerować 1,14 mln kWh energii elektrycznej.

Podczas World Games na tajwańskim Stadionie Narodowym odbyły się na ceremonie otwarcia i zamknięcia oraz zawody frisbee i rugby 7. Obecnie wykorzystywany jest przez piłkarską reprezentację kraju Tajwanu oraz klub Taiwan Power Company FC.

Stadion Narodowy w Kaohsiung to oczywiście tylko jedna z wielu atrakcji Tajwanu. I tylko jeden z wielu dowodów na to, jak bardzo w ciągu ostatnich dekad Tajwan zmienił się dzięki przymiotom i talentom swych mieszkańców.

P.S. Jeszcze jedno. Nasz stadion narodowy w Warszawie kosztował 1,9 mld złotych (ok. 600 mln USD), podczas gdy ten w Kaohsiung (co prawda nieco mniej pojemny) jakieś 150 mln USD. Wnioski pozostawiam Szanownym Czytelnikom.