NIE DOCENIAMY POTENCJAŁU DZIECI – urodzinowo

Zawsze lubiłam dzieci.

Zawsze chciałam mieć ich gromadę.

Mam.

No, może nie zbyt dużą gromadę, ale…gromadkę. 🙂

Wszystkie moje maluchy bardzo lubiły książki. W domu były ich tysiące (kiedyś, na potrzeby pracy domowej któregoś z dzieci, liczyliśmy – były tysiące).

Wszystkie dzieci, każde w wieku 4,5 roku czytały.

Przeżyłam wiele rozmaitych, związanych z tym, sytuacji.

     Byłyśmy z córeczką, pięciolatką, na spacerze. Pokazując dziecku grupę zieleni, powiedziałam: zobacz, jakie wielkie, ogromne liście tutaj rosną. Takie rozłożyste, że można sobie z nich zrobić nawet…parasol! W odpowiedzi usłyszałam: „Wiem mamo, to łopian.”

Ups! Wygłupiłam się?

     Kiedy indziej podobną sytuację zrelacjonowała najstarsza córka: późną jesienią zabrała najmłodszą siostrę na spacer. Zimno, szaro… Nic to, wyjść się chciało. Poszły. W parku starsza siostra do małej: zobacz jak to jest – zimno, my chodzimy już w ciepłych kurtkach, w czapkach, a tu takie malutkie białe kwiatki jeszcze są, kwitną… Riposta natychmiastowa: to krwawnik. Kwitnie nawet do października, listopada.

Tym razem „szczęka opadła” komu innemu, nie mnie.

     O porównywalnych zdarzeniach słyszałam od nauczycieli, którzy uczyli moje „młode”.

Nagrody książkowe na koniec roku szkolnego były prawie standardem. Opowiadała jedna z wychowawczyń: Urszulka, pierwszoklasistka (poszła do pierwszej klasy nie mając sześciu lat) odbiera nagrodę – dwutomową powieść, którą wybrała wychowawczyni specjalnie dla tej uczennicy. Wiedziała, że lektury „połyka”, więc …będzie dziecko miało co czytać podczas wakacji. A mała: ooo, jak fajnie, ja już to przeczytałam; będę miała dwie takie książki! Autentycznie ucieszyła się z tego. To samo potem powtórzyła mi w domu. 🙂

A wychowawczyni…”zbaraniała” na reakcję nagradzanej. Nie pierwszy i nie ostatni raz, jak się potem dowiedziałam.

     Nie doceniamy potencjału dzieci!