naucz mnie czytać, naucz patrzeć i słuchać

wiersz taki trochę twój-mój

sól skrzętnie zebrana z wszystkich pór życia

z poranionych miejsc w duszy odłożona

między bliznami

po linczu niestrawnych słowotoków

gorzko smakuje pamięć tamtych lat bycia obok

pustka

deficyt czułości

zamiast wspólnej fotografii rysunek

namalowany wprawną ręką dziecka na którym

obok jest ten ktoś ważny dający bezpieczeństwo

marzenia wolne od fiskusa

i sny pozostające poza oficjalną kontrolą

ciągle masz słabość chodzenia na wrzosowiska

kolor fioletu

oznacza tęsknotę którą kryjesz głęboko w sercu

na półkach w kuchni na poddaszu

gdzie przez okna zagląda tylko niebo

ustawiłaś słoiczki na przyprawy

ten z solą oddasz za darmo