Napis.

– O której? – zapytał.

– Wyjdziemy tak po 23. Masz farbę?

– Tak. Powinno wystarczyć – popatrzył na mnie i roześmiał się. – Chyba, że chcesz machnąć dwumetrowe litery?

Pokręciłem przecząco głową.

– Ta rura jest gdzieś metrowej średnicy. Ale z kolejki ją dobrze widać.

Wieczór był chłodnawy, mimo że w dzień słońce grzało jak wściekłe. Na ulicy było pusto; czuliśmy się trochę nieswojo, ale z drugiej strony mieliśmy w sobie ten pewien rodzaj zacięcia, który występuje tylko wtedy, kiedy robi się coś z przekonaniem. Doszliśmy do końca płotu jakiegoś zakładu; rury ciepłownicze biegły gdzieś na jego tyłach, musieliśmy więc się przedrzeć przez jakieś chaszcze.

– Tędy – powiedziałem cicho, wskazując na niemal niewidoczną ścieżkę.

Jeszcze raz zlustrowaliśmy ulicę; w zasięgu wzroku nikogo nie było widać, więc szybko ruszyliśmy w stronę krzaków. Po kilku minutach byliśmy na miejscu; wyciągnąłem z plecaka słoik z farbą i dwa pędzle.

– Jak zwykle? – usłyszałem.

Roześmiałem się.

– Jak zwykle? Przecież ostatni raz robiliśmy to ponad dwadzieścia lat temu… Tak, ja pierwszą literę, ty drugą i lecimy. Tylko się nie pomyl! – roześmiałem się. – Pamiętasz, jak wtedy, ma tamtym bloku…

– Odczep się… Wtedy się spieszyliśmy, bo byliśmy na widoku i …

– Dobra, dobra, dawaj, jedziemy…

– Kurczę, trochę się upiep… – usłyszałem cichy szept.

– Gdzie? – zapytałem, próbując coś dostrzec w ciemnościach.

– Na ręce… na ubraniu chyba nie…

– Trzymaj…- podałem mu butelkę z rozpuszczalnikiem. – O kurcze, tylko nie mam żadnej szmatki…

– Cholerka, ja też nie… Dobra, nie ma rady, rozpuszczalnik szybko wysycha…

Właśnie przejeżdżała kolejka, jedna z ostatnich; światło padające z jej okien pozwoliło nam zobaczyć nasze dzieło.

– Dobrze wyszło… Do rana nie będą wiedzieć, że jest napis; a rano nie zdążą go za szybko zamalować i trochę ludzi go zobaczy, jak będą jechać do centrum…

– Myślisz… Naprawdę myślisz, że to coś da? – usłyszałem w jego głosie lekkie powątpiewanie.

– Ci starsi sobie przypomną, jak to kiedyś bywało… – roześmiałem się, ale szybko spoważniałem. – A ci młodsi się będą zastanawiać, o co chodzi. Te gnojki nie mogą nas dalej tak zlewać. Myślą, że jak mają w łapach telewizję i tych wszystkich krętaczy na swoich usługach, to mogą ludziom wmawiać te brednie, że naprawdę jest jakieś śledztwo…

– Taaa… W sumie napis daje do myślenia…

Spojrzałem jeszcze raz, choć teraz napis był już niemal niewidoczny w ciemnościach nocy:

SMOLEŃSK – ŻĄDAMY PRAWDY

– A kiedyś pisałem Solidarność Zwycięży… I wydawało mi się, że oni też są z naszej paczki… Mocno, jak mocno się pomyliłem… No dobra, spadamy stąd. Jutro machniemy następny, co?

– W sobotę, przed świętem?

– No pewnie… nie zamalują do wtorku.

– Może tym razem coś o Tusku?

– O, dobry, bardzo dobry pomysł…