Najpiękniejszy komplement świata

Uprzejmie proszę ostatnich obrzydzicieli komentujących, świeżo na moim blogu zarobaczonych, o ominięcie tego jednego maleńkiego wspomnienia.
P.s: będę usuwał niesmaczne wypocinki…

***

Miałem sen… sen o wielkiej raz kolejny Warszawie  o świcie… nie była szara jak zawsze, ani w pośpiechu pędząca do pracy w rytmie zakorkowanych strumieni ulic i spalinowej muzyce wydechów… tym razem żyła pamięcią dawnej chwały… widziałem soczystą zieleń tysięcy młodych drzew  w każdym zakamarku… widziałem  młode dęby, sosny i brzozy na każdym placu i wzdłuż każdej niemalże ulicy… a pośród  zielonych liści, maskujących niczym mundur żylaste ramiona opięte brązowymi pasami i zbyt dużymi butami z odzysku,  widziałem Białoczerwone  opaski opięte na konarach podtrzymujących koronę z gałęzi… powstańcy padli… nie doczekali się pomocy… opaski pozostały w ziemi… i dziś, gdy młode pędy przebiły się do słońca… te białoczerwone wstążki rosną razem z drzewami… w tym kraju, gdy zabraknie już powstańców, drzewa i kamienie dadzą świadectwo tego, co wyssały z solą tej ziemi… one nie zwracają uwagi na szczurze ćwierkania uśmiechniętych, sprzedajnych kundli… one idą na apel poległych, aby oddać hołd… 

I wtedy przypomniałem sobie słowa usłyszane kiedyś z ust Kiry z Augustowa:

"Już wiem, dlaczego wciąż mam wrażenie, że cię znam… przypominasz mi chłopców z Szarych Szeregów… Tak bardzo mi ich dzisiaj brakuje…"

***

P.s: Jeżeli ktoś jeszcze nie zapoznał się z "Uprising" Sabatonu…: