NADZIEJĘ NASZĄ JAK KRUCHY OPŁATEK…

łamiemy między sobą w imię Twoje Panie…

nadzieję naszą kruchą jak biały opłatek      

łamiemy między sobą w imię Twoje Panie    

ilu nas wytrwa mężnie w drodze do Ojczyzny?     

ilu przed Tobą jutro z czystym sercem stanie?

ilu z nas przyjdzie z trudem ze spuszczoną głową   

z cierniem wyrzutu wbitym głęboko w sumienie ?     

ilu będzie się szarpać by wywalczyć wolność    

bo codzienność i słabość będzie nam kamieniem ?

a nam trzeba wolności… wewnętrznej przestrzeni   

cierpliwości w nadziei…czujności w czuwaniu      

 miłości do bliźniego zjednoczonej w Naród      

by była naszą siłą we wspólnym władaniu…

by dom nasz nigdy nie był jak schronisko smutny      

zależny od przychylnej ale pańskiej dłoni   

gdzie nie ma miejsca w tłumie na dumne milczenie    

gdzie jazgot tylko słychać kiedy miska dzwoni

obyśmy ocalili błękit ponad głową    

tę przestrzeń wolną dla skrzydeł i męstwa    

i wpisali lot Orła w nasze polskie sprawy      

wielkim znakiem co szumi skrzydłami zwycięstwa

nadzieję naszą kruchą jak biały opłatek      

w imię Twojej miłości ocieraną łzami   

łamiemy między sobą w Twoje święte imię   

by przyjąć ją jak  Hostię w której jesteś z nami…