Na mojego, 8-go listopada… coś,

coś spod igły, oj!… coś z klawiatury wprost na ekran

DYWAGACJE

Po co tyle słów w dzień taki, pospolity.

Życiu memu, co może jeszcze się zdarzyć?

Dzień jest szkarłatny z bólu i narkotyczny.

Czy ta miłość przed pajacem ma się korzyć?

Leżę właśnie zapatrzona w różańce dni –

Odchodzą w niebyt szkatuł niepamięci,

Sumuję przeszłość, ile po kłach zostało blizn…

Czy to śmierć cicho zaczyna tu się kręcić?

Oddaję Boże ! koszmar tej miłości –  

Niepowtarzalną urokiem cudu kamei,

Odblaskiem w lustrze wspomnień już się mości,

Bo nie ma we mnie przebaczeń i nadziei.

Lecz rozumiem, że wszystko należy przeżyć

I być innym niż się było,

I w gwiazdę szczęśliwą jeszcze raz uwierzyć.