Mniej widoczne sposoby przygotowywania przyszłych przywódców

W Chinach przywódca przygotowywany jest w sposób otwarty. W tzw. demokracjach przywódcy przygotowywani są w sposób mniej jawny

Mniej widoczne sposoby przygotowywania przyszłych przywódców

W Chinach, w najbliższym czasie, ma nastąpić zmiana przywódcy kraju. Do tej funkcji był przygotowywany przez rządzącą elitę od dłuższego czasu. Jego nazwisko już ogłoszono, co znaczy, że nie będzie tam jak w Europie , a także w Ameryce tzw. „wolnych demokratycznych, wyborów”. Tak zresztą było i w Europie, kiedy rządzili w niej cesarze i królowie. Ich następcy byli przygotowywani przez lata do pełnienia przyszłych funkcji, praktykując na różnych, zaprzyjaźnionych królewskich dworach lub zdobywając wiedzę na znanych zagranicznych uniwersytetach. Upadek dynastii i królestw spowodował przyjęcie nowych form przygotowywania przywódców państw i narodów. Czasem jednak wydaje się, że w tej dziedzinie nie wiele się zmieniło, a jedynie przestało być jak dawniej w Europie a do dziś w Chinach, jawne. Można zaryzykować twierdzenie, że przyszłe kadry przywódców przygotowywane są w sposób zakamuflowany, często utajniony.

Z licznych publikacji dowiadujemy się o zakulisowych wpływach bankierów na dobór reprezentantów (prezydentów) państwa a także o przygotowywaniu elit do rządzenia krajem w tajnych organizacjach jak np. „Czaszki i Piszczele” dobieranych z prestiżowych uczelni jak np. Yale, Harward Oxford i kilku innych.

W radzieckiej Rosji przygotowanie przyszłych przywódców było również okryte tajemnicą. Ujawnił je tygodnik „Itogi” z 13.06. 2006r. Na podstawie archiwów KGB ujawnił, że Jurij Andropow, najpierw szef KGB, a później gensek KPZR urodził się w 15 czerwca 1914 roku Moskwie, zresztą niedaleko słynnego więzienia na Łubiance jako Grigorij Feinsteinlub Flekenstein. Biografia Andropowa była czterokrotnie przerabiana w latach 30., m.in. – jak sugerują Itogi – na podstawie dokumentów pozyskiwanych zza granicy (?!). W wyniku tych przeróbek oficjalnie uchodził on aż do samej śmierci za syna kolejarza Władimira, Osetyńca z pochodzenia, który jakoby urodził się w Nagutskoje, w guberni Stawropolskiej. W dziwny, a wciąż nieznany sposób potężne lobby wylansowało go 10.11.1982, zaraz po śmierci Leonida Breżniewa na I sekretarza KC KPZR gwałcąc dotychczasową świętą zasadę stabilności politycznej ZSRR, polegającej na tym, że w tradycyjnym trójkącie władzy aparat partyjny górował nad funkcjonariuszami armii i KGB.

W Polsce, wzorem dawnych królewiczów, odpowiednie koła również zadbały o to, by Polacy mieli w przyszłości odpowiednio przygotowanego do rządzenia przywódcę. Był nim Adam Michnik. Żeby zrozumieć jego drogę do władzy, nad świadomością narodową Polaków, trzeba spojrzeć na tło historyczne, z którego, ten niewątpliwie inteligentny polityk, wyrastał:

Po wojnie Polska znalazła się pod wpływem zbrodniczego imperium Sowietów. Rządziła nim w tym czasie grupa zbrodniarzy na czele z Józefem Stalinem i nie mniej krwawym ministrem NKWD Berią. Z perspektywy lat, plan ich zarządzania Polską był prosty: Wyniszczyć, przy pomocy miejscowych komunistów, i nasłanych z Moskwy grupy żydowskich zbrodniarzy, element przywódczy narodu (inteligencję), następnie zaś przy pomocy tych nasłanych z Moskwy wyeliminować z pozycji przywództwa kraju polskich komunistów, wśród których mogła zrodzić się solidarność z rządzonym przez okupanta społeczeństwem.

 Plan ten został zrealizowany w pierwszych powojennych latach i miejscowych komunistów Gomułkę, Spychalskiego i innych pozbawiono władzy i aresztowano. Dalszej realizacji planu przeszkodziły wydarzenia w Moskwie: śmierć Stalina, zamordowanie Berii i objęcie władzy przez wojskowych z Chruszczowem na czele.

Nowa moskiewska ekipa w krótkim czasie pozbyła się miejscowych konkurentów dawnej ekipy i rządzących w podległych państwach jej namiestników. Jednak lata władzy poprzedników sprawiły, że nie tylko szczyty władzy lecz i niższe elementy w jej hierarchicznej strukturze obsadzone były przez „swoich”. Ci zaś, dobrze zorganizowani przez powiązania rodzinne i finansowe, przystąpili do działań przywracających im poprzednie miejsce w rządzeniu.

Ekipa polskich komunistów, która za Chruszczowa doszła do władzy w Polsce, otoczona zewsząd zwolennikami poprzedników i ich przebiegłą grą socjo –techniczną, pod koniec lat sześćdziesiątych została wyeliminowana z gry. Przełomowy w tym zakresie był rok 1968 .

 Dla zapewnienia potomkom przyszłych wpływów i kariery rodzice pierwszej, powojennej, rządzącej klasy starali się o zapewnienie dla nich jak najszerszych znajomości a i ewentualnego poparcia, wśród różnych znanych im, wpływowych osobistości diaspory żydowskiej, i nie tylko. Przykładem takiej drogi jest życiorys Adama Michnika:

Przygotowywanie do rządzenia Adama Michnika

(według: Cyril Bonyeures:”Adam Michnik. Biografia. Kraków 2009)

Jego ojciec, Ozjasz Szechter, należał do elity bolszewickiej władzy Ukrainy (Komitet Centralny Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy). W PRL-u on, jak i jego żona należeli do elity władzy komunistycznej i swych synów przygotowali do wielkiej polityki.)

Starszy syn Stefan, w pierwszym, zbrodniczym okresie PRL-u pełnił funkcje prokuratora i przez niego wielu polskich patriotów straciło życie (kary śmierci). Młodszy Adam wcześnie znalazł się w „opozycji „. W dalszym życiu, działając w przeciwnych sobie (Stefana i Adama) obozach, bracia przychodzili sobie z pomocą.

Ojciec, w czasie Gomułkowskiej „odwilży” umieścił Adama w szkole skupiającej dzieci partyjnych dostojników, a następnie, po wprowadzeniu do szkół religii (po 1956 r), umieścił syna w liceum w którym nie było lekcji Katechizmu, by nie musiał się tłumaczyć dlaczego w nich nie uczestniczy (op. cit s 54). Adam był członkiem „czerwonego harcerstwa” zorganizowanego przez J. Kuronia po rozbiciu przez tegoż struktur harcerstwa przedwojennego i wojennego. Tam poznał Seweryna Blumsztajna, z którym przez wiele lat następnych przyjaźnił się i działał w polityce. Uczył się w liceum Batorego, Reja, Słowackiego, poznając tam i łącząc z młodzieżą komunistycznych dostojników. Od tamtych czasów datuje się jego przyjaźń z Lityńskim, Smolarem, i wielu innymi kolegami, którzy wraz z nim, przez następne lata współdziałali, by w sposób „pokojowy” przejąć, od swoich komunistycznych przodków władzę.

Dla tego środowiska młodzieży aktualnych władców tworzono różne możliwości organizacyjne, zmierzające do zacieśniania więzów przyjaźni, a następstwie przygotowywano ich do wspólnego rządzenia Polakami.

W r. 1961 były redaktor „Po Prostu” zabrał Adama do Klubu Krzywego Koła (organizacji sterowanej przez słynną Brystygierową z UB) Tam wybranym wolno było poszerzyć dyskusję na tematy polityczne, ograniczoną w całym kraju. W tym klubie Adam poznał wielu ówcześnie początkujących partyjnych intelektualistów. W czasie, kiedy wolna myśl całego społeczeństwa była zamrożona, dla owej uprzywilejowanej młodzieży stworzono enklawę jej wolności. Tej młodzieży, kiedy weszła w bramy uniwersytetu, pozwolono działać w ramach Związku Młodzieży Socjalistycznej, dla której autorytetami ale i opiekunami byli znani profesorowie żydowscy jak Adam Szaff. L. Kołakowski, mason Jan Józef Lipski,, socjolog Baumann, ekonomista Brus i inni.

Owa uprzywilejowana młodzież mogła założyć „Klub Poszukiwania Sprzeczności”. Gromadzili się w nim takie znane dziś osoby jak Jan Lityński, Jan Kofman, Jan Gross, Seweryn Blumsztain. Basia Toruńczyk, a ze starszej generacji Karol Modzelewski (syn Ministra), Leszek Kołakowski, Jacek Kuroń. Waldemar Kuczyński i inni.

 Grupa ta (Żydzi) odegrała później znaczącą rolę w przekształcaniu Polski w Judeo –Polonię. W niej przygotowywano kadry do przyszłego rządzenia Polską. Niektórych z nich jak np. Adama Michnika przygotowywano do rządzenia w sposób podobny jak kiedyś swoją młodzież arystokracja europejska. Jej synowie odwiedzali różne europejskie dwory, uczyli się tam ogłady towarzyskiej, zdobywali wiedzę, doskonalili obce języki i uczyli się sztuki rządzenia.

Podobnie Michnika przygotowywano do odegrania swej roli umożliwiając mu kontakty z różnymi wpływowymi osobistościami współczesnej Europy i USA. W czasie, kiedy rodzimi Polacy byli pozbawieni możliwości wyjazdu za granicę, Adam Michnik miał pieniądze i listy do przyjaciół pisane prze ojca i podróżował po całej Europie. Wyjechał na Zachód w r.1964 r. Polskie ambasady zapewniały mu pobyt w „gościnnych pokojach” Pani Lachs, znana Żydówka wsparła Adama swoimi rekomendacjami. Dzięki takiemu wsparciu mógł zamieszkać w Monachium nawet u byłego pracownika Wolnej Europy. Pisarka M. Buber Neumann poznała go z T. Nowakowskim z radia Wolnej Europy! Ten z kolei wprowadził żółtodziuba do samego J. Nowaka Jeziorańskiego! Ten zasłużony „patriota” przedstawił Michnika Z. Brzezińskiemu! Potem Michnik udał się do Rzymu gdzie został przedstawiony gen. Borowi Komorowskiemu, dowódcy AK! W Paryżu następnie Michnik zatrzymał się u Loli Jagodzińskiej i u państwa Korublatów (żydowskiego przedsiębiorcy produkcji prezerwatyw). Dzięki listowi Lewyckiego z Monachium (przyjaciela ojca Michnika) został przyjęty przez Giedroycia i korzystnie przez tego oceniony. Pisał on do Miłosza: „już dawno nie spotkałem tak interesującego, młodego człowieka.” W Paryżu Michnik spotkał się również z Victorem Faya, czlonkiem PSU, a także z trockistą Isakiem Deutcherem.

Z perspektywy przeciętnego Polaka, zwłaszcza żyjącego w tamtych czasach, wydaje się być niepojęte, że 17-letni chłopak z Warszawy jeździł sobie po świecie, a godzili się rozmawiać z nim ludzie wrodzy komunizmowi, wybitne postacie polityki i kultury, między innymi czołowe postacie naszej patriotycznej emigracji! Czyż ten życiorys nie przypomina wędrówek młodych książąt i królewiczów z wieków średnich? Widzimy, że już w młodym wieku Michnik poznał i zaskarbił sobie zaufanie wielu znaczących osób, co w dalszej jego działalności znacznie mu pomogło w realizacji dalekosiężnych celów, przez opanowanie i zmonopolizowanie w Polsce środków przepływu informacji.

W tym samym czasie, międzynarodowi specjaliści od długofalowego przygotowywania kadr przywódczych dla podbitych narodów podjęli prace nad przygotowaniem dla Polaków ich przyszłej elity: