Mazury pod niemieckim panowaniem

W tym roku wybraliśmy się spędzić urlop na Mazurach. Mazury jak to Mazury – kraina tysiąca jezior, bocianów i kormoranów, która urzeka swoim pięknem.

Lubię tam jeździć, bo na Mazurach nie sposób się nudzić. Można pływać, zwiedzać, pojeść dobrych ryb i napić się dobrego piwa. I poobcować z przyrodą.

Dla mnie pochodzącego ze Śląska, nie było trudno dostrzec niemiecki ordung w architekturze. W Giżycku ulice z przedwojennymi domami przypominały mi te w Zabrzu czy Gliwicach. Na budynku stacji kolejowej w Starych Juchach przebijają się poprzez farbę stare niemieckie napisy informujące o odległości do Królewca a na starych cmentarzach żelazne krzyże mówią w języku niemieckim o pochowanych tam. 

Czasem z moją żoną lubimy sobie porozważać alternatywne wersje historii. Zastanawialiśmy się jakby wyglądały niemieckie Mazury. 

Z pewnością byłby do nich porządny dojazd autostradą, mazurska kolej niedogorywałaby, być może funkcjonowałby Kanał Mazurski, mazurskich miast nie szpeciłaby socrealistyczna architektura, a secesyjne kamienice w Olsztynie nie straszyłyby swoimi ruinami. Wszystko byłoby wregulowane, wymeliorowane i osuszone.

Ale czy na Mazurach mieszkałoby tyle bocianów, kormoranów, czy czapli? Czy na mazurskich polach żyłyby skowronki czy groziłoby wymarcie tak jak na zachodzie Europy? Czy zachowałyby się wszystkie jeziora, nawet te najmniejsze, gdzie teraz można spędzić miło czas łowiąc ryby i kąpając się. Czy kościoły, które dostały drugie życie w Polsce, nie stałyby puste bo nikt nie chciałby do nich chodzić i zamienionoby je na np. muzea?

Znając odrobinę niemiecką duszę na większość pytań odpowiedź brzmi nie. Niemieckie Mazury, może z porządną autostradą i wypicowanymi miastami byłyby na pierwszy rzut oka piękne, ale straciłyby wiele ze swojego przyrodniczego kolorytu i ducha.

Dobrze, że są w Polsce.