Axel miał 8 lat, gdy matka zaczęła wykorzystywać go seksualnie. Zabierała go do łóżka i zmuszała do uprawiania z nią seksu.

Andreę spotkał podobny los. Wychowywała się bez ojca. Tęsknotę matki za zbliżeniem fizycznym musiała zaspokajać jej córka. Jeśli odmawiała, matka stosowała przemoc.

W filmie Andrea niejednokrotnie powtarza, że to, do czego ją zmuszano, było dla niej ohydne, że często zbierało jej się na wymioty i że "nawet teraz trudno mi wyrazić słowami, co wtedy czułam".

Dopiero w okresie dojrzewania Andrea zaczęła się przeciwstawiać żądaniom matki.

Nie tylko mężczyźni

W filmie Stefanie N. Linke "Mamo, przestań!" Axel i Andrea po raz pierwszy mówią publicznie o swych przeżyciach z dzieciństwa, a psychoterapeutki o tym, że dzieci są wykorzystywane seksualnie nie tylko przez mężczyzn. Również przez przedszkolanki, nauczycielki i opiekunki do dzieci, a niekiedy, tak jak Axel i Andrea, przez własne matki.

Film jest wstrząsający, lecz jednocześnie zaskakujący, ponieważ w publicznym postrzeganiu kobiety są zwykle ofiarami przemocy seksualnej, a nie sprawcami.

"To tak jakby matka zabiła własne dziecko"

Axel i Andrea mówią o tym, że żyją jakby na dwóch płaszczyznach, że czują się winni i wstydzą się tego.

Opowiadają, jak troskliwość matki wobec dziecka przeradza się w przemoc – również seksualną. Jak to, co przeżyli, wyparli z pamięci, i jak te straszne doświadczenia uderzyły w nich po wielu latach ze zdwojoną siłą; jak ich to paraliżuje i niszczy.

Linke nie oszczędza swych bohaterów, tak jak oni sami nie oszczędzają widzów, wypowiadając to, co jeszcze do niedawna wymykało się językowi; co było niewerbalne.

Axel, najstarszy syn, wychowuje się w "porządnej religijnej rodzinie". Jego rodzice angażują się w parafii, co niedzielę chodzą z dziećmi do kościoła. Matka śpiewa w chórze. Jednak po każdym następnym porodzie popada w coraz głębszą depresję. Ojciec zaczyna ją zdradzać. Ta sytuacja odbija się jeszcze bardziej na synu. – Ona mnie zniszczyła – mówi Axel i dodaje: – To tak jakby matka zabiła własne dziecko.

Życie w wiecznym strachu

Andrea opowiada w filmie, że za każdym razem popadała w panikę, gdy były z matką same w łazience.

Od dwunastu lat chodzi na terapię, ale dopiero rok temu pokonała wstyd i opowiedziała, co przeżyła. Dla dobra filmu zgodziła się na zwolnienie terapeutki z obowiązku zachowania tajemnicy lekarskiej.

Zarówno ona, jak i inna specjalistka analizują w filmie to, co zostało powiedziane przez obu pokrzywdzonych. Dzięki temu film zyskuje jeszcze bardziej na autentyczności.

Bezgraniczna władza rodzicielska

Matka grozi Andrei, że umieści ją w domu dziecka, jeżeli córka nie podporządkuje się jej woli. Również tym, że "zostawi mnie samą, zamknie drzwi na klucz i pójdzie sobie". To było dla niej najstraszniejsze. – Wolałam to wszystko znosić, tylko żeby mnie nie opuściła – wyznaje po latach ofiara.

Axel i Andrea dali w filmie do zrozumienia, że pomimo krzywd, jakich doznali ze strony swych matek, nadal je kochają. Pomimo strachu, obrzydzenia, wściekłości i bezsilności.

Artykuł pochodzi z serwisu ”Deutsche Welle”