Król nie-Maciuś I

Być dzieckiem w dzisiejszych czasach wcale nie jest tak łatwo. Już sam bałagan w dacie dnia dziecka jest trudny do ogarnięcia. A jeszcze 100 lat temu niektóre dzieci zostawały cesarzami i królami. Jeśli udało im się dożyć dorosłości, ich los i tak nie był godny pozazdroszczenia. Trudno wyobrazić sobie świat bez dzieci – ale ukłon dorosłych w stronę najmłodszych często wynika z chęci wyciszenia wyrzutów sumienia. Bo choć wiemy, że miliony dzieci są wyzyskiwane w chińskich, koreańskich czy wietnamskich fabrykach, nie przeszkadza nam to wcale podczas zakupów w hipermarketach, czy na targowiskach miejskich. Wyrzuty sumienia ludzkości wobec najmłodszych mają swoje korzenie w dawniejszych czasach, kiedy światem rządziły monarchie. Tylko w Europie od wczesnego średniowiecza do XIX wieku na tronie zasiadało […]

Być dzieckiem w dzisiejszych czasach wcale nie jest tak łatwo. Już sam bałagan w dacie dnia dziecka jest trudny do ogarnięcia. A jeszcze 100 lat temu niektóre dzieci zostawały cesarzami i królami. Jeśli udało im się dożyć dorosłości, ich los i tak nie był godny pozazdroszczenia.
Trudno wyobrazić sobie świat bez dzieci – ale ukłon dorosłych w stronę najmłodszych często wynika z chęci wyciszenia wyrzutów sumienia. Bo choć wiemy, że miliony dzieci są wyzyskiwane w chińskich, koreańskich czy wietnamskich fabrykach, nie przeszkadza nam to wcale podczas zakupów w hipermarketach, czy na targowiskach miejskich.
Wyrzuty sumienia ludzkości wobec najmłodszych mają swoje korzenie w dawniejszych czasach, kiedy światem rządziły monarchie. Tylko w Europie od wczesnego średniowiecza do XIX wieku na tronie zasiadało niemal 100 kilkuletnich dzieci. Oczywiście nie były w stanie podejmować decyzji – w ich imieniu robił to regent, bądź rada królewska. Formalnie jednak miały władzę doskonałą. Władzę, przez którą były zabijane przez innych pretendentów do tronu.
Najmłodszym europejskim królem – i jednocześnie najkrócej żyjącym – było francuskie niemowlę Jan I Pogrobowiec, którego otruła własna matka chrzestna w czasie ceremonii kościelnej. Królewicz miał wówczas dwa miesiące.
Dwaj królowie, którzy przeżyli trudne dzieciństwo w bogatych imperiach, pochodzili z Azji. Pierwszy z nich Pu-Yi był ostatnim cesarzem Chin. Koronowano go w wieku czterech lat, a po rewolucji komunistycznej w Chinach niemal całe życie spędził w obozach pracy.. Już jako starzec napisał swoje pamiętniki „Byłem ostatnim cesarzem Chin”. Wzruszającą i pełną emocji książkę zekranizował Bernardo Bertolucci w czterogodzinnym filmie, który zebrał wszystkie najważniejsze nagrody filmowe w tym Oskara w 1987 roku.
Wciąż żyje XIV Dalajlama, duchowy przywódca Tybetu, który został koronowany w wieku trzech lat. Dalajlama formalnie objął dużo większą władzę, niż przeciętny król – może bowiem, według wierzeń Tybetańczyków (znajdujących się pod chińską okupacją) rozkazywać również demonom i duchom.
Dzisiaj dzieci – jeśli nie liczyć krajów najbiedniejszych, gdzie wciąż są wyzyskiwane i zabijane – mają o wiele lepiej. W większości krajów w mniej, lub bardziej uroczysty sposób obchodzony jest Dzień Dziecka. Co dziwne – choć w Polsce mówi się, że to święto międzynarodowe – różne kraje obchodzą go w różnych terminach. 1 czerwca to data krajów słowiańskich. Tego dnia oprócz małych Polaków prezenty dostają dzieci ukraińskie, czeskie i słowackie.
ONZ-owski dzień dziecka obchodzony jest 20 listopada, w rocznicę uchwalenia Konwencji Praw Dziecka. Mali Francuzi świętują 6 stycznia, w Dniu Rodziny, Turcy – 23 kwietnia w święto niepodległości. Japończycy nie mają jednego dnia dziecka. Kiedy indziej świętują małe Japonki, obchodzące Dzień Dziewczynki, a właściwie Dzień Lalek, bo to oznacza nazwa Hinamatsuri. Data święta to 3 marca.
Chłopcy mają swoje święto 5 maja i wówczas przed domami wywieszają papierowe karpie, które mają im przynieść szczęście i pomyślność.
Unia Europejska zdecydowała się na powołanie Dnia Dziecka Zaginionego, którego data przypada na 25 maja, zaś Stany Zjednoczone oprócz ONZ-owskiego święta obchodzą również Dzień Dzieci Nienarodzonych i Zmarłych.