Komornika gnębi Państwo

Witold W. jest komornikiem. Wedle swojego mniemania rażąco pokrzywdzonym przez Państwo.

1.

 Witold W. „przeprowadził postępowanie egzekucyjne i postanowieniem z 27 kwietnia 2007 r. (IV Km 2048/2005) o ustaleniu kosztów egzekucyjnych określił wysokość opłaty egzekucyjnej na kwotę 54 877,20 zł. Następnie Sąd Rejonowy we Włocławku postanowieniem z 9 stycznia 2008 r. (I Co 852/2007) zmienił postanowienie komornika sądowego w ten sposób, że wysokość należnej opłaty określił na kwotę 1126,00 zł. W uzasadnieniu sądu stwierdzono, że kwota ustalona przez komornika w żaden sposób nie koresponduje z poniesionymi przez niego wydatkami, nie jest uzasadniona nakładem pracy, a ponadto jest wygórowana, zważywszy na liczne uchybienia komornika poczynione w trakcie postępowania egzekucyjnego. Zażalenie złożone na orzeczenie sądu pierwszej instancji zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego we Włocławku 27 czerwca 2008 r. (I Cz 79/2008)”.

2.

„W skardze konstytucyjnej z 7 października 2008 r. Witold W. zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 49 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. 1997 r. Nr 133 poz. 882 ze zm.; dalej: ustawa o komornikach) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 19 ustawy z dnia 24 września 2004 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 2004 r. Nr 236 poz. 2356; dalej: ustawa z 2004 r.).

Zdaniem skarżącego, wskazane przepisy są niezgodne z:

1) art. 2 Konstytucji i wywodzoną z niego zasadą sprawiedliwości społecznej oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji i udzielaną w nim ochroną praw majątkowych;

2) art. 2 Konstytucji i określoną w tym przepisie zasadą demokratycznego państwa prawnego i przewidywalności orzeczeń sądowych w zakresie, w jakim ustawodawca upoważnia organ stosujący prawo do arbitralnego obniżania opłaty egzekucyjnej bądź jej całkowitej redukcji.”

3.

Wedle Witolda W. „konstrukcja zaskarżonych przepisów pozwala sądom na dyskrecjonalne obniżanie wynagrodzenia komornika, co przekłada się w niekorzystny sposób na sytuację finansową komornika i uszczupla jego prawa majątkowe (art. 64 ust. 2 Konstytucji). Zdaniem skarżącego, w sytuacji gdy ustawodawca zamierza zwolnić niektóre grupy dłużników z kosztów egzekucyjnych, ciężar ponoszenia tych kosztów powinien być przerzucony na Skarb Państwa.”

4.

„(…) ustawodawca wprowadził mechanizm miarkowania przez sąd opłaty egzekucyjnej w sytuacji, gdy czynności komornika były proste, niezbyt czasochłonne, aby powiązać nakład pracy z wynagrodzeniem. W intencji ustawodawcy art. 49 ust. 2 ustawy o komornikach miał zapobiegać nadużyciu prawa do ustalania przez samych komorników opłaty stosunkowej. Ponieważ komornik prowadzi działalność na własny rachunek, to może osiągnąć dochód lub stratę, ale nie ma prawa domagania się, aby ustawodawca gwarantował uzyskanie opłaty egzekucyjnej w wysokości przez komornika ustalonej, nawet jeśli jest nieproporcjonalnie wysoka w stosunku do nakładu pracy.Właśnie taka regulacja prawna byłaby rażąco niesprawiedliwa.

Wbrew zarzutom skargi, sąd nie może na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy o komornikach zwolnić dłużnika z całej opłaty, może jedynie ją obniżyć. Ponadto zgodnie z art. 39 ustawy o komornikach niezależnie od opłaty egzekucyjnej komornikowi przysługuje zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji.

Kompetencja miarkowania opłaty egzekucyjnej została przyznana sądowi, co daje gwarancję sprawiedliwości proceduralnej, komornikowi przysługuje zażalenie na postanowienie dotyczące ustalenia kosztów egzekucji.”

5.

W wyroku z 3 grudnia 2003 r., sygn. K 5/02 (OTK ZU nr 9/A/2003, poz. 98), Trybunał Konstytucyjny wskazał: „zgodnie z zasadą państwa prawnego przymusowe wykonywanie wyroków w sprawach cywilnych nie odbywa się w drodze osobistych działań wierzyciela, ani osób, którym zleca on wykonanie konkretnego wyroku. Z uwagi na przyjęte we współczesnym państwie prawnym założenie, iż stosowanie środków przymusu stanowi w zasadzie monopol państwa, przymusowa egzekucja wyroków sądowych odbywa się w drodze działań organów państwa, które nie działają na zlecenie wierzyciela, ale w ramach własnych, przyznanych im przez państwo uprawnień”.

Warto zapamiętać ten wyrok i przypominać co bardziej up..dliwym windykatorom.

6.

„Opłata egzekucyjna nie może być jednak traktowana jako cena za czynności komornika.Problem porównywania opłat publicznoprawnych do cen za usługi jest zagadnieniem kontrowersyjnym w nauce prawa. Wysokość opłat publicznoprawnych jest kalkulowana w różnorodny sposób w zależności od rodzaju opłaty. Kryterium ustalania wysokości opłaty publicznoprawnej nie jest co do zasady wartość konkretnych czynności czy świadczeń, które podlegają opłacie. (…)

Trybunał Konstytucyjny wskazał, że ochrona praw majątkowych wynikająca z art. 64 ust. 2 Konstytucji nie może być rozumiana jako zagwarantowanie określonego poziomu dochodów albo też wyeliminowanie ryzyka ponoszenia strat z tytułu wykonywania czynności egzekucyjnych przez komornika. Prowadzenie działalności na własny rachunek powoduje, że każdy podmiot, niezależnie od jego charakteru prawnego, może osiągać dochód bądź ponosić stratę (zob. wyrok TK z 3 grudnia 2003 r., sygn. K 5/02, OTK ZU nr 9/A/2003, poz. 98oraz z 17 maja 2005 r., sygn. P 6/04,OTK ZU nr 5/A/2005, poz. 50).”

7.

Przyznam, że mało rzeczy mnie zaskakuje w tym kraju. Jednak twierdzenie Witolda W. nie ma sobie równych!

„Zdaniem skarżącego, kwestionowany mechanizm miarkowania opłat egzekucyjnych jest sprzeczny również z zasadą sprawiedliwości społecznej.”

Innymi słowy pan komornik najwyraźniej uważa, że z winy Państwa staje się nędzarzem. Może więc pora najwyższa, by poszukał sobie bardziej intratnego zajęcia?

Przypominam, że kwota, której utraty Witold W. przeboleć nie może, to mniej więcej 4-letnie zarobki najniżej uposażonego.

To, że ta sama kwota, wyszarpnięta dłużnikowi, prawdopodobnie zniszczyłaby byt jego rodziny, pozostaje poza wrażliwością pana komornika.

8.

„Trybunał Konstytucyjny uznał, że taki zarzut jest nieuzasadniony, ze względu na wskazane powyżej funkcje regulacji zawartej w art. 49 ust. 2 ustawy o komornikach. Wbrew zarzutom skargi, nie jest to bowiem instrument ograniczania należnej komornikowi opłaty egzekucyjnej, ale umożliwienie dokonania korekty jej wysokości ustalonej w sposób niezgodny z wolą ustawodawcy, z naruszeniem dyrektyw określonych w art. 49 ust. 1 zdanie drugie ustawy o komornikach.Sprzeczne z zasadą sprawiedliwości społecznej byłoby natomiast uzyskiwanie przez komornika rażąco zawyżonych przychodów z opłat egzekucyjnych, które nie są adekwatne do nakładu pracy.”

9.

Z powyższych względów TK wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2012 roku (SK 4/2010) stwierdził, że: Art. 49 ust. 2 oraz art. 49 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. 2011 r. Nr 231 poz. 1376), w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 19 ustawy z dnia 24 września 2004 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 2004 r. Nr 236 poz. 2356), są zgodne z art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z wywodzoną z art. 2 Konstytucji zasadą sprawiedliwości społecznej.

Skarga Witolda W. nie przyniosła zatem spodziewanego przez całą(?) grupę zawodową rezultatu.

Jaki wniosek dla dłużnika? Ano taki, że trzeba uważnie czytać pisma, również i te, które przychodzą z kancelarii komorniczych.

I skarżyć postanowienie o kosztach.

Bo przecież sprzeczne z zasadą sprawiedliwości społecznej byłoby uzyskiwanie przez komornika rażąco zawyżonych przychodów z opłat egzekucyjnych, które nie są adekwatne do nakładu pracy.

(w tekście wykorzystano uzasadnienie wyroku TK z 30 kwietnia 2012 roku sgn SK 4/2010).

9 10.2012