Kobiety internowane w stanie wojennym wzywają do przyspieszenia prac nad nowelizacją ustawy o działaczach opozycji antykomunistycznej

Pominięcie w harmonogramie prac Sejmowej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny na I półrocze kwestii ustawy o zmianie ustawy o działaczach opozycji antykomunistycznej i osobach represjonowanych z powodów politycznych (druk nr 936) wywołuje sprzeciw tych środowisk. Stowarzyszenie Kobiet Internowanych, Więzionych, Represjonowanych w Stanie Wojennym Regionu Mazowsze zaapelowała do Marszałka Sejmu o przyspieszenie prac nad ustawą, tak aby dotychczas obowiązująca zniesławiająca ustawa została zmieniona. Poniżej tekst apelu:

Z niepokojem przyjęliśmy fakt, iż w planie pracy Sejmowej Komisji Polityki Rodziny na I półrocze br. nie znalazł się projekt ustawy ws. zmiany ustawy z dnia 20 marca 2015 o działaczach opozycji antykomunistycznej i osobach represjonowanych z powodów politycznych (druk 936). Dotychczasowe funkcjonowanie ustawy wskazuje na potrzebę jej pilnej nowelizacji zarówno pod kątem przyznawanych świadczeń, spójności z innymi przepisami prawa np. ustawą o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jak i w zakresie przyznawania statusu. Niestety choć senacki projekt ustawy trafił do Sejmu już kilka miesięcy temu, wciąż nie jest procedowany, mimo że było oczekiwanie jego przegłosowania do 13 grudnia ubiegłego roku.

Odnieść można wrażenie, że sprawy osób walczących o niepodległość w latach 1956-89 (zwanych w ustawie działaczami opozycji antykomunistycznej lub osobami represjonowanymi z przyczyn politycznych) są podobnie jak w poprzedniej kadencji Sejmu traktowane w sposób mało poważny. Dowodem na to, prócz powyższej sytuacji, są również następujące fakty:  

-Sejmowa Komisja Petycji po rozpatrzeniu petycji (wraz z załączonymi projektami ustaw) Stowarzyszenia Walczących o Niepodległość 1956-89 w sprawie zmiany ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o działaczach opozycji antykomunistycznej i osobach represjonowanych z powodów politycznych (BKSO-145-14/15) oraz w sprawie zmian w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dotyczących zrównania sposobu naliczenia okresów emerytalnych kombatantów i osób represjonowanych oraz weteranów walki o niepodległość z lat 1956-89 (BKSP-145-4/15) na podstawie art.126 c ust.3 pkt.1 Regulaminu Sejmu podjęła decyzję o wniesieniu przez Komisję projektu ustawy. Jednak mimo upływu blisko roku, ww. rozstrzygnięcia Komisji nie zostały w jakikolwiek sposób urzeczywistnione w praktyce.

– Jak wynika ze stenogramu, Sejmowa Komisja Petycji postanowiła nadać bieg dalszy petycji Stowarzyszenia Polskiej Partii Niepodległościowej w sprawie zmiany przepisów dotyczących działaczy opozycji antykomunistycznej i osób represjonowanych z powodów politycznych (BKSP-145-27/15) zawierającej Poselski projekt ustawy o statusie Weterana Opozycji Antykomunistycznej i Korpusie Weterana Opozycji Antykomunistycznej wobec dyktatury komunistycznej złożony przez Prawo i Sprawiedliwość w Sejmie poprzedniej 7 Kadencji (druk nr 2342) poprzez zgłaszanie zagadnień poruszanych w petycji w pracach nad projektem senackim. Jednakże już ze strony internetowej sejmu oraz z pisma wicemarszałka z dnia 21 kwietnia 2016 okazuje się, że Komisja podjęła decyzję o nieuwzględnieniu żądania petycji (choć na żadnym posiedzeniu komisji takie rozstrzygnięcie nie zapadło).

Zważywszy iż projekt senacki nowelizacji ustawy o działaczach miał być procedowany w Sejmie, Senacka Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji, w odpowiedzi na petycję Stowarzyszenia Walczących o Niepodległość 1956-89 dot. kwestii emerytalnych działaczy opozycji zobowiązała referenta senackiego projektu ustawy do przedstawienia tych zagadnień w trakcie prac sejmowych. Ale rozstrzygnięcie byłoby inne, gdyby była świadomość jak z dużym opóźnieniem planuje się (a właściwie nie planuje się) prace nad ustawą zawartą w druku sejmowym 936.

Od ponad 27 lat osoby walczące o niepodległość w latach 1956-89 nie mogą doczekać się właściwej ustawy. Do tej pory przyjmowano albo rozwiązania wycinkowe, albo pozorne. W efekcie ani nie zostaliśmy właściwie uhonorowani, ani nie zostały wyrównane szkody wynikające z walki o niepodległość przejawiające się np. w znacząco niższych emeryturach i rentach.

Z Sejmem tej kadencji, wiązaliśmy nadzieję, na inne, poważniejsze potraktowanie. Jednak zaistniała sytuacja, rodzi nasz niepokój co do rzeczywistych intencji. Apelujemy zatem o szybkie rozpoczęcie prac nad senackim projektem ustawy o zmianie ustawy o działaczach opozycji antykomunistycznej i osobach represjonowanych z powodów politycznych oraz uwzględnienie w ich trakcie głosu organizacji społecznych reprezentujących osoby walczące o niepodległość w latach 1956-89.

Może krótki rys historycznych zdarzeń wpłynie na podjęcie decyzji o sprawniejszym procedowaniu prac legislacyjnych nad zmianami w obecnej, wręcz hańbiącej bohaterów cywilnej walki o niepodległość Ojczyzny, ustawie:

– Przez dwie dekady środowiska nasze ufnie czekały, że „Polska sama się o nas upomni”, lecz powstała jedynie możliwość dochodzenia rekompensat z tytułu bezprawnego (nawet  w oparciu o przepisy PRL-u) zastosowania Dekretu o Stanie Wojennym (internowania, areszty, więzienia, zatrzymania itp. represje) – nie jest to więc żaden ukłon w stronę opozycji, a jedynie naprawienie „pomyłki sądowej”, zaistniałej pod rygorami zafałszowanego prawa.

– Bezczelność pracowników służb opresyjnego ustroju, którzy na wprowadzenie bardzo łagodnych przepisów o ograniczeniu ich rozpasanych przywilejów, zareagowali zaskarżeniem Rządu RP do instytucji unijnych – wywołała wśród prześladowanych przez nich opozycjonistów gwałtowne poczucie dziejowej niesprawiedliwości: oto przegrani obrońcy minionego reżimu są nadal {„jak mówi ulica”) pasieni kawiorem i martini, podczas gdy wygrani w walce o suwerenność Polski żyją w ubóstwie i zapomnieniu.

Z tą chwilą środowiska nasze zaczęły zabiegać o satysfakcję honorową i materialną, wszak art. 19 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej mówi o otoczeniu szczególną troską i opieką ze strony instytucji państwowych, samorządów terytorialnych i organizacji społecznych osób, które skutecznie przyczyniły się do odzyskania przez Polskę niepodległości. Pierwsze nasze wystąpienia (do Prezydenta, Premiera, Klubów Parlamentarnych, Prezesów Partii Politycznych, Marszałków Sejmu i Senatu, a nawet do NSZZ „Solidarność” i Episkopatu Polskiego Kościoła Katolickiego o wsparcie) miały miejsce  3 marca 2010 r. – za chwilę więc minie SIEDEM LAT.

– Oprotestowana przez środowiska opozycyjne hańbiąca ustawa o działaczach opozycji komunistycznej i osób represjonowanych z powodów politycznych doczeka się wkrótce dwuletniego niesławnego obowiązywania – czy to nie najwyższa pora postawienia jej kresu?

(za  Serwis21)