Kiblowanie w pierwszej klasie

Nasz syn, Maciek , urodzony w październiku 2004 r. rozpoczął naukę jako sześciolatek w klasie pierwszej szkoły podstawowej z dniem 01.09.2010 r. Do naszej decyzji o posłaniu dziecka do szkoły o rok wcześniej przyczyniła się sporządzona w przedszkolu, do którego uczęszczał diagnoza pedagogiczna o osiągnięciu przez niego gotowości do nauki w szkole jako sześciolatek. A także bezpośredni kontakt z psychologiem zatrudnionym w przedszkolu, który ocenił, iż pozostawienie syna w zerówce będzie skutkować powtarzaniem rzeczy, które już poznał i umie. Spodziewaliśmy się również, iż w wyniku wprowadzonej reformy podstawa programowa dla klasy pierwszej została dostosowana dla dzieci w wieku lat 6. Tymczasem nowa podstawa programowa zakłada zrealizowanie w ciągu jednego roku programu dwóch lat (zerówki i pierwszej klasy). Nowe treści wprowadzane są w ogromnym tempie. Nauczyciel nie ma czasu na robienie dodatkowych przerw, niezbędnych dla dzieci sześcioletnich, ponieważ nie zdążyłby zrealizować treści wymaganych programowo. Od dzieci wymaga się skupienia uwagi przez dłuższy czas, co nie jest w mojej ocenie możliwe u sześciolatka.
Mimo naszych usilnych starań i pracy z synem okazało się, że nie jest on w stanie uczestniczyć w zajęciach będąc porównywalnie skoncentrowanym na nauce jak pozostałe, siedmioletnie dzieci z jego klasy. Również pod wieloma innymi względami nie był on w stanie dorównać starszym często nawet o 2 lata dzieciom. Szczególnie widoczne było to podczas prac grupowych. Nasza intensywna praca w domu z dzieckiem niwelowała różnice w zakresie wiedzy i (czytanie, pisanie, działania matematyczne), natomiast nie byliśmy w stanie zlikwidować problemów związanych z jego niedojrzałością emocjonalną na poziomie pierwszej klasy. Problem pogłębiała ponadto duża różnica w rozwoju fizycznym pomiędzy naszym synem a pozostałymi dziećmi z jego klasy. W wyniku tego zaobserwowaliśmy odrzucenie Maćka przez klasę oraz niedopuszczalne formy agresji innych dzieci w stosunku do naszego syna (np. podczas nieobecności nauczyciela w klasie dzieci głosowały czy zabić Maćka, innym razem dziecko miało przystawiane do szyi nożyczki i było straszone, że zostanie zabite przy aprobacie i dopingu wszystkich dzieci z klasy). Nasz syn nie potrafił skutecznie przeciwstawić się takim zachowaniom, ponieważ nigdy wcześniej z czymś takim się nie spotkał.
W rezultacie takich zachowań nastąpiło coraz większe wycofywanie się naszego dziecka z aktywności szkolnej. Dziecko również poza szkołą stało się bierne. Przestało wykazywać inicjatywę w zabawach. Widoczny jest także gwałtowny spadek jego samooceny oraz rezygnacja z prób radzenia sobie z napotykanymi problemami. Konieczność sprostania wysokim wymaganiom programowym w klasie pierwszej, brak sukcesów i częste niepowodzenia obniżyły również motywację dziecka do nauki. Już we wrześniu wiedzieliśmy, że posłanie dziecka rok wcześniej do pierwszej klasy było błędem.

Zaczęliśmy się zastanawiać, nad przeniesieniem syna do klasy zerowej. Za radą nauczycieli postanowiliśmy jednak wstrzymać się z tą decyzją, licząc na to, iż Maciek dostosuje się do tempa i wymagań szkolnych. Niestety sytuacja z miesiąca na miesiąc coraz bardziej się pogarszała. Różnice pomiędzy naszym dzieckiem a pozostałymi z każdym tygodniem stawały się bardziej widoczne. Pojawiły się też problemy społeczne. Z tego powodu na początku marca 2011 r. zdecydowaliśmy się na przeniesienie syna z klasy pierwszej do klasy zerowej. Naszą decyzję konsultowaliśmy wcześniej w poradni psychologicznej w Wielkopolskim Centrum Rehabilitacji, ul. Bułgarska 5/7 w Poznaniu. W trakcie pierwszej rozmowy z Dyrektorem szkoły w dniu 03.03.2011 r. uzyskaliśmy zgodę z jego strony na przeniesienie syna do klasy zerowej pod warunkiem zaaprobowania tej decyzji przez Radę Pedagogiczną. Złożyłam wtedy również odpowiedni wniosek na piśmie. Niestety pisemna odpowiedź Dyrektora szkoły wykluczyła przeniesienie syna do klasy zerowej ze względów formalno prawnych. Wobec nieprzychylnego nam stanowiska Kuratorium Oświaty w Poznaniu zwróciliśmy się do Ministerstwa Edukacji Narodowej z zapytaniem o wskazanie drogi postępowania lub udzielenie zgody (o ile taka jest wymagana) na przeniesienie syna do zerówki. Mój pierwszy e-mail do Ministerstwa Edukacji Narodowej, wysłany poprzez formularz na stronie internetowej w dn. 15.03.2011 r. pozostał bez odpowiedzi, wobec czego w dn. 23.03.2011 r. wysłałam go ponownie na adres p. Naczelnik Aliny Sarneckiej, nadmieniając iż sprawa jest bardzo pilna!!!. Również dyrektor szkoły zwrócił się na piśmie w dn. 18.03.2011 r. doMinisterstwa Edukacji Narodowejo zgodę na przeniesienie naszego syna do zerówki. Od tego czasu wielokrotnie dzwoniłam do zajmującej się sprawą p. Naczelnik Aliny Sarneckiej. W trakcie rozmów telefonicznych p. Naczelnik zapewniła mnie, iż Ministerstwo zajęło przychylne dla nas stanowisko, tzn. uznało, iż dziecko sześcioletnie nie ma obowiązku rozpoczynania nauki w szkole, przysługuje mu do tego jednak takie prawo. Z prawa tego nawet w trakcie roku szkolnego rodzice mogą zrezygnować. Niestety do dziś nie otrzymaliśmy odpowiedzi na piśmie. Do dn. 07.05.2011 r. odpowiedzi nie otrzymał także dyrektor szkoły. Zaniepokojona przedłużaniem się sprawy (nasz syn nie chodził w tym czasie do szkoły) w dn. 14.04.2011 r. ponownie wysłałam pismo do Ministerstwa Edukacji Narodowej pocztą za potwierdzeniem odbioru. Po upływie dwóch tygodni, w dn. 05.05.2011 r. udało mi się ponownie dodzwonić do p. Naczelnik Aliny Sarneckiej, która poinformowała mnie, iż sprawa została przekazana do p. Krystyny Szumilas. Do dnia dzisiejszego nie otrzymałam żadnej odpowiedzi.

W czasie moich starań o uzyskanie odpowiedzi z Ministerstwa Maciek nie chodził do szkoły. W wyniku tego zaczęłam martwić się o to, iż grożą mi konsekwencje z tytułu nie realizowania przez moje dziecko obowiązku szkolnego. 14.04.2011 r. wystąpiłam więc do dyrektora szkoły z prośbą o odroczenie obowiązku szkolnego tak, aby nasz syn ponownie rozpoczął naukę jako siedmiolatek w klasie pierwszej od 01.09.2011 r. W dn. 21.04.2011 r. otrzymaliśmy odpowiedź dyrektora szkoły, w której stwierdził, iż może zająć stanowisko dotyczące odroczenia po dostarczeniu do niego opinii z Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej. Dyrektor napisał, iż jeśli na podstawie treści zawartych w opinii będzie mógł odroczyć obowiązek szkolny, przeniesie naszego syna do oddziału przedszkolnego. Opinię, w której zdiagnozowano „Trudności w funkcjonowaniu szkolnym wynikające z niedojrzałości społeczno – emocjonalnej” oraz zalecono objęcie ucznia pomocą psychologiczno – pedagogiczną w szkole, dostarczyliśmy do szkoły w dn. 04.05.2011 r. W ocenie dyrektora szkoły jest ona jednak niewystarczająca do podjęcia przez niego jakichkolwiek działań. Dyrektor nadal czeka na odpowiedź z Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Uzyskałam jedynie zapewnienie dyrektora szkoły, iż uczęszczanie syna na zajęcia logopedyczne oraz dodatkowe zajęcia zalecone jako pomoc psychologiczno – pedagogiczna będzie wystarczające dla realizacji obowiązku szkolnego do końca roku. Po niedługim czasie okazało się, że te zajęcia jednak nie wystarczą.

Chciałabym doprowadzić do wyjaśnienia sprawy przez Ministerstwo. Dla Maćka najlepiej byłoby, gdyby został przeniesiony do zerówki, a następnie płynnie przeszedł do pierwszej klasy, co nie pozostawiłoby śladu w jego dokumentacji szkolnej.

Link do historii:  http://www.ratujmaluchy.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=183&Itemid=

 Ze względu na brak przepisów przejściowych,  uznaniowość przeniesień z pierwszej klasy do zerówki, a czasami całkowity brak możliwości przeniesienia dziecka, portal Ratuj Maluchy radzi rodzicom będącym w podobnej sytuacji rozważenie prywatnej placówki…