JESIENNA METAFORA

Jesień…jesień i we mnie chyli się ku zimie…

Jesień…jesień i we mnie chyli się ku zimie

Zegar lasu się krwawi jeszcze w jarzębinie

Pierwszy mróz okrył szronem rośliny i drzewa

To znak że nasze życie tak jak jesień minie

Odwracam twarz ku słońcu jeszcze czule grzeje

Lecz mróz osiada srebrem na trawie na skroniach

Dźwigam plecak pamięci i idę przez wczoraj

Coraz mniej mogę unieść w roztrzęsionych dłoniach

Dzisiaj rozumiem bardziej boży znak przyrody

I tę harmonię życia…wielką metaforę….

Gdy nasz czas się przez życie toczy nieustannie

Wyznaczonym przez Boga ku wieczności torem

I nie biegnę za światem…i już się nie dziwię

Witam się z szumem wiatru który leci górą

Bo tyle ważnych rzeczy jesień opowiada

Więc rozmawiam z kamieniem drzewem oraz chmurą

Niebo przerysowane smugą samolotu

Opowiada o marzeniach które czas spisuje

Anioły odleciały daleko w dzieciństwo

Witraż lasu kolory na ziemię zsypuje

Jesień zatem i we mnie chyli się ku zimie

Szeleści pod stopami w zapisanym słowie

W którym chciałbym zatrzymać tę jesienną chwilę

Niech ona o jesieni wam dzisiaj opowie….