Jak przejść przez cierpienie i wyjść z niego zwycięsko – Valerio Albisetti

Fragmenty części I książki autorstwa wybitnego psychologa i terapeuty na temat przezwyciężania problemu cierpienia.
[Byłam świadkiem, jak książka Albisettiego uratowała komuś zycie doczesne i wieczne]

 

 

Wydawnictwo Jedność 2007

 

 

Spis treści

Wprowadzenie

 

Część pierwsza OTWARCI NA BOGA I NA ŚWIAT

Gdzie jestem

Skierowane do ciebie

Nowy sposób przeżywania czasu, w którym żyjemy

Cierpienie drugiego człowieka

Dlaczego piszę o cierpieniu

Winienem wam to

Dzieje Józefa.

Pozostań wierny w głębi swego serca

Pokora

Prośba i uwielbienie.

Zagadnienie cierpienia niewinnych i sprawiedliwych

Nie wzywać imienia

Pana Boga nadaremno

Czy mogło być inaczej?

Bez odpowiedzi

Olbrzymia siła

Zmienić mentalność, zatroszczyć się o duszę

Uzdrowienie

Duch Święty

Męka i śmierć Jezusa Chrystusa.

Nowy sposób cierpienia.

Szanować własne cierpienia

Umieć przemieniać się od środka.

Jeszcze chwila

Obcy na tej ziemi

Znaczenie i energia

Przemiana

Przemienić namiętności, instynkty

Inne miejsca przemiany.

W końcu

Ostatnie wskazania na drogę przemiany

 

Część druga INNY WYMIAR

Śmierć

Uważano mnie za szaleńca.

Musimy pozostawić wszystko

Pozostawić, aby wziąć.

Pozostawianie jest rzeczą psychicznie zdrową

Nie wiemy, jak umrzemy

Śmierć nieodłączna od życia.

Śmierć to poważna sprawa

Zmarli

Zachować dobre relacje ze zmarłymi

Ostatnia przemiana

 

 

 

Wprowadzenie

 

Wielu ludzi prosiło mnie, bym napisał coś o śmierci i cierpieniu.

 

Nie mogę uchylać się od tych próśb choćby dlatego, że przez całe życie musiałem stawiać czoła ludzkiemu cierpieniu… Chociaż lepiej powiedzieć, poznawałem je poprzez kontakt z ludźmi cierpiącymi.

 

Z Bożą pomocą.

 

Nasze cierpienia trzeba przeżywać, trzymając się mocno Pana Boga. Wiara sprawi, że cierpienia i udręki nie tylko nie zdołają nas pokonać, ale dodadzą sił. Za każdym kolejnym ciosem losu, przeżywając je razem z Bogiem, wyjdziemy mocniejsi.

 

Zwycięscy wewnętrznie.

 

Pisałem o cierpieniu jako psychoanalityk i psychoterapeuta, teraz pokusiłem się o przedstawienie psychoduchowości człowieka cierpiącego. Spróbuję dać nadzieję, nie dlatego, że tak postanowiłem z powodu przebiegłości czy mody. W całym moim życiu, które jest dowodem trudnych, bolesnych prób, jakim poddawał mnie los, zawsze byłem przekonany, że z cierpienia rodzi się, i to zawsze, z definicji, sposobność wielkiego przekształcenia duszy, wewnętrznego uszlachetnienia.

 

Życie jest ciągłym ruchem.

 

Nic nie jest stałe, nieruchome.

 

Wszystko zmienia się nieustannie, choć w milczeniu.

 

Wszystko żyje, umiera i odradza się.

 

Bez śmierci nie może się odrodzić.

 

Trzeba umrzeć… aby żyć na nowo.

 

Z drugiej strony, przynajmniej w moim przypadku, a mówiłem o tym już w innych książkach, takie jest prawdziwe znaczenie naszego przebywania na tej ziemi.

 

Życie jest podróżą w poszukiwaniu skarbu, który znajduje się w nas.

 

W głębi.

 

W Bogu.

 

By stać się coraz swobodniejszym w duszy.

 

By nasze serce stawało się coraz czystsze, coraz lepsze.

 

By coraz bardziej wznosić się duchowo.

 

W żadnym innym celu!

 

Prawdopodobnie żyjemy w czasie, w którym to ludzkość, bardziej czujna jej część, próbuje nadać sens swojej egzystencji. Szuka głębokiego znaczenia w coraz bardziej amoralnym, pustym, bezładnym świecie, w rzeczywistości strywializowanej do słabych, banalnych, powierzchownych, jak nigdy przedtem, wzorców kulturalnych. Poszukuje jednoznacznych odpowiedzi, silnych osobowości, prostego, zasadniczego, ale zarazem życiowego i wynikającego z doświadczenia języka. Profetycznego.

 

Podstępny, głupi nihilizm, który przez całe lata królował na Zachodzie, teraz, w obliczu kryzysu ekonomicznego, fali migracyjnych, coraz bardziej narastającej obrzydliwej przemocy z możliwością starcia między cywilizacjami i religiami w tle, odsłania się w całej swej żałosnej nieprzydatności i tragicznej słabości.

 

Już dawno temu społeczeństwo zachodnie zabiło Boga.

 

Ale wewnętrzna pustka, jaka powstała w sercach współczesnych ludzi, coraz bardziej ich zatrważa.

 

Pustka, zamęt, nieufność, pesymizm.

 

Powierzchowność.

 

Oto i stany ducha, jakie dostrzegam w spojrzeniach spotykanych ludzi.

 

Ale o tym się nie mówi.

 

Ponieważ wszystko się maskuje, zakrywa atrakcyjnym wyglądem, pozorami, formą.

 

Pięknymi, zdrowymi, sprawnymi ciałami…

 

Jednakże w głębi serc niepokój narasta.

 

Bez Boga wiedza o tym, że trzeba umrzeć, stała się prawdziwym tabu tej ludzkości.

 

Biada o tym rozmawiać!

 

I tak choroby, cierpienia się ukrywa, usuwa. O starości się zapomina. A śmierć zostaje skasowana.

 

Do tego stopnia, że prawie wszystkie pytania, jakie stawiają mi ludzie spotykani po konferencjach, na seminariach, brzmią: jak mamy podchodzić do naszego cierpienia?

 

Czy można je przezwyciężyć? Czy można z niego wyjść?

 

Dlaczego Bóg na nie zezwala?

 

Przed kilkoma miesiącami wróciłem do Europy i wszędzie widzę ludzi, którzy z zaskoczeniem odkrywają, że utracili swoją godność bycia istotami śmiertelnymi.

 

Utracili nadzieję.

 

Utracili swoją tożsamość i duchowość chrześcijańską.

 

Swoje korzenie.

 

Pytania dotyczące cierpienia, bólu, jakie moi oddani i wierni czytelnicy mi stawiają, są pytaniami, na które spróbuję odpowiedzieć w tej książce za pomocą mojej metody, to znaczy psychoduchowej, w możliwie jak najbardziej kreatywny sposób.

 

Nie mogę sprawić, aby znikły wasze trudy i cierpienia.

 

Ale mogę nauczyć was poruszania się w ich obrębie.

 

Nie mogę prosić Boga, by ich na was nie zsyłał, ale mogę pomóc wam zrozumieć, że dobrze wykorzystane cierpienia mogą was przemienić.

 

Mogę pomóc wam ofiarować je Bogu.

 

Jeżeli mnie posłuchacie, to choć będziecie doświadczać bólu, wasze serce nie będzie zranione.

 

Powoli doprowadzę was do tego, abyście się nie bali (Czytaj na ten temat V. Albisetti, Czy można przezwyciężyć lęk ?, Kraków 2005.), abyście przestali się dręczyć.

 

Cierpienie nie będzie już czymś, przed czym trzeba uciekać. Będzie zaś miejscem, które trzeba przebyć, aby nawiązać bliższy kontakt z Bogiem.

 

Miejscem, gdzie można nauczyć się nowych, głębokich rzeczy dotyczących nas samych, które w przeciwnym razie pozostałyby nieznane.

 

 

 

W ten sposób przestaniemy czuć się niepokonani.

 

W ten sposób przestaniemy czuć się nienaruszalni.

 

W ten sposób przestaniemy czuć się nieśmiertelni.

 

W ten sposób przestaniemy czuć się wszechmocni.

 

W ten sposób przestaniemy czuć się zarozumiali.

 

W ten sposób przestaniemy zachowywać się arogancko.

 

W ten sposób przestaniemy czuć się pyszni.

 

Przestaniemy żyć w swym głupim spokoju.

 

Przestaniemy dawać się nieść przez życie, unikając ryzyka.

 

Przestaniemy wierzyć, że wszystko możemy mieć pod kontrolą.

 

W końcu może nauczymy się bardziej dawać niż otrzymywać.

 

Bardziej być niż mieć.

 

Znowu spokorniejemy.

 

Zrozumiemy, że potrzebujemy wszystkich.

 

A zwłaszcza Boga.

 

Zaczniemy pojmować, że stanowimy część szerszego planu, znanego tylko Jemu.

 

Nie trzeba unikać cierpienia, ale mierzyć się z nim, próbując zrozumieć, czego Bóg od nas żąda.

 

Cierpienia przychodzą po to, aby nam coś powiedzieć.

 

Zawsze kryją w sobie skarb.

 

Cenne i nieznane nam informacje o nas samych.

 

Są nośnikami przemiany.

 

Zawsze dają nam możliwości wzrastania.

 

Są sposobnością.

 

Skoro od czasów Chrystusa upłynęło już dwa tysiąclecia, chciałbym pomóc wam odmienić mentalność, czy też lepiej, nadać nowe znaczenie temu, o czym mówili już pierwsi chrześcijanie, ojcowie Kościoła, pierwsi wielcy mnisi. U podłoża bólu i cierpienia zawsze czai się, gdzieś w tle, nieuchwytny, ale straszliwy u ludzi nie mających nadziei, największy lęk, lęk przed śmiercią.

 

Śmierć

 

Mnie natomiast jest ona bardzo bliska, do tego stopnia, że stała się elementem zasadniczym mojej wizji życia.

 

W książceDa Freud a Dio (Od Freuda do Boga) mówię, że gdyby nie było śmierci, trzeba byłoby ją wymyślić, wywołując tym skandal.

 

A jednak odwiedzając i zamieszkując jako gość klasztory i monastery, które starożytne i wspaniałe, jeszcze wznoszą się na naszym Starym Kontynencie, spotykam coraz więcej zakonników z szacunkiem odnoszących się do tego, o czym mówię i piszę od dawna. Przynajmniej od dwudziestu lat.

 

Wreszcie.

 

Uważam, że nasze wielkie monastery w niedalekiej przyszłości ponownie się zapełnią. Będą stawały się coraz bardziej autentycznymi miejscami wiary, gdzie w końcu będzie można doświadczyć głębokiego poszukiwania duchowego, terapeutycznego, któremu rytm nadaje Reguła wielkich założycieli monastycyzmu, oparta na modlitwie, medytacji i pracy.

 

W milczeniu.

 

Gdzie dusza znajduje swoje właściwe, naturalne miejsce.

 

Psychologia, psychoterapia miały swój czas. Ale, jak to od dawna powtarzam, nie są one w stanie udzielić prawdziwych odpowiedzi na pytania dotyczące cierpienia i bólu ludzkości. Coraz więcej ludzi bowiem przybliża się do duchowości, pragnie nowych-starych słów, takich jak dusza, serce, nawrócenie, przebaczenie itp.

 

Przybliżają się przede wszystkim do modlitwy, do chrześcijańskiej medytacji (2 Czytaj na ten temat V. Albisetti, Uzdrowienie medytacją chrześcijańską. Modlitwa na nowo odkryta, Kielce 2000.).

 

Wejście w trzecie tysiąclecie było gwałtowne. Myślę, że Zachód na zawsze odszedł od bogatego, zaprogramowanego, przewidywalnego, uporządkowanego, może nawet nieco nudnego życia…

 

Już nie będzie mógł żyć spokojnie.

 

Ostatnia straszliwa przemoc jest zabarwiona fanatyzmem religijnym.

 

Wydaje się, że cofnęliśmy się o całe wieki…

 

 

 

*

 

Skierowane do ciebie

 

Chcąc powrócić do tematu cierpienia, chciałbym powiedzieć tym, którzy mnie czytają, jak to jest w moim stylu, tobie, który w tej konkretnej chwili czytasz moje słowa: tak! Możesz zostać uzdrowiony!

 

Cierpienie psychiczne i duchowe, które odbiera ci chęć życia, które pozbawia cię nadziei, które odbiera ci wolność, czyni nas pesymistami. Stajemy się posępnymi niewolnikami naszych pragnień. Powoli, lecz nieubłaganie idziemy do samozniszczenia. Ale to wszystko możesz pokonać!

 

Możesz zostać uzdrowionym.

 

Nigdy się nie poddawać.

 

Nie zapominaj, że jeżeli powierzysz się Panu, nigdy nie będziesz obarczony brzemieniem, którego nie uniesiesz.

 

Plany Boga są zawsze nieprzeniknione, tajemnicze.

 

Ci, którzy tak jak ja, od dawna są na szlaku wzrastania psychologicznego i duchowego wiedzą, że ta droga nie jest prosta, lecz spiralna. Gdzie można przewidzieć pułapki, zasadzki, zdrady, piękne i brzydkie, pozytywne i negatywne spotkania. Gdzie można zrobić trzy kroki do przodu i cztery do tyłu. Gdzie można zatrzymać się, ale nigdy nie można zejść z obranej drogi.

 

Nie można zniechęcać się.

 

Nigdy.

 

To są doświadczenia.

 

Dla sprawdzenia naszej wierności Panu.

 

Celem jest wejście w głąb serca, mądrość osiągnięta w czasie wędrówki, nie tylko dotarcie do mety.

 

Wzrost duchowości.

 

Celem jest coraz lepsze poznanie własnego serca.

 

A raz je poznawszy, uczynienie go coraz łagodniejszym i lepszym.

 

Na tego typu drodze nigdy nie osiąga się kresu.

 

W innych książkach powiedziałem już, że życzyłbym sobie, abym doczekał końca moich dni w ciągłym poszukiwaniu dalszego duchowego wzrastania, coraz to większej świadomości i mądrości.

 

Jest to więc kwestia poziomów głębi duchowej. Nigdy nie będzie można osiągnąć doskonałości, ponieważ ona należy do Boga.

 

My nie jesteśmy bogami, ale ludźmi.

 

Nie dajmy się ogarnąć szaleństwu wszechmocy, która leży u podstaw wszelkiego grzechu.

 

Szukajcie pokory i pozwólcie, aby w głębi waszego serca mówił Pan.

 

Taki jest cel naszego pojawienia się na świecie.

 

Cierpienie jest dla mnie uprzywilejowanym miejscem wzrastania osobowego typu duchowego.

 

Jest miejscemoczyszczenia.

 

Rozpoczęcie tej drogi duchowego wzrastania nie pokrywa się oczywiście z osiągnięciem wieku dojrzałego. W ogóle nie uwzględnia wieku. Jest wiele osób starszych ciągle jeszcze nieświadomych, nierozwiniętych duchowo.

 

Ta droga rozpoczyna się wtedy, gdy w obliczu cierpienia, bólu, niezrozumienia, porażek uczuciowych i zawodowych człowiek przeżywając to, co się dzieje, poszukuje czegoś innego. Próbuje pogłębić własną duchowość, pójść dalej, nadać sens swojemu życiu i świadomość istnienia. A wtedy cierpiący może osiągać coraz to wyższe stopnie zrozumienia swojego posłannictwa i głębi duchowej.