Izolacjonizm w interesie Polski, zaś imperializm Izraela.

Czy nie zastanawia Was, dlaczego Polakom dobrze się wiodło, kiedy trzymali się izolacjonistycznej polityki zagranicznej, kiedy z kolei polityka imperialistyczna sprowadziła na Nas zagładę, wzmacniając jednocześnie wpływy Żydów Naszym kosztem?!

Izolacjonizm, kierunek polityki zagranicznej sprowadzający się do obrony interesów i bezpieczeństwa własnego państwa.

Izolacjonizm brytyjski zakładał niewiązanie się w jakiekolwiek stałe sojusze z państwami kontynentu europejskiego. Wyrazem tego były m.in postanowienia kongresu wiedeńskiego (1815) i sformułowana tam zasada równowagi europejskiej. Wilfrid Laurier podsumowując przynoszącą Brytyjczykom sukcesy politykę izolacjonizmu nazwał ją w 1896 mianem Splendid isolation (tj. wspaniałe odosobnienie). Z tymi zasadami zerwano po zawarciu entente cordiale.

W USA za twórcę uznaje się Jerzego Waszyngtona, który podobnie jak politycy Wielkiej Brytanii zakładał wystrzeganie się stałych sojuszy politycznych. Zasady te sformułował prezydent USA James Monroe w 1823, w tzw. doktrynie Monroe’a. Zakładała ona brak zainteresowania USA sprawami europejskimi i ograniczeniem strefy wpływów do obu Ameryk.

Zmiana nastąpiła w okresie I wojny światowej i interwencji w Europie na froncie zachodnim. W wyniku rozczarowania efektami wojny, Stany Zjednoczone powróciły do polityki izolacjonizmu i nie ratyfikowały traktatu wersalskiego i nie weszły do Ligi Narodów, a także zachowały neutralność w konfliktach zbrojnych w latach trzydziestych (wojna hiszpańska i abisyńska). Początkowo Stany Zjednoczone zachowały neutralność w II wojnie światowej^[1]. Dopiero ustawa Lend-Lease Act oznaczała zmianę polityki a atak Japończyków na Pearl Harbor w grudniu 1941 skłonił USA do przystąpienia do wojny.

W efekcie II wojny światowej USA stały się aktywnym uczestnikiem polityki światowej przyczyniając się w znacznym stopniu do upadku komunizmu w Związku Radzieckim. W ostatnich latach pojawił się neoizolacjonizm, głoszący, że USA mogą tylko nadszarpnąć swój prestiż angażując się w lokalne konflikty bez znaczenia dla swych interesów strategicznych.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Izolacjonizm

Imperializm (łac. imperialis – "imperium", "władza") – polityka państw o statusie lub aspiracjach mocarstwowych, zmierzająca do rozszerzenia ich wpływów politycznych, militarnych, gospodarczych i kulturalnych na obszary do nich nie należące. Jest to również okres historyczny zapoczątkowany w ostatniej ćwierci XIX wieku, odznaczający się światową dominacją kilku wielkich mocarstw. W myśli marksistowskiej, to najwyższe stadium rozwoju kapitalistycznej formacji społeczno-ekonomicznej.

W dawnych czasach imperializm odwoływał się do idei uniwersalistycznych. Państwo to miało być dobre dla każdego narodu, plemienia, religii, kultury która nie była antypaństwowa (według władz). Przykładem może być Persja Achemenidów, Imperium Aleksandra Wielkiego czy Imperium rzymskie a nawet Imperium Napoleona. Po Wiośnie Ludów imperializm porzucił idee uniwersalistyczne na rzecz idei nacjonalistycznych. Zaczęło się wynaradawianie finansowane z funduszy państwowych. Jako przykład można podać rusyfikację czy germanizację ziem polskich w czasie zaborów. Dodać można też chęć obniżenia poziomu intelektualnego danego regionu. Dobrym przykładem byłoby Imperium Brytyjskie, w którym wielu uzdolnionych i utalentowanych tubylców z kolonii albo zabijano (kolonie w Ameryce) albo sprowadzano taką osobę do metropolii (Indie).

W polityce zagranicznej imperializm cechuje się ekspansywnością i interwencjonizmem dyplomatycznym. Ekspansjonizm związany jest z chęcią powiększenia granic lub wpływów państwa i ustanowienie swojego porządku (Francja Napoleońska). Często kontynuowanie podbojów jest wymuszone przez czynniki wewnętrzne bardziej, niż przez czynniki zewnętrzne. Przykładem może być Imperium Tureckie i Janczarzy, którzy wraz ze Spahisami naciskali na dwór sułtański, aby prowadzić wojny. Interwencjonizm dyplomatyczny powiązany jest z utrzymaniem hegemonii lub niedopuszczaniem do powstania ewentualnego zagrożenia (brytyjska doktryna równowagi europejskiej).

Pierwsze teorie imperializmu pojawiły się pod koniec XIX wieku. Według nich szybki rozwój państw kolonialnych wynikał z eksploatacji należących do nich kolonii. Zwolennikami takiego poglądu byli przede wszystkim Włodzimierz Lenin i Róża Luksemburg. Według Lenina imperializm był szczytowym stadium kapitalizmu (praca pt. Imperializm jako najwyższe stadium kapitalizmu z 1917 roku). Obecnie mianem imperializmu określa się głównie politykę USA wobec Afganistanu, Iraku czy Iranu, Rosji wobec Czeczenii, Izraela wobec Autonomii Palestyńskiej. Według marksistów możliwe są również imperializmy: brytyjski, francuski, niemiecki, (przede wszystkim w ujęciu historycznym, głównie w odniesieniu do ich byłych kolonii). Członków rządów krajów imperialistycznych, bądź ich zwolenników nazywa się (w tej ideologii) imperialistami.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Imperializm

Tyle tytułem teoretycznego wprowadzenia do tematu, abyśmy mogli zastanowić się, dlaczego dosłownie wszystkie partie na polskojęzycznej scenie politycznej pałają aż taką niezawistną odrazą do idei izolacjonizmu (czyli dbania wyłącznie o własne interesy narodowe i bezpieczeństwo państwowe bez uciekania się do agresyjnego mieszania w sprawy innych krajów), aby jednym wspólnym głosem móc lobbować na rzecz unijno-amerykańskiego imperializmu (który bynajmniej Polsce samej nie służy, gdyż jest czyniony z inicjatywy żydowskich organizacji globalistycznych, zrzeszonych wokół NWO) – czy nie zastanawia Was, jakie podłoże ma ta PO-PiS’dowska niechęć do a la RonPaul’owych izolacjonistów z równoległą gloryfikacją typowo Romney’owych imperialistów (szczególnie naganiacze Kaczolandu są powszechnie znani z agitowania na rzecz kolejnych Bush’owskich wcieleń masońsko-NeoKońskich RINO, którzy specjalizują się w wywoływaniu tylko konfliktów zbrojnych z syjonistycznego namaszczenia), a także jaką w tym wszystkim odgrywają rolę ich finansowi sponsorzy tj. Goldman Sachs?!

Goldman Sachs Group Incorporated lub w skrócie Goldman Sachs jest jednym z największych banków inwestycyjnych na świecie. Goldman Sachs został założony w 1869, jego główna kwatera znajduje się w Nowym Jorku na dolnym Manhattanie, 85 Broad Street.

Goldman Sachs ma biura w głównych centrach finansowych takich jak: Nowy Jork, Londyn, Chicago, Los Angeles, San Francisco, Frankfurt, Zurych, Paryż, São Paulo, Bangalore, Bombaj, Hongkong, Pekin, Singapur, Salt Lake City, Sydney, Dubaj, Mediolan, Melbourne, Tokio, Tajpej, Moskwa, Toronto, a od maja 2011 roku także Warszawa^[1].

Goldman Sachs działa jako doradca finansowy dla największych firm, rządów i najbogatszych rodzin na świecie. Działa jako bezpośredni dealer w kontaktach z Bankiem Federalnym w USA.

Historia

1869–1929
 

Bank został założony w 1869 roku przez niemieckiego imigranta żydowskiego pochodzenia Marcusa Goldmana. W 1882 do firmy dołączył jego zięć, również żydowskiego pochodzenia, Samuel Sachs, co spowodowało zmianę nazwy na Goldman Sachs. Spółka wyrobiła sobie markę dzięki pionierskiemu wykorzystaniu papierów komercyjnych dla przedsiębiorstw i w 1896 akcje banku zostały dopuszczone do obrotu na Nowojorskiej Giełdzie Papierów Wartościowych. Na początku XX wieku był liczącym się graczem w przeprowadzaniu ofert publicznych.

1929–1980

Reputacja firmy znacznie ucierpiała na skutek kryzysu z roku 1929. W 1930 roku Sidney Weinberg postanowił skupić działalność banku na transakcjach inwestycyjnych. Miał być to element poprawy nadszarpniętego wizerunku. Za czasów Weinberga bank zaczął prowadzić badania nad sposobami inwestowania, a także powstał w nim dział zajmujący się obligacjami komunalnymi. W tym czasie Goldman Sachs był jednym z pierwszych banków stosujących strategię risk arbitrage.

W latach 50. do banku dołączył Gus Levy, który był pionierem w strategii handlowania block trading.

Kolejny kryzys bank przeżywał w roku 1970, kiedy to zbankrutowała firma Penn Central Railroad Company. Była to największa upadłość jak do tamtego czasu, a Goldman Sachs przeprowadził emisję większości akcji.

W latach 70. bank otworzył w Londynie pierwsze zagraniczne biuro. Rozwijał także usługi wealth management i fixed income. W 1974 zastosował strategię białego rycerza do obrony Electric Storage Battery przed wrogim przejęciem ze strony Nickel i rywala Goldmana Morgan Stanley. Ugruntowało to pozycję banku jako doradcy inwestycyjnego.

1980–1999

W latach 80. Goldman kupił firmę J. Aron & Company, która zajmowała się handlem surowcami, głównie kawą i złotem. Pracował w niej obecny prezes banku Lloyd Blankfein.

W 1986 powstał Goldman Sachs Asset Management, który zajmuje się obecnie głównie funduszami hedgingowymi. W tym samym roku bank przeprowadził IPO Microsoftu oraz dołączył do giełd w Londynie i Tokio.

Po rozpadzie Związku Radzieckiego bank zaangażował się w procesy prywatyzacyjne.

W 1994 bank otworzył swoje biuro w Pekinie.

1999–

W 1999 bank zadebiutował na giełdzie. Jednak w ofercie publicznej pojawiło się tylko około 12% akcji. Henry Paulson został dyrektorem generalnym i przewodniczącym rady nadzorczej.

W 1999 Goldman kupił Hull Trading Company za 531 milionów $, natomiast w 2000 Spear, Leeds, & Kellogg za 6,3 miliarda $.

Paulson opuścił bank w 2006 roku, by zostać Sekretarzem Skarbu Stanów Zjednoczonych. Dyrektorem generalnym i przewodniczącym rady nadzorczej został Lloyd C. Blankfein.

W lutym 2009 bank Goldman Sachs poinformował, że kończy ze spekulacją obliczoną na spadek wartości złotego. Przyznał, że na osłabianiu walut z regionu Europy Środkowo-Wschodniej zarobił dużo ponad to, co zakładał^[2]. Zatrudniony w tym banku Kazimierz Marcinkiewicz zaprzeczył, jakoby miał związek z działaniami spekulacyjnymi banku w Polsce^[3].

http://pl.wikipedia.org/wiki/Goldman_Sachs

Zapraszam do dyskusji!