Inwentaryzacja złomu smoleńskiego – plansze

Zestawione części dobrano parami, tzn. w rzędach pionowych pokazano charakterystyczne części udokumentowane leżące na bocznym Siewiernym i te, które zostały sfotografowane lub sfilmowane na katastroficznej polance. Wszystkie tu pokazane fragmenty złomu były przez media i komisje pokazywane jako szczątki jednego, prezydenckiego tupolewa, co nie jest prawdą.

INWENTARYZACJA ZŁOMU SMOLEŃSKIEGO – PLANSZE. Yurko

Niniejsza część w dość dużym zakresie, mimo skrótowości zastosowanej formy porównań, w sposób jednoznaczny wskazuje słuszność wniosków śp prof. Eugeniusza Wróbla ( nie było TU 154 nr. 101 w miejscu nazwanym miejscem katastrofy) i późniejszych odkryć i dowodów także zmarłego w niewyjaśnionych okolicznościach blogera Pawła 3Zet. Udział w odkrywaniu prawdy czyli demaskowaniu oszustwa na polance samosiejek wbrew medialnej i komisyjnej narracji miało udział więcej osób. Narażając często siebie i rodzinę dociekali, analizowali liczby, relacje, godziny, mapy, fotografie i nagrania video (FYM i współpracujący z nim blogerzy). Tysiące godzin poświęcono na szukaniu prawdy, gdyż oficjalne komunikaty nie przybliżały nas do rozwiązania zagadki śmierci 96 osób zasłużonych dla Polski i pełniących często kluczowe stanowiska jak S. Skrzypek szef Banku Narodowego jakoś dziwnie zapomniany w tych niejasnych okolicznościach. Nie mogło być inaczej i nie można było niewygodnych badań mimo nagonek i agresji zatrzymać. Niemożliwe stało się możliwym. Narracja „ten i tylko ten i tylko tam” choć zapewne jeszcze długo będzie broniona i podtrzymywana, okazała się fałszywą. Pomnikiem chciano przypieczętować zakończenie śledztwa, którego tak naprawdę nie było. Historia nie jest wcale nauką statyczną, czyli rozumianą jako już ustaloną i zamkniętą datami i chronologią. Czy nie upomina się ona o prawdę jak choćby na Łączce?

Mające cechy inwentaryzacji zestawienia poszczególnych części złomu samolotu – tutaj pisząc „samolotu” nie mamy na myśli konkretny egzemplarz, choćby nr 101, ale mamy na myśli jedynie model statku powietrznego i nie koniecznie, jak się okaże jednego egzemplarza.

Zestawione części dobrano parami, tzn. w rzędach pionowych pokazano charakterystyczne części udokumentowane leżące na bocznym Siewiernym i te, które zostały sfotografowane lub sfilmowane na katastroficznej polance. Wszystkie tu pokazane fragmenty złomu były przez media i komisje pokazywane jako szczątki jednego, prezydenckiego tupolewa, co nie jest prawdą. Jeden samolot tego typu nie może mieć dwóch par skrzydeł, dwóch burt prawych przysalonkowych, dwóch ogonów, dwóch par „czarnych” skrzynek. Tym bardziej, że ”wybebeszony” na potrzeby skanowania nr. 102 jest nadal w całości w Polsce.

Przejdźmy do tablic:

Tablica 1

• fragmenty A i B dublujące się ścianki z mające swe konstrukcyjne pochodzenie jako część
  prawego boku TU z napisem Republic of Poland. Nie ma dowodu na obecność ścianki A
  w miejscu tzw. katastrofy.
• fragmenty C i D, prawe skrzydło zdublowane. D podnoszone z błota polanki jest w większym kawałku niż te z płyty lotniska (C).
• fragmenty E i F, zdublowana część przyogonowa. F jest krótsza, ucięta wzdłuż brzegu luku bagażowego. Część E leżąca na płycie lotniska jest lepiej zachowanym fragmentem, mającym przecięcie przy ogonie. Różnią się też położeniem otworu luku bagażowego. Na zdj. F krawędź luku wchodzi na czerwony pas.
• fragmenty G i H, widzimy, że ogon H z polanki nie ma charakterystycznych wyprofilowań poszycia wskazanych żółtymi strzałkami.

To duże i bardzo charakterystyczne części i nie można ich pomylić gdyż różnice są znaczne w wielu szczegółach. Zdublowanych części jest więcej i zostanie to pokazane na kolejnych planszach:

Bloger Paweł 3Zet napisał analizując „niechcianą” szachownicę leżącą na polance w błocie na północnym krańcu polanki: Szachownice malowane na statkach powietrznych w Polskich Siłach Zbrojnych podlegają przepisom w ustawach i rozporządzeniach jak poniżej:

Brak szarej ramki na szachownicy lewego skrzydła z polanki jednoznacznie wskazuje na oszustwo i nieprawdziwość wraku w miejscu przy ul. Kutuzowa. (3Zet)

Inwentaryzację złomu „smoleńskiego” (ale czy tylko smoleńskiego?) uzupełnia tablica ze szczegółową analizą różnic dwóch stateczników, które podmieniano na polance samosiejek. Obiekty ewidentnie różnią się inaczej urwanym skrzydłem i wyglądem końcówki noska stabilizatora.

Proszę zobaczyć:

Jako uzupełnienie, na jeszcze jednej tablicy zobaczymy patrząc poziomo: zdublowane czarne skrzynki (1), dwie różne burty na pierwszy rzut oka wyglądające identycznie – zwróćmy uwagę w którym miejscu jest wycięcie blachy (2), zestawienie dwóch lądowań 7go kwietnia (3) wykonane przez Intheclouds, i także przez tę blogerkę wykonane zestawienie dwóch zdublowanych samolotów o numerze bocznym 101 różniących się wykończeniem stabilizatora przy lampce sygnalizacyjnej i tym, że tego samego dnia były w dwóch różnych miejscach (4).

Zdublowanie „stojedynek” miało olbrzymie znaczenie dla wydarzeń z 7go, 8go kwietniai w sobotę 10.04.201r.

Analiza ostatnich porównań (3 i 4) jak i innych nie zamieszczonych w tej części (anomalia krajobrazowe), została dokonana w osobnym opracowaniu „Smoleński Kod Bliźniaki
cz. 6” i pozostałych częściach cyklu.

Jerzy G. Yurko

Zdjęcia pomocnicze:

Doskonale widoczny bok „przysalonkowy” z lukiem bagażowym (jego górna krawędź nie dotyka czerwonego pasa) i czterema charakterystycznymi otworami pod nim, nigdzie indziej nie występującymi.

Poniżej dobrze widoczna część „przyogonowa” prawego boku z drugim lukiem bagażowym.

Skrzydła w kawałkach… i jedno z lądowań 7go na Siewiernym.

8 kwietnia – Lądowanie w Pradze. Inne wykończenie stabilizatora przy lampce sygnalizacyjnej niż 7go, mimo iż oba egzemplarze mają nr boczny 101. Malowanie pod statecznikiem też wymaga analizy.