Gdzie dwóch się bije…

Czytam, słucham i oglądam, i nadziwić się nie mogę. I nie to, że dziwy owe są jakieś nadzwyczajne, tylko to, że sprawy nićmi szyte na okrętkę uważa się za ścieg artystyczny, ozdobny i w ogóle. 

 

Ale do rzeczy. Otóż. Spór jest jawny i dość długą ma historię. Spierających się jest dwóch: libertyni spod znaku PO i faszyści z PiS.  To głównie tutaj, na płaszczyźnie konfliktu, zmanipulowanego przez ludzi Miodowicza, rozgrywa się owe teatrum.

A chińskie powiedzenie głosi tak jakoś – piszę z głowy, więc wybaczyć proszę lekkie odstępstwo od oryginału – że prawdziwa sztuka, to nie ta, którą widzimy na scenie, a ta która odbywa się za kotarą…

 

Ja, polityczny laik, obserwuję sobie cudowne przemienienie niejakiego politycznego ugrupowania, któremu od jakiegoś czasu mocno staje, pardą – rośnie w różnych sondażach i podszeptach samego diabła. Na myśli mam SLD – partię, której delegalizacji żądał onegdaj śp Prezydent.

 

I te obserwacje doprowadziły mnie do przekonania, że spadkobiercy po PZPR, czyli ludzie Napieralskiego, powinni sobie przepisać hasło „SLD – partią miłości”.

Jak tak dalej pójdzie, to oni sobie jeszcze wepną w klapy, obok wizerunku Lenina, Matkę Boską

 

Na scenie obkładają się na przemian PiS z PO – PO z PiS.

A za polityczną kotarą – w całkowitej ciszy i błogim spokoju – spiskują towarzysze; szykują się do powrotu na deski dużej sceny.

 

Ech! Ułomna jest ludzka pamięć, a łatwość podatności na manipulację wręcz oszałamia.

Polityka niczym szydera mani i ogłupia – podpuszcza jednych na drugich i przewala winę z lewa na prawo i na odwrót.

 

A SLD znowu zwiera szeregi i być może to od niej wyjdzie inicjatywa delegalizacji PO? Oczywiście, to tylko taki chwyt – pjarowskie zagranie po publiczkę.

Jeśli ktoś zapomniał, to wspomnę jednym słowem tylko: SLD, to faktyczni twórcy polskiego modelu państwa policyjnego – z tradycji czerpie natchnienie i wzorce.

A co do państwa policyjnego: zostało rozbudowane za czasów SLD, co prawda działali po cichu, jak na tajną policję przystało, ale byli, są i będą.

Państwa policyjnego będzie (niestety) przybywać, a to pod pozorem panoszącego się terroryzmu?!

W tym miejscu pytam się sam siebie – gdzie on, kurwa, jest ten cały terroryzm?

Przecież z głodu, mrozu i upału – i w wypadkach drogowych, codziennie ginie więcej ludzi niż w tych zamachach.

I tym akurat nikt się nie przejmuje.

Możni tego świata wolą otoczyć się silną armią, aby w zarodku zadławić wołanie o pomoc, aby nazwać to wołanie – terroryzmem!

 

No popatrzcie tylko, jak wciąż dobrze ma się staropolskie powiedzenie – raz na wozie, a raz pod.

Ciekawie kroi nam się kampania, oj ciekawie.