Gdy „obawa przybiera moc dowodu” – czy Günter Grass napisał coś, o czym byśmy nie wiedzieli???

Was gesagt werden muss

Warum schweige ich, verschweige zu lange,

was offensichtlich ist und in Planspielen

geübt wurde, an deren Ende als Überlebende

wir allenfalls Fußnoten sind.

 

Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,

der das von einem Maulhelden unterjochte

und zum organisierten Jubel gelenkte

iranische Volk auslöschen könnte,

weil in dessen Machtbereich der Bau

einer Atombombe vermutet wird.

 

Doch warum untersage ich mir,

jenes andere Land beim Namen zu nennen,

in dem seit Jahren – wenn auch geheimgehalten –

ein wachsend nukleares Potential verfügbar

aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung

zugänglich ist?

 

Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,

dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,

empfinde ich als belastende Lüge

und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,

sobald er mißachtet wird;

das Verdikt “Antisemitismus” ist geläufig.

 

Jetzt aber, weil aus meinem Land,

das von ureigenen Verbrechen,

die ohne Vergleich sind,

Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,

wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch

mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,

ein weiteres U-Boot nach Israel

geliefert werden soll, dessen Spezialität

darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe

dorthin lenken zu können, wo die Existenz

einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,

doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,

sage ich, was gesagt werden muß.

 

Warum aber schwieg ich bislang?

Weil ich meinte, meine Herkunft,

die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,

verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit

dem Land Israel, dem ich verbunden bin

und bleiben will, zuzumuten.

 

Warum sage ich jetzt erst,

gealtert und mit letzter Tinte:

Die Atommacht Israel gefährdet

den ohnehin brüchigen Weltfrieden?

Weil gesagt werden muß,

was schon morgen zu spät sein könnte;

auch weil wir – als Deutsche belastet genug –

Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,

das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld

durch keine der üblichen Ausreden

zu tilgen wäre.

 

Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,

weil ich der Heuchelei des Westens

überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,

es mögen sich viele vom Schweigen befreien,

den Verursacher der erkennbaren Gefahr

zum Verzicht auf Gewalt auffordern und

gleichfalls darauf bestehen,

daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle

des israelischen atomaren Potentials

und der iranischen Atomanlagen

durch eine internationale Instanz

von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.

 

Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,

mehr noch, allen Menschen, die in dieser

vom Wahn okkupierten Region

dicht bei dicht verfeindet leben

und letztlich auch uns zu helfen.

 

  

(Co powiedziane być musi

 

Dlaczego milczę, przemilczam zbyt długo,

to, co widoczne i w grach wojennych

ćwiczone, na czego końcu jako ocalali

jesteśmy jedynie przypiskami.

 

Rzecz w stwierdzeniu, iż ma się prawo do prewencyjnego uderzenia,

które gnębiony

i doprowadzony do zorganizowanych wiwatów

przez pewnego blagiera

irański naród zgładzić może,

ponieważ zakres jego władzy zakłada możliwość

budowy bomby atomowej.

 

Ale czemu zabraniam sobie,

nazwać po imieniu ów inny kraj,

w którym od lat – chociaż w tajemnicy –

stoi do dyspozycji rosnący potencjał nuklearny,

lecz poza kontrolą, jako że żadnej inspekcji

niedostępny?

 

Owo powszechne przemilczanie stanu rzeczy,

któremu podporządkowało się i moje milczenie,

odczuwam jako brzemienne kłamstwo

oraz przymus, który w perspektywie stawia karę,

skoro tylko zostanie zlekceważony;

wszak werdykt „antysemityzm” jest szeroko znanym.

 

Teraz jednakże, ponieważ z mojego kraju,

który na skutek własnych przestępstw,

jakie nie mają sobie równych,

raz po raz jest rozliczany i wzywany do tłumaczenia się,

znowu i istnie na sposób marnych handlarzy, chociaż

zadeklarowany dufnie jako zadośćuczynienie,

dostarczony ma być

do Izraela następny okręt podwodny,

którego przeznaczeniem jest

by niszczące wszystko głowice wybuchowe

kierować tam, gdzie co prawda istnienie

chociażby jednej jedynej bomby atomowej nie zostało udowodnione,

ale gdzie obawa przybiera moc dowodu,

mówię, co powiedziane być musi.

 

Jednak dlaczego milczałem do teraz?

Cóż, byłem zdania, że moje pochodzenie,

napiętnowane niewymazywalną skazą,

zabrania mi nazywać prawdziwych faktów po imieniu,

by państwu Izrael, któremu jestem

i pragnę pozostać zobowiązany, rzucić je w oczy.

 

Dlaczego mówię dopiero teraz,

postarzały i ostatkiem atramentu,

że potęga atomowa Izraela zagraża i tak kruchemu pokojowi światowemu?

Ponieważ powiedziane być musi,

na co już jutro za późno być może,

a także, ponieważ my – jako Niemcy wystarczająco obciążeni –

możemy się stać wspólnikami zbrodni,

którą da się przewidzieć, wobec czego nasza współwina

nie byłaby wymazana

poprzez żaden ze zwykłych wykrętów.

 

Przyznaję się: nie milczę więcej,

ponieważ obłuda Zachodu

zbrzydła mi dostatecznie; a nadto mogę żywić nadzieję,

iż wielu uwolni się od milczenia,

by sprawcę widocznego niebezpieczeństwa

wezwać do wyrzeczenia się przemocy a także

by obstawać przy tym,

aby za zgodą rządów obydwu krajów

dopuszczona została działalność

ciągłej i mogącej bez przeszkód pracować kontroli

izraelskiego potencjału atomowego

jak i irańskich urządzeń atomowych

wyznaczonej przez instancję międzynarodową.

 

Tylko tak można wszystkich Izraelczyków i Palestyńczyków,

więcej, wszystkich ludzi, którzy w tym

poprzez obłęd okupowanym regionie

jeden przy drugim żyją zwaśnieni obok siebie –

a ostatecznie także nas – uratować.)

 

Günter Grass

http://www.tagesschau.de/inland/grassgedicht102.html

  www.bezjarzmowie.info.ke