GDY MÓWIĄ KRESY…

ja płaczę…Ojczyzna !

gdy mówią kresy – ja myślę – Ojczyzna !

z sercem bijącym w popiele historii

idąca samotnie przez Dzikie Pola

co wciąż pamięta o swojej wiktorii

która wciąż czeka na Rzecz Pospolitą

bo znów na wschodzie gromadzą się chmury

bo znów nam trzeba pilnować granicy

i wzmocnić wiary nadwątlone mury

gdy mówią kresy – ja wołam  – Ojczyzna !

w śpiewnym szeleście języka polskiego

w szerokim strofach spod pióra Adama

i niespokojnych wierszach Słowackiego

i w tej tęsknocie za ojczystym gniazdem

tam gdzie się wraca u kresu podróży

gdzie się zasypia spokojnie na wieczność

gdy nas śmiertelnie życie kiedyś znuży

tam nie ma kresów tam nasi Ojcowie

ponad Wołyniem Wilnem oraz Lwowem

czuwają ciągle w szumie polskich skrzydeł

i pozdrawiają śpiewnym polskim słowem

gdy mówią kresy – ja płaczę – Ojczyzna

z raną śmiertelną w poranionym boku

bądź miłosierny Wszechmogący Boże !

Tyś tylko Panem naszego wyroku !