Bez kategorii

Ekran

17/02/2011

477 Wyświetlenia

0 Komentarze

51 seconde czytania

Próbuję się nauczyć Ekranu i coś mi ciężko idzie… zastanawiałam się co mi nie pasuje – no i chyba odkryłam. Otóż przeszkadzają mi obrazki. Jak dla mnie jest ich za dużo. Nasuwa mi się porównanie do agresywnej muzyki w hipermarketach. Ta masa zdjęć powoduje, że trudno wyłowić tytuły, autorów, wątki… Wydaje mi się, że spotykamy się tu, by wymieniać informacje, poglądy, polemizować – a nie oglądać:( W tym jarmarku kolorowych obrazków gubią się treści. Czy tylko ja mam takie wrażenia?

Próbuję się nauczyć Ekranu i coś mi ciężko idzie… zastanawiałam się co mi nie pasuje – no i chyba odkryłam.

Otóż przeszkadzają mi obrazki. Jak dla mnie jest ich za dużo. Nasuwa mi się porównanie do agresywnej muzyki w hipermarketach. Ta masa zdjęć powoduje, że trudno wyłowić tytuły, autorów, wątki… Wydaje mi się, że spotykamy się tu, by wymieniać informacje, poglądy, polemizować – a nie oglądać:( W tym jarmarku kolorowych obrazków gubią się treści.

Czy tylko ja mam takie wrażenia?

POPRZEDNI ARTYKUŁWoda w usta

NASTĘPNY ARTYKUŁAudycja 190 – program Niepoprawnego RadiaPL

Bez kategorii

Ekran

01/02/2011

0 Wyświetlenia

15 Komentarze

4 minut czytania

Pamiętam wiersz osnuty wokół pojęcia EKRANU. Pojawił się on we mnie dawno, dawno temu, gdy odeszła bliska mi bardzo osoba. Zaczynał się tak : To tylko odrobinę dalej, jakby z balkonu Bo przecież musi widzieć wszystkich nas jednocześnie Kiedy wtopieni w płótno ekranu wyruszamy płomieniem na spotkanie Ojczyzny To tylko odrobinę głośniej, gdy dźwięki schodzą się z kilku stron kochanych, choć buty Twoje skrzypią jakby nieco ciszej To tylko dotykanie Jej rozdzieliło się pomiędzy nas I ma go więcej, a zarazem płyciej…….. M. PS. Zatem znów wyruszamy. A Ci, którzy odeszli, trzymają dłonie na naszych ramionach.

Pamiętam wiersz osnuty wokół pojęcia EKRANU. Pojawił się on we mnie dawno, dawno temu, gdy odeszła bliska mi bardzo osoba.

Zaczynał się tak : To tylko odrobinę dalej, jakby z balkonu

Bo przecież musi widzieć wszystkich nas jednocześnie

Kiedy wtopieni w płótno ekranu wyruszamy płomieniem na spotkanie Ojczyzny

To tylko odrobinę głośniej, gdy dźwięki schodzą się z kilku stron kochanych,

choć buty Twoje skrzypią jakby nieco ciszej

To tylko dotykanie Jej rozdzieliło się pomiędzy nas

I ma go więcej, a zarazem płyciej……..

PS. Zatem znów wyruszamy. A Ci, którzy odeszli, trzymają dłonie na naszych ramionach.